FILM
Lloyd Vogel (Matthew Rhys) leeft in diepe onmin met zijn vader Jerry (Chris Cooper), die hij verwijt dat hij de benen heeft genomen toen zijn moeder terminaal ziek was. Tijdens het trouwfeest van zijn zus Lorraine (Tammy Blanchard) komt het zelfs tot een handgemeen. Lloyd is journalist en draagt de reputatie met zich om zich zeer toxisch uit te laten over iedereen die hij interviewt. Zijn bazin Ellen (Christine Lahti) draagt hem op om een interview af te nemen van Fred Rogers (Tom Hanks), de onverstoorbare en hopeloos naïeve presentator van een kinderprogramma dat even stimulerend werkt als tien verpakkingen slaapmiddel. Lloyd merkt echter dat de ietwat sullige aanpak van Rogers toch meer diepgang heeft dan hij op het eerste zicht zou vermoeden, en wellicht kan Rogers hem helpen de verbroken band met zijn vader te herstellen, zeker nu deze laatste zelf terminaal ziek blijkt.




De historische Fred Rogers is nog best te vergelijken met een televisieversie van pater Bosmans van de Bond Zonder Naam, die de moeilijkheden te lijf gaat met simplistische slogans, maar daarbij meer dan eens onder de huid kruipt. De film is gebaseerd op zijn vriendschap met journalist Lloyd Vogel, en het is een historisch feit dat Rogers extreem moeilijk te interviewen was, omdat hij door zijn persoonlijk engagement dadelijk van onderwerp veranderde en het interview stuurde in de richting van de privébesognes van de interviewer, eerder dan het achterste van zijn eigen tong te laten zien. Lloyd Vogel is vooral geïnteresseerd in wat we het Eddy Wally-effect zouden kunnen noemen: hij wil weten of de Rogers die iedereen in de huiskamer kent werkelijk zo'n naïeve snul is, of dat hij eerder een typetje speelt.




Het grote probleem met het personage van Mr. Rogers is dat buiten de Verenigde Staten niemand de man kent - wellicht kennen ze in de States Eddy Wally ook niet, wat die laatste ook bij leven mocht beweren. Rogers slaagde erin om in zijn programma minder voor kinderen geschikte onderwerpen zoals oorlog en dood op een behapbare manier op de leest van het kleine grut te schoeien, en de man was een zodanig icoon dat hij in feite 100% carte blanche had over hoe hij zijn show wilde invullen. Rogers' boodschap is dan ook dat hij de kinderen gelegenheid wil bieden om op een positieve manier met soms negatieve gedachten om te gaan, en aan de reactie van Lloyd te zien is zijn boodschap niet alleen voor de primaire doelgroep bestemd, want Vogel vindt er steun aan om zo zijn eigen warboel van een leven weer op de rails te krijgen. Regisseur Marielle Heller is eerder in deze film geïnteresseerd in de confrontatie tussen de doodbrave Rogers, die zelfs geen vlees eet "omdat hij niet iets wil eten dat een moeder heeft gehad" en de cynische Lloyd, die zich in zijn professionele loopbaan vooral laat sturen door zijn woedegevoelens die teruggaan naar het moment waarop hij en zijn zus hun moeder ten grave hebben moeten dragen, met alle noodzakelijke administratieve rompslomp vandien, terwijl zijn vader in de rondte aan het neuken was, en nu nogal gratuït probeert weer in de gunst van zijn zoon te komen nu hij zelf hulpbehoevend is.




Het leven en werk van Mr. Rogers en zijn programma Mister Rogers' Neighborhood, een suffe show waartegen Sesamstraat in vergelijking harde porno lijkt, worden maar zijdelings belicht, maar toch krijgen we een redelijk goed idee van de maniertjes van de man, die de cameraploeg even goed meer dan een uur ijskoud laat verder aanmodderen terwijl het belangrijkste punt van het moment is om een praatje te slaan met de man die hem komt interviewen. De film neemt wel een loopje met de realiteit, en de werkelijkheid en het programma, alsook de waanbeelden (zeg maar nachtmerries) van Lloyd vloeien in elkaar over. Mr. Rogers sprookjeswereld wordt bevolkt door handpoppen en marionetten die doodernstig als personages worden opgevoerd. Rogers is echter populair, wordt op de metro herkend door horden jonge fans die spontaan het themalied van zijn show beginnen te zingen, en zelf blijft hij er ongelofelijk nuchter bij. Het dient gezegd te worden dat Tom Hanks hier alweer een prachtprestatie levert door de trekjes van de echte Rogers aan te passen als een handschoen, en hij geeft op zeer opmerkelijke wijze gestalte aan het Amerikaanse televisie-icoon. Een bijzondere scène vindt plaats wanneer hij in een restaurant aan Lloyd vraagt om een minuut in stilte te contempleren over diegenen die hem na zijn, waarbij het daadwerkelijk qua actie een minuut stil wordt en de mensen in het restaurant meedoen aan dit moment van bezinning. Het religieuze aspect - Rogers schurkte in werkelijkheid tegen het Amerikaanse christelijke fundamentalisme aan - wordt daarbij gelukkig wat naar de achtergrond geschoven, maar is niet helemaal weg. Rogers bidt op een gegeven moment voor al de mensen die zijn steun nodig hebben, en hij vermeldt in zijn lijst uitdrukkelijk Lloyd Vogel, zijn vrouw, zijn zoon en zijn vader.




A Beautiful Day In The Neighborhood is zeker geen hapklare, evidente cinema, maar het samenspel van de cynische Vogel en de goedzakkige Rogers levert mooi acteurswerk op dat u wellicht een keertje gezien wil hebben, al was het alleen maar omdat Hanks zo griezelig perfect Fred Rogers gestalte geeft.

BEELD EN GELUID
Deze schijf is in de Benelux door Sony enkel uitgebracht op dvd. Tot onze eigen grote verbazing is er echter een Duitse versie op Blu-ray te krijgen, die gewoon Nederlandse ondertiteling heeft - de film dateert nochtans van vóór het moment waarop Sony besloot dat het fysieke verhaal in de Benelux over and out was. Het beeldformaat switcht voortdurend van 1.85:1 naar 1.33:1, en dat laatste formaat wordt gebruikt in de scènes die zich zogezegd in Mr. Rogers' programma afspelen, alhoewel er hier en daar wel eens een shot doorsijpelt naar de actie off-screen. De beelden van de show zien er werkelijk uit alsof het een oud televisieprogramma is dat nog op video is geschoten, compleet met lijnvorming en artefacts. De "gewone" opnamen in 1.85:1 zien er dan weer piekfijn uit, met mooie scherpte, natuurlijke kleuren die echter niet dadelijk spectaculair ogen, maar voor een film als deze is dat geen bezwaar, en vooral goede detaillering in de gelaatstrekken, zoals de wonde op Lloyds gezicht na de scène waarin hij en zijn vader elkaar op een muilpeer trakteren. Ook opvallend is dat de scènes waarin onder meer een panoramisch shot over New York gegeven wordt, dit niet wordt gedaan met echte beelden, maar met de decorstukken uit Mister Rogers' Neighborhood, inclusief de Twin Towers die er nog staan - de film wordt geacht zich af te spelen in 1998. Die decors zien er overigens een stuk bonter uit dan de echte locals. De schijf is voorzien van een weinig spectaculaire maar degelijke DTS-HD MA 5.1-track die met maximale haalt uit het redelijk statische gegeven van de film, en in scènes zoals die waarin Lloyd en Mr. Rogers de metro nemen in New York, is de atmosfeer tastbaar en zeer ruimtelijk gespreid. Toch is dit vooral een praatfilm.




EXTRA'S
Het audiocommentaar door regisseur Marielle Heller en director of photography Jody Lee Lipes is redelijk diepgaand en schetst vooral het fenomeen Mr. Rogers voor wie niet bekend zou zijn met zijn persongae. ER zijn 8 verwijderde en uitgebreid scènes (16:45) en een blooper reel (1:38), maar het zijn vooral de documentaires die meerwaarde bieden. Allereerst is er Tom Hanks as Fred Rogers (10:29) waarin de getalenteerde acteur uitlegt hoe hij zich vooral in de maniertjes van Rogers wilde inleven, daarbij geholpen door een uiterst getalenteerde schminkkamer. In The People Who Make a Neighborhood: The Making Of (15:23) zet Hanks de crew in de bloemetjes die de film mogelijk heeft gemaakt, en hij doet dat gedeeltelijk in zijn rol van Mr. Rogers. Dreaming Big, Building Small: The Puppets & Miniatures (8:37) toont ons het (na)maken van de poppen die Mr. Rogers in zijn show gebruikt, en Daniel Tiger Explains: Practice Makes Perfect (2:42) is een blooper reel verteld vanuit het standpunt van de tijgerhandpop.

CONCLUSIE
A Beautiful Day In The Neighborhood onderstreept nog maar eens dat Tom Hanks in de hoogste klasse speelt, en als u deze film op Blu-ray wil ontdekken, dan moet u naar onze oosterburen. U krijgt er evenwel een kwalitatief goede Blu-ray en we begrijpen niet dat Sony deze in onze contreien overslaat, terwijl de dvd hier wél overal ligt.