FILM
Voldemort (Ralph Fiennes) heeft de hand weten te leggen op de Elder Wand, de toverstaf uit de legende van de drie Relieken des Doods, waarmee hij voor eens en altijd de machtigste tovenaar zou kunnen worden. Harry Potter (Daniel Radcliffe) en zijn vrienden Ron (Rupert Grint) en Hermoine (Emma Watson), die net een dodelijke confrontatie met Bellatrix Lestrange (Helena Bonham Carter) overleefd hebben, zijn intussen op zoek naar de vier overgebleven Horcruxes, artefacts waarin een deel van Voldemorts onsterfelijke ziel bevat zit, en waarvan ze er er al drie hebben vernietigd. De zoektocht het vierde voorwerp leidt het drietal naar de kluis van Bellatrix, waarvoor ze een gedurfde inbraak moeten plegen op de ultrabeveiligde gebouwen van de trollenbank Gringotts. De band tussen Voldemort en Harry wordt echter alsmaar dunner, waardoor Harry verneemt dat de laatste Horcruxes zich waarschijnlijk op Hogwarts bevinden. Daar voert de maniakale professor Snape (Alan Rickman), die zichzelf na de dood van Dumbledore tot schoolhoofd heeft benoemd, een waar schrikbewind. Met de hulp van de restanten van de Orde van de Feniks weet Harry voorlopig de controle over Hogwarts over te nemen, maar dat biedt maar tijdelijk soelaas. Voldemort staat met zijn leger van Death Eaters voor de poorten van de school, en hij heeft gezworen om al wie in de weg tussen hem en Harry staat, zonder pardon wordt geliquideerd. En het blijft niet bij dreigen: Harry moet toezien hoe verschillende van zijn compagnons de route het leven laten bij de verdediging van het laatste bolwerk tegen de machten van de duisternis.




Met deze verfilming valt definitief het doek over de saga waarmee de Britse schrijfster Joanne Rowling de kinderen én een niet onaanzienlijk deel van de volwassenen opnieuw leerde lezen, en waar ze waarschijnlijk genoeg mee heeft verdiend om er hoogstpersoonlijk een eiland mee te kopen en er op eigen houtje de Republic of Wizardry and Witchcraft te stichten. En het eindigt met een klapper. De vrolijke shenanigans van Harry en zijn vrienden op de toverschool uit de kinderfilm Harry Potter And The Philosopher's Stone zijn intussen al lang verleden tijd, de filmserie is duidelijk meegegroeid met het publiek, en de franchise is verworden tot een bitter gothic drama over de verloren onschuld van de jeugd.




Of het verstandig was om de laatste film in twee te hakken of eerder een film met een mastodont van een speelduur op het publiek los te laten, is een vraag die met de nodige omzichtigheid moet worden behandeld. Feit is dat dit vervolg op Harry Potter And The Deathly Hallows part 1 meteen in de actie duikt zonder enige vorm van introductie whatsoever, en daarmee eigenlijk één grote third act is, niet meer of niet minder. Het mes snijdt aan twee kanten: enerzijds is het een zeer bevredigend einde waarin alle losse eindjes op een waardige manier aan elkaar worden geknoopt - tot en met de gedroomde full circle-eindscène die staat als een orgelpunt op een symfonie - anderzijds is het vrijwel zeker dat als u één van de voorgaande delen uit de reeks gemist hebt, u zich meer dan één keer in het haar zal krabben telkens er weer de één of andere gimmick uit de vorige films, zoals de Room of Requirement of de Pensieve, uit de kast wordt gehaald. Dat Rowling een zeer grote vinger in de filmpap te brokken had over welke details er uit haar vorige delen mochten worden weggehaald en welke niet, toont toch aan dat ze vanaf dag één zeer goed wist waar ze met haar verhaal naartoe wilde, en dat het succes van de franchise allerminst berust op toevalstreffers. Tegenover het boek worden in deze twee delen zeer weinig details achterwege gelaten, alhoewel er onder meer bij [spoiler]de dood van Remus Lupin en Nymphadora Tonks, alsook die van Fred Weasley[/spoiler] niet te lang wordt stilgestaan. Toch twee opmerkelijke hiaten: over de familiegeschiedenis van de Riddles, toch een niet zo onbelangrijk motief waaruit we leren waarom Voldemort is verworden tot het monster dat hij is, wordt met geen woord gerept, en de onverwerkte geschiedenis tussen Albus Dumbledore en zijn broer en zus wordt ook niet meer bovengespit.




Erg veel krediet mag echter op naam geschreven worden van regisseur David Yates, die al het heft in handen heeft sinds Harry Potter And The Order Of The Phoenix. De actiesequenties, zoals de openingsscène van de film waarin Harry, Ron en Hermoine op de rug van een draak uitbreken bij Gringotts, zijn perfect gebalanceerd met de meer emotionele elementen, zoals de erg stijlvol in beeld gebrachte lotsbestemming van Snape. De films zijn zeer consistent in stijl en roepen een sfeer op die zeer dicht bij de boeken aanleunt, iets wat met de door Chris Columbus geregisseerde films al wel eens minder vlotte. Een kleine stijlbreuk tussen de twee delen is wel dat de eerste film baadde in een sfeer van eenzaamheid waarin Harry, Ron en Hermoine de wereld rondzwierven in een wereld die mijlenver scheen te staan van de warme, beschermende sfeer van kostschool Hogwarts. In de tweede film is de hele zaak plots een stuk dringender geworden, vecht het dappere drietal met een leger getrouwen achter zich, en worden we getrakteerd op een paar verrassingen aangaande waar de uiteindelijk trouw van sommige van de nevenpersonages blijkt te liggen. Voldemort wordt eindelijk geconfronteerd met zijn sterfelijkheid, en Ralph Fiennes weet zijn schurk voor het eerst een laag kwetsbaarheid mee te geven. De grootste voldoening is echter weggelegd voor Alan Rickman, die eindelijk achter zijn façade van ijs ontdooit en zijn doorleefde motivaties blootlegt. De vrouwelijke fans krijgen er als bonus de ontblote en intussen flink begroeide bovenlijven van Harry en Ron bovenop. De film is een waardige afsluiter van de franchise, voelt aan als de chocoladesaus op het nagerecht na een zeer copieuze maaltijd.




BEELD EN GELUID
Opnieuw krijgen we een 4K-presentatie die eigenlijk een upscale van 2K-opname is, maar toch blijft het beeld te prefereren boven de gewone HD-versie, vooral omdat de kleuren iets gesatureerder zijn (alhoewel dat in deze film niet veel betekent), en het contrast van die aard is dat de details beter tot hun recht komen. Dat Deathly Hallows part 2 donker is, is inhoudelijk zeer goed te begrijpen, en shots zoals die waarbij de Dementors boven Hogwarts vliegen, kunnen zich qua kleurpalet meten met eender welke horrorfilm waar u nu aan denkt. De zeldzame instanties van scherpere kleuren gebeuren vooral wanneer de tovenaars elkaar met hun toverstaf te lijf gaan en bliksems naar alle kanten laten schieten. Er is één scène die volledig in het wit baadt, waarin Harry zich in een toestand tussen droom en werkelijkheid bevindt, en ook daar lijkt het wit meer in de richting van mistig geel te gaan. De voorliefde van David Yates voor duistere omgevingen en desaturatie spat er met andere woorden af. Detail is dan onder meer weer zeer rijk aanwezig in de rimpels op het gezicht van Snape. Ook Voldemorts leger ziet er behoorlijk angstaanjagend uit, en de personages lijken meer afgelijnd tegenover de Blu-ray, waar ze op een hoopje lagen. De DTS:X-track is de grootste aanwinst tegenover de DTS-HD MA 5.1-track van de Blu-ray: de spookachtige atmosfeer, het achtbaanritje in de kelders van Gringotts, maar vooral de frontale aanval op Hogwarts die zowat de helft van de film in beslag neemt, zijn allen behoorlijk uit den kluiten gewassen en bevatten veel richting; zo bijvoorbeeld de draak die huishoudt in de bank en deze laatste tot een ruïne herleidt.




EXTRA'S
Voor de zoveelste keer krijgt u een release waarbij de bonusdisk van de Ultimate Edition werd weggelaten, uiteraard met de bedoeling u de (dure) trein te laten kopen. De Blu-raydisk start op met een paar cross-promotionele trailers, om vervolgens een voortreffelijke picture in picture-track Blowing up Hogwarts (2:47:25) te verschaffen. Op deze track leiden producent David Heyman en acteur Matthew Lewis (Neville Longbottom) ons achter de schermen terwijl de film in een kleiner venster wordt afgespeeld. Het venstertje wordt bovendien zeer dynanisch uitgespeeld terwijl we stukken interview, bijdragen over visuele effecten, verwijderde scènes en meer van dat fraais te zien krijgen, en nu en dan wordt de film ook gepauzeerd om hier en daar wat zaken aan te vullen. Hierdoor duurt deze track met 167 minuten een stuk langer dan de film zelf, en het is in zijn soort toch al één van de betere PiP's die naam waardig. Een achttal productiefeaturettes worden opgevoerd als Focus Points (26:27), waarin we onder meer bijdragen zien over het magische schild over Hogwarts, het personage Aberforth Dumbledore, de uitbraak uit de bank en de finale confrontatie tussen Molly Weasley en Bellatrix Lestrange. De bijdragen heten Aberforth Dumbledore (2:37), Deathly Hallows Costume Changes (3:13), Harry Returns to Hogwarts (3:21), The Hogwarts Shield (2:27), The Room of Requirement Set (3:13), The Fiery Escape (3:49), Neville's Stand (4:15) en Molly Takes Down Bellatrix (3:27).  In Final Farewells (3:07) wordt aan een paar van de acteurs en crewleden een laatste indruk gevraagd.




CONCLUSIE
Deze laatste 4K-presentatie van een Harry Potter-film ligt volledig in de lijn met de vorige zeven films, en de boxset met de acht films is vooral qua beeld en geluid een flinke upgrade, maar de set blijft qua extra's achterop hinken.