FILM
De mooie Grace (Nicole Kidman) is op de vlucht voor een groep gevaarlijke gangsters. Uitgeput vindt ze een onderkomen in het ingeslapen dorpje Dogville. Schoorvoetend besluit de gesloten gemeenschap haar schuil te houden op voorwaarde dat zij als wederdienst verschillende werkzaamheden verricht. Grace gaat akkoord maar ervaart al snel dat er achter de schone schijn van Dogville heel wat duistere geheimen schuilgaan. Zij zelf draagt echter ook een geheim met zich mee dat Dogville nog wel eens de kop kan kosten.

Lars von Trier is wat je zou kunnen noemen het enfant-térrible onder de Deense filmregisseurs. Naast de grondlegger van het Dogme’95 filmprincipe (dit is filmen volgens strikte regels zoals: een minimum aan belichting, het voortdurende gebruik van handheld camera’s en het mijden van sfeer- benadrukkende geluidseffecten en muziek), blikte hij reeds felomstreden films in als ‘Dancer In The Dark’ (een aangrijpend musical drama met Björk in de hoofdrol), ‘The Idiots’ en ‘Breaking The Waves’. Over al zijn producties was iedereen steeds een mening toegedaan. Men hield van of haatte von Triers werk volledig. Dit is meteen het sluitende bewijs dat ’s mans films niemand onberoerd laten. Bij Dogville is dit niet anders. Heel de filmset is opgebouwd in één studio. De decors zijn niet meer dan geverfde lijnen, die wegen en gebouwen verbeelden. Attributen zijn allen tot een strikt minimum herleid waardoor heel de film gedragen wordt door het verhaal en de vertolking ervan. De acteurs krijgen op die manier meer in- en uitlevingsvermogen in hun rol en krijgen een vrijheid die je normaal enkel zou terugvinden bij een toneelstuk. Dit is ook het algemene gevoel dat je krijgt bij het bekijken van Dogville, de prent is als het ware een experimentele mengvorm van toneel en film. Dit vertaalt zich vaak in op het eerste zicht vreemde, maar naderhand bekeken toch wel geslaagde taferelen. Alle mogelijke handelingen bijvoorbeeld, die anders vanzelfsprekend zijn, dienen nu door de cast te worden uitgebeeld. Zo worden deurklinken vastgenomen die er in werkelijkheid niet zijn, worden er appels geplukt in onzichtbare boomgaarden en wordt er zelfs tegen een hond gepraat die enkel door een op de vloer geschilderd vierkant, dat het hok moet voorstellen, wordt uitgebeeld terwijl er een blafgeluid weerklinkt. Eigenaardig zegt u? Wel ja uiteraard, maar ook erg origineel en baanbrekend en aan het einde van de rit zelfs zeer geslaagd. Aanvankelijk trek je tijdens het eerste halfuur van de film een onwennig en vreemd gezicht. Daarna, wanneer je al een beetje gewend bent aan de stijl, begin je je als kijker meer en meer in te leven. Aan het einde van de rit ten slotte, die bijna drie uur duurt maar zelden te lang aanvoelt, ben je getuige geweest van een aangrijpend drama met een sterk verhaal dat op een heel onconventionele manier in beeld werd gebracht. Het acteerwerk van alle castleden, in het bijzonder van Nicole Kidman, Paul Bettany en John Hurt (die de vertelstem voor zijn rekening neemt) is werkelijk fenomenaal. Nooit eerder zag je Kidman in zo’n rol. Wanneer je je als kijker openstelt en best te vinden bent voor een experimentele, radicaal afwijkende film, dan valt het totaalconcept van Dogville gerust briljant te noemen.

BEELD EN GELUID
Door de speciale productiemethoden van Dogville ziet het beeld er niet hetzelfde uit als bij een gemiddelde film. De belichting is totaal anders waardoor de kleuren er ook anders gaan uitzien. Dit is uiteraard volledig de bedoeling van de makers geweest. De beeldtransfer is erg mooi en bevat maar weinig (door de lange speelduur van bijna drie uur) compressiefoutjes. De piepkleine beeldartefacts die er zijn tussengeslopen zijn best verwaarsloosbaar.

Op het gebied van klank hebben we de keuze tussen een volwaardige Dolby Digital 5.1 surroundmix en een Dolby Digital 2.0 stereo mix. De surroundtrack spitst zich hoofdzakelijk toe op het dialoogkanaal en de voorste stereo speakers voor wat betreft de muziek. De surroundkanalen worden slechts zelden aangesproken, maar dit is bij deze film totaal geen probleem. De klankkwaliteit van beiden mixen is behoorlijk goed.

EXTRA’S
Laten we even samen in vogelvlucht de extra’s overlopen. Allereerst krijgen we de Theatrical Trailer en een vrij leuk Audiocommentaar van Lars von Trier op de eerste disc. Op het tweede schijfje vinden we Dogville Confessions en Confession Box. Dit zijn montages van beeldmateriaal afkomstig uit een klein afgesloten kamertje dat 24 uur op 24 ter beschikking stond voor de cast op de set. Telkens wanneer de afzondering van de buitenwereld (de productie nam enkele maanden in beslag) en de vreemde werkwijze (alle castleden moesten steeds allemaal aanwezig zijn op de set) hen teveel werd, konden ze mits een druk op de knop een camera in werking stellen die hun mening registreerde; een soort biechstoel met opnamemogelijkheid. Deze twee filmpjes duren meer dan een uur en zijn zeker de moeite, de aparte werkwijze moet voor niemand soms behoorlijk zwaar geweest zijn op psychologisch vlak. Vervolgens hebben we de Pre-Production Of Dogville, waarin storyboards vergeleken worden met uiteindelijke scènes en er uitleg gegeven word over de keuze van de locatie. Dan krijgen we nog een featurette aangaande de Visual Effects en het zorgvuldige, minuscule gebruik van CGI in de film.

We zijn er nog lang niet: een filmpje van de Press Conferences is ook aanwezig, hierin zitten regisseur en de voornaamste castleden naast mekaar aan een tafel en beantwoorden ze vragen van journalisten aangaande de productie. Als afsluiter krijgen we nog tal van Cast & Crew Interviews en een berg Filmographies. Kortom teveel om op te noemen, en zeker teveel om allemaal in één keer te bekijken. Uiteraard is dit een voordeel, het komt de kwaliteit en het voortdurende plezier van deze disc-set zeker ten goede. Dogville herbergt een collectie extra’s om ‘U’ tegen te zeggen.

CONCLUSIE
Zeer gewaagd en baanbrekend voor de ene, arrogant en irritant voor de ander. Het minste wat je over Lars von Trier’s films kan zeggen is dat er steeds een erg agressieve polemiek rond gevoerd wordt. Zijn werk laat dus zeker niemand onberoerd wat impliceert dat zijn films toch een sterke kracht moeten uitstralen. Wanneer je je als kijker volledig openstelt voor vernieuwende cinema en deze film zonder vooroordelen tracht te bekijken kan het best zijn dat je volledig overdonderd wordt door de genialiteit van Dogville. Deze film is werkelijk een meesleper van formaat en is een moddervette aanrader voor elke open minded-filmliefhebber. Wat ons betreft is Dogville von Triers eerste echte meesterwerk!