SERIE
Op 16 oktober 1998 loste Oberinspektor Stephan Derrick (Horst Tappert) zijn 281ste en laatste zaak op vooraleer hij eervol werd overgeplaatst naar Europol. De bejaarde acteur had sinds 1974 op één uitzondering na niets anders gespeeld dan de iconische Münchense politieinspecteur die ongeveer maandelijks op de Duitse zender ZDF een moord oploste - in slechts één aflevering uit de gehele reeks valt er geen dode. Nieuw voor de Duitse kijker was dat de serie gebruik maakte van het zogenaamde open book-format. Als kijker kreeg je vaak al vanaf de eerste minuut mee wie de moordenaar was en was je meestal dan ook nog eens getuige van de moord zelf; in sommige afleveringen pas na de helft van de looptijd kwam de afgeborstelde inspecteur met zijn typische regenjas de getuigen aan de tand voelen, meestal op hen inpratend totdat ze er gek van werden en spontaan tot bekentenissen overgingen. Derrick werd daarbij geassisteerd door zijn rechterhand Harry Klein (Fritz Wepper), wiens voornaamste taak erin bestond - zo luidde toch de iconische uitspraak - om Derricks auto voor te rijden.

Bij de eerste afleveringen van Derrick was Horst Tappert al 51, en de inspecteur zelf was een stuk meer down to earth dan je zou meegekregen hebben als je alleen afleveringen uit de latere jaren hebt bekeken. In de eerste afleveringen loopt er nog veel meer volk op de diverse politiebureaus rond dan Derrick en Harry alleen, heeft de anders compleet aseksuele Derrick zelfs zowaar een relatie met de psychologe Renate Konrad (Johanna von Koczian), die we voor het eerst te zien krijgen in de aflevering Pfandhaus. De psychologische oorlogsvoering tussen speurder en dader die in latere seizoenen gemeengoed werd, maakte in de jaren 70 nog vaak plaats voor, althans naar Derrick-normen, atypisch geweld, wat je bijvoorbeeld in de aflevering als Zeichen Der Gewalt te zien krijgt. Alle 281 scenario's van Derrick zijn voortgekomen uit de pen van één man, scenarist Herbert Reinecker, wiens schrijfstijl eigenlijk al even typisch is voor de manier waarop Derrick het een kwarteeuw heeft uitgezongen. De 25 jaren waarin de serie heeft geduurd levert vooral een zeer mooie dwarsdoorsnede op van het leven van de gemiddelde Duitser in de jaren 70, 80 en 90. Vooral deze jaren 70-afleveringen zijn onthullend over de manier waarop we een tijdperk zien waarin de politie nog niet beschikte over computers of mobiele telefoons (Derrick heeft wel een model uit bakeliet in zijn wagen).




En dan nu een delicate kwestie. Horst Tappert viel in 2013 in ongenade van de politiek correcte media toen bleek dat hij lid was geweest van de Waffen-SS, waar de acteur altijd had volgehouden dat hij slechts een simpele brancardier was geweest in de Wehrmacht. De Nederlandse omroep MAX schrapte prompt alle herhalingen van Derrick, samen met onder meer het Duitse ZDF en de Waalse RTBF. Hier zijn toch wel enkele bedenkingen bij te maken. Op het moment van Tapperts toetreden tot de Waffen-SS was de man nog minderjarig, en zoals duizenden hem waren voorgegaan, was de jongen waarschijnlijk gezwicht onder de peer pressure waarmee horden kanonnenvlees naar het front werden gejaagd. Als reactie op het schrappen van de herhalingen van Derrick op omroep MAX liet Ursula Pistor, de weduwe van Horst Tappert, overigens als reactie optekenen: "Je kon als jongen van 19 echt geen nee zeggen tegen de SS! Dat kunnen mensen zich nu misschien niet voorstellen." Tapperts engagement bij de SS leek dan ook niet ingegeven door politieke ideologie maar eerder uit opportunisme. Na twee jaar in de SS was Tappert nog altijd niet bevorderd tot officier, wat voor normale soldaten quasi bij iedereen gebeurde die op het einde van de oorlog nog overeind stond. Er zijn bovendien geen concrete bewijzen gevonden dat Tappert zich persoonlijk schuldig zou hebben gemaakt aan wandaden van welke soort van ook, en het feit dat hij na twee jaar nog steeds niet gepromoveerd was, kan erop duiden dat hij eerder een brave lijntrekker was dan een furieuze kampcommandant en zich in zijn SS-periode vooral onder de radar wist te houden.

De beschuldigingen aan zijn adres lijken me dan ook eerder een geval van hypercorrecte guiltiness by association, en het is zéér gemakkelijk om de schuld te schuiven in de schoenen van iemand die overleden is en zich bijgevolg niet meer kan verdedigen. Bij leven heeft Tappert in zijn zeldzame ontboezemingen over zijn oorlogsverleden ooit gesteld: "Zij waren er niet bij, zij hebben het niet meegemaakt en ze weten niet waar ze het over hebben." Uit wat er nog van archiefmateriaal over is blijkt dat vaste scenarist Herbert Reinecker waarschijnlijk als lid van de SS-propaganda-afdeling méér boter op het hoofd had. Geschiedenis wordt bovendien altijd geschreven door de overwinnaars en de politiek correcte kramp waarin nu plots geschoten wordt doet absoluut niets af aan de kwaliteit van het kwarteeuw televisie waarvoor Tappert op handen werd gedragen door hetzelfde publiek dat hem nu uitspuwt. Ik kan me echter niet van de indruk ontdoen dat de heksenjacht vooral georchestreerd wordt door dezelfde lieden die ook vinden dat Kuifje In Afrika racistisch is - om maar te zwijgen van Zwarte Piet - en dat het integrale oeuvre van Roman Polanski moet worden verbrand omwille van zijn ontucht met minderjarigen, een lot dat de man overigens sinds recent ook deelt met Bryan "X-Men" Singer. Tappert bevindt zich overigens in goed gezelschap: ook Nobelprijswinnaar literatuur Günther Grass heeft als 17-jarige bij de Waffen-SS gediend, terwijl hij zich in zijn naoorlogse periode uitdrukkelijk heeft gemanifesteerd als linkse pacifist die praktisch zijn hele leven heeft gemiliteerd bij de SPD van Willy Brandt. Zonder uiteraard het nazi-regime te willen vergoelijken lijkt het me dat concreet het dossier tegen Horst Tappert wel érg dun is, terwijl sommigen hem nu zonder met de ogen te knipperen in één adem vernoemen met Mengele en Goebbels. Wat als morgen blijkt dat Tapperts belangrijkste taak bij de Waffen-SS was om de toiletten te kuisen?

Het gevolg hiervan is wel dat de kans dat er ooit nog Nederlands ondertitelde dvd's van Derrick gaan verschijnen quasi nihil is. Just Entertainment heeft eertijds twee boxsets met twaalf respectievelijk zes compleet willekeurig geselecteerde afleveringen uitgebracht, maar seizoensboxen zullen er omwille van de PC-ban denkelijk nooit komen. In Duitsland bracht distributeur More Entertainment 19 boxen uit met een mooie chronologische Derrick-anthologie. Dit is de bespreking van de eerste dergelijke box.




AFLEVERINGEN
Disk 1:
1. Waldweg
Ellen Theiss (Gabriele Lorenz) profiteert van een vrije namiddag om de kostschool te verlaten, in München te gaan shoppen en nog een filmpje mee te pikken vooraleer ze met de laatste trein terug naar de school keert. Onderweg wordt ze verkracht en vermoord door de scheikundeleraar Rudolf Manger (Wolfgang Kieling), die met zijn licht seniele moeder (Lina Carstens) in een hut aan de rand van het bos woont. De schooldirectrice, dr Göbel (Hilde Weissner), is bijzonder aangeslagen, want zes maanden voordien is er al een meisje van de kostschool in gelijkaardige omstandigheden vermoord. Moeder Manger steekt met de regelmaat van de klok een tirade af tegen de "promiscuë wijze" waarop de meisjes van tegenwoordig (het is 1974, dames en heren!) "halfnaakt lopen rond te huppelen, feitelijk vragend om verkracht te worden". Desondanks valt de verdenking op een andere leerkracht, Dackmann (Herbert Bötticher), die nogal familiair met zijn leerlingen omgaat en duidelijk een voorliefde heeft voor jonge meisjes. Ellens vriendin Inge (Ingrid Kannonier) voelt zich dubbel schuldig omdat zij diegene is die Ellens handtekening op haar verzoek heeft nagemaakt in het aanwezigheidsregister. Om de moordenaar te klissen biedt ze zichzelf aan als lokaas.

2. Johanna
Alfred Balke (Helmut Lohner) heeft zijn vijftien jaar oudere vrouw Martha (Lilli Palmer) gewurgd én is haar enige erfgenaam. En de moord is zeer amateuristisch uitgevoerd. Alleen: hij heeft een alibi. Hij heeft de hele avond doorgebracht met zijn jongere vriendin Roswitha Meinecke (Helga Anders), en kon onmogelijk door de voordeur terug zijn buitengegaan zonder dat Roswitha's ouders (Josef Dahmen en Isolde Zimmermann) het zouden gemerkt hebben. De politie heeft echter niet door dat de man via de rioolafvoerpijp naar beneden is geklauterd. Wanneer Martha's zus Johanna (Lilli Palmer) zich op het commissariaat meldt, valt Derrick de gelijkenis met haar zus op. Hij stelt haar voor om een gevaarlijk spelletje te spelen: ze moet zich zo kleden en haar haar zodanig opsteken als Martha en trachten om de labiele Alfred de gordijnen in te jagen tot hij breekt.

3. Stiftungsfest
De zangvereniging van August Bark (Siegfried Lowitz, Der Alte) viert haar 75ste jubileum. Op het feestje vloeit de alcohol rijkelijk en op de duur is iedereen boven zijn theewater. Bark zelf laat zich verleiden tot een wild dansje met Irene Eppler (Andrea Rau), de vriendin van zijn zoon Helmut (Bruno Dietrich). Wanneer Irene zich in haar hotelkamer terugtrekt om zich te verfrissen, gaat August haar achterna, en probeert of hij bij haar niet kan scoren. Daarbij komt het meisje ongelukkig ten val en breekt haar nek. Bark maakt dat hij wegkomt en even later zien de gasten het dode meisje in de armen van Helmut. Derrick houdt midden in de nacht een reconstructie en pluist nauwkeurig na wie er allemaal géén alibi had.

Disk 2:
4. Mitternachtsbus
Serveerster Helga Landau (Christiane Schröder), de lokale matras, keert vroeger dan verwacht terug naar haar werkgever, caféuitbater Oskar Holler (Werner Kreindl). Ze is zwanger van de zoon van de baas, Erich (Hartmut Becker). Die biedt haar 3000 Mark om abortus te plegen, maar ze wil het kind houden. Van woede wurgt Erich haar in het meertje en zijn vader doet alle moeite om de sporen uit te wissen. Oskar broedt intussen een plannetje uit en laat alle ex-minnaars van Helga de zwakzinnige Bruno Wollweber (Lambert Hamel), die door het meisje geobsedeerd was, als schuldige aanwijzen. Maar op de duur ligt het er zodanig dik op dat Derrick begint te twijfelen.

5. Tod am Bahngleis
Hugo Hase (Peter Kuiper) is een sociaal onaangepaste spoorwegarbeider die vaak het middelpunt van spot is van zijn collega's wegens de knullige manier waarop hij met vrouwen omgaat. Wanneer hij vrij is, rijdt hij echter vaak met de trein naar München, en op de laatste trein terug naar waar de mobiele werkplaats van de spoorwegen ook staat, benadert hij systematisch eenzame jonge vrouwen, die hij dan wurgt en op de middenberm van het spoor opbaart. Zijn motief? Alleszins een vertroebelde relatie met zijn nymfomane moeder (Erica Schramm) en een ziekelijke seksuele obsessie voor Hannelore (Mascha Gonska), de dochter van zijn vriend Greiser (Günter Strack, Ein Fall Für Zwei). Na het derde slachtoffer schakelt Derrick een profiler in die met een ruwe schets het karakter van de moordenaar aflijnt. Mijnheer Heller (Gerhart Lippert), de echtgenoot van het derde slachtoffer, Maria Heller (Christine Buchegger), was drie minuten te laat om zijn vrouw af te halen en heeft na het vertrekken van de laatste trein nog een rare kwast zien rondlopen; en één vrouw, Marianne Docke (Christine Buchegger), is aan het nippertje aan de avances van Hugo ontsnapt. Samen kunnen ze een min of meer gelijkende robotfoto opstellen. Derrick laat met de middelen die hij heeft de stations bewaken en struint de werkplaatsen af met de robotfoto, hopend de dader vóór te blijven.

6. Nur Aufregungen für Rohn
Paul Seibach (Helmut Käutner), de onderbuur van Harald Rohn (Thomas Fritsch) klust bij als geldkoerier. Harald Rohn is van plan hem te overvallen en hij heeft uitgekiend hoe hij daarbij een perfect alibi kan fabriceren. Een arts heeft zijn dokterspraktijk met in de wachtzaal uitzicht op het koertje waar Seibach dagelijks passeert. Rohn gaat in de wachtzaal zitten en terwijl hij zogezegd even de sanitaire voorzieningen bezoekt, overvalt hij Seibach. Tijdens het geworstel met Seibach heeft hij echter een pen verloren, die Seibach als die van Rohn herkent. Wanneer Seibach Rohn confronteert met zijn daad en dreigt alles aan de politie te gaan overbrieven, wurgt Rohn Seibach en legt zijn lijk in een steegje.




Disk 3:
7. Maideira
Paul Bubach (Curd Jürgens) heeft een lucratieve bijverdienste: hij maakt oude, vereenzaamde dametjes het hof en stelt hen voor om have en goed te verkopen en samen met hem voor hun oude dag naar Madeira te trekken. In werkelijkheid brengt hij hen naar zijn boshut en vermoordt ze daar, terwijl hij hun geld inpikt. Dat geld heeft hij nodig om de studies van zijn oogappel, zijn nichtje Kläre Henkel (de immer ravissante Susanne Uhlen), te bekostigen. Agnes Domberg (Elfriede Kuzmany) is het derde slachtoffer dat op mysterieuze wijze van de aardbol verdwijnt. Ditmaal heeft Bubach echter een kapitale fout begaan: Agnes had een hond en wanneer Derrick het koffiehuis bezoekt waar de slachtoffers vermoedelijk werden aangesproken door de dader, herkent de hond Bubach. Die moet zich er met een ongelofelijke smoes uitkletsen, en zelfs zijn nichtje merkt hoe langer hoe meer dat hij aan het liegen is.

8. Zeichen der Gewalt
Pro-deoadvocaat Manfred Rieger (Joachim Bißmeier) krijgt de instructie om een wapen in de gevangenis te smokkelen voor zijn cliënt Günter Hausmann (Raimund Harmstorf). Het alternatief is heel simpel: als hij dat niet doet, dan maken twee handlangers van Hausmann Riegers vrouw (Gaby Dohm) kapot. Rieger besluit om eerst de kogels uit het wapen te halen, maar hij vergeet de kogel in de loop. Tijdens zijn vlucht doodt Hausmann een bewaker. De politie is in opperste staat van paraatheid. Gezien de goede band die Hausmann met zijn vrouw Irina (de ook bij ons bekende Sybil Danning), een stripdanseres, heeft, vermoedt de politie dat de beiden contacten onderhouden. Het lukt Derrick echter niet om Hausmann te vinden, zelfs niet nadat hij al Hausmanns bekenden flink onder druk heeft gezet.

9. Paddenberg
Robert Hofer (Heinz Bennent) meent op straat een zekere Goldinger te herkenning, die samen met hem tijdens de oorlog in een strafkamp diende en graag gevangenen over de kling joeg. De man beweert echter Oswald Paddenberg (Peter Pasetti) te heten en hij is een gerespecteerd zakenman. Helaas heeft Hofer hem herkend; Paddenberg rijdt met de naïeve man naar een bos en jaagt een kogel door zijn lijf. Spijtig genoeg heeft Hofer, voordat hij bij hem instapte, zijn vrouw Irena (Anaid Iplicjian) gebeld. Nu was Irene toch van plan om zich van haar man te laten scheiden en de moord op hem komt haar eigenlijk goed uit. Bovendien wil ze er een slaatje uit slaan en ze vraagt aan Paddenberg hoeveel haar stilzwijgen waard is.

Disk 4:
10. Hoffmanns Höllenfahrt
De families Hoffmann en Röhrig zijn buren; de kinderen spreken de ouders van de familie steevast met "oom" en "tante" aan. Op een avond ziet tv-reparateur Richard Hoffmann (Klaus Löwitsch) het buurmeisje Anneliese (Ingrid Steeger) stomdronken op de fiets zitten; iemand heeft rum in haar cola gedaan. Ze gedraagt zich vrij uitdagend, en - eerlijk is eerlijk - het is zij die seksueel toenadering zoekt tot Hoffmann. Achteraf gedraagt ze zich echter als een furie en dreigt naar haar vader (Herbert Mensching) te stappen met een voor Hoffmann belastende verklaring dat hij haar verkracht zou hebben. Hoffmann probeert haar het zwijgen op de leggen, en verstikt haar eerder per ongeluk dan door kwaad opzet. Bij het politieonderzoek gedraagt Hoffmann zich uiterst verdacht en hij probeert om een getuige, de sjofele voddenraper Horkel (Bruno Hübner), die de fiets van Anneliese heeft gevonden, om te kopen.

11. Pfandhaus
Mijnheer Karruska (Max Mairich) baat een pandjeshuis uit. Zijn veel jongere vriendin Ursula Mangold (Doris Kunstmann) zet hem horens dat het niet meer mooi is: ze trekt voortdurend op met de jongere Erich Forster (Klaus Maria Brandauer). Karruska kan het niet meer aanzien en trekt, gewapend met een pistool, naar het appartement van Forster. Hij belt aan, en schiet vier kogels door de deur. Alleen heeft hij daarmee niet Forster doodgeschoten, maar zijn onderhuurder. Forster houdt tegen de politie zijn mond, maar hij maakt ineens ook misbruik van de situatie door zich in het huis van Karruska te goed te doen aan logies, eten en zijn vriendin; mocht Karruska zich hier niet naar willen schikken, dan dreigt Forster met alles aan de politie uit te bazuinen.

12. Ein Koffer aus Salzburg
Karl Hinz (Max Eckard) is niet zo gelukkig dat zijn vrouw Kläre (Eva Brumby) moet gaan bijklussen nu hij werkloos is geworden. Kläre poetst treinwagons nadat die in de stelplaats zijn binnengereden. Op een avond is ze haar tas in de trein vanuit Salzburg vergeten en als ze terugkeert om die te gaan halen, wordt ze door een onbekende vermoord. Verschillende getuigen zien een man met een koffer wegrennen; prompt wordt er een klopjacht georganiseerd, maar de dader, zware jongen Scharwedder (Ralf Schermuly) baant zich al schietend een weg uit het café waar hij zich verschanst heeft. Derrick neemt contact op met de dienst narcotica waar al een lijvig dossier over Scharwedder ligt. De narcotica heeft al langer door dat Scharwedder heroïne uit Oostenrijk smokkelt, maar ze hebben geen zicht op zijn modus operandi en ze vragen aan Derrick om even te wachten met zijn arrestatie omdat ze ook Scharwedders opdrachtgevers op heterdaad willen betrappen. Dit stuit echter op onbegrip bij Hinz' zoon Richard (Jacques Breuer), die maar niet kan vatten waarom de politie niet ingrijpt en dan maar zelf het heft in eigen handen neemt.




Disk 5:
13. Kamillas junger Freund
Als mijnheer Kessler (Siegfried Wischnewski) 's middags thuis gaat eten, wordt hij overvallen door een man met een bivakmuts op, Bocke (Karl Walter Diess). Die eist dat hij een cheque van 50.000 Mark uitschrijft; een tweede dader, Helm (Hans Georg Panczak) brengt de cheque dan naar een derde, een oude, onverdacht uitziende man, Marczek (Albert Bessler), die de cheque gaat incasseren terwijl de eerste dader bij Kessler wacht totdat de cheque is verzilverd. Helaas loopt de zaak dodelijk af: de overijverige huishoudster Martha (Käte Jaenicke) probeert tussenbeide te komen en ze wordt doodgeschoten. Het valt Derrick op dat de dader precies zijn weg kende in en rond het huis; zo wist hij precies het chequeboekje van Kessler liggen en wist hij ook tot welk bedrag de cheque gedekt zou zijn. De vrouw van Kessler, Kamilla (Luitgard Im) bevond zich tegen de gewoonte in niet in huis, ze was uit eten met een andere man van wie ze de naam niet wil zeggen. Kort daarop wordt een tweede man, dr. Hauffe (Harry Meyen) overvallen met precies dezelfde modus operandi. Ook met zijn vrouw (Kerstin De Ahna) is de huwelijkspassie al lang voltooid verleden tijd. Derrick meent dat beide dames beroep doen op een gigolo (Gerd Böckmann), die aan de dievenbende onthult waar er in huis waardevolle zaken te vinden zijn.

14. Der Tag nach dem Mord
Horst Wegmann (Oliver Grimm) betrapt zijn vriendin Andrea (Anita Lochner) in een innige omhelzing met zijn beste vriend, de Italiaanse immigrant Mario (Renzo Martini), en in een vlaag van zinsverbijstering steekt hij Mario in de borst met een schroevendraaier. Horst rijdt met zijn gewonde vriend naar zijn vader (Alexander Kerst), maar als ze daar aankomen, kan geen hulp meer baten. Vader Wegmann meent dat, als hij het slim speelt, hij zijn zoon uit de gevangenis kan houden. Hij dumpt het lijk en de auto in de buurt van een louche Italiaanse club en verklaart tegenover de politie dat zijn zoon de hele avond bij hem was. Om het valse alibi substantie te geven moet echter ook Wegmanns ex (Krista Keller) bereid gevonden worden om te verklaren dat ze die avond bij haar ex-man en haar zoon was. Omdat hun vals alibi langs alle kanten rammelt, wekken ze Derricks argwaan.

15. Alarm auf Revier 12
Albert Ross (Gerd Haucke) is een gepatenteerde bullebak die net uit de gevangenis komt waar hij acht jaar heeft gezeten wegens inbraak. Derricks collega, inspecteur Matthes (Carl Möhner) krijgt een telefoontje van iemand die beweert dat er diezelfde avond nog een inbraak zal plaatsvinden. Vooraleer de man aan de telefoon kan zeggen waar, wordt hij vanuit een voorbijrijdende auto met kogels doorzeefd. De man blijkt Haller (Nikolaus Paryla) te heten, en hij is de vriend van Ross' dochter Lona (Mascha Gonska). Die houdt tegenover de politie haar lippen stijf op elkaar, want het alternatief is voor haar een flink pak slaag van haar vader. 's Anderendaags vindt de politie de villa waarin is ingebroken. De daders schijnen bijzonder goed op de hoogte te zijn geweest van de alarminstallatie. De politie krijgt echter wéér een telefoontje waarin een villainbraak aangekondigd wordt, ditmaal mét de juiste locatie. Derrick, die vermoedt dat Matthes de inbraken laat plegen door zijn bende, zorgt ervoor dat de in het ongewisse verkerende Ross op het tijdstip van de inbraak bij hem zit, met de bedoeling zijn bendeleden intussen te grazen te nemen en te laten opdraaien voor de moord, tenzij ze tegen Ross getuigen.

BEELD EN GELUID
Vanaf de openingsscène van de eerste aflevering worden we getrakteerd op een zeer door beschadigingen geplaagd beeld. Wat logisch is, want de oudste afleveringen van Derrick dateren uit 1974, en niemand kon toen vermoeden dat het materiaal nu voor het nageslacht zou moeten bewaard worden. In absolute cijfers kunnen we dus alleszins geen prima cijfer toekennen, maar het komt de autenticiteit zeker ten goede. Het zijn bovendien vooral de nachtelijke scènes die te lijden hebben onder de tanende beeldkwaliteit (ter illustratie de screenshot 5 uit de aflevering Ein Koffer aus Salzburg); in het daglicht ziet Derrick er nog redelijk netjes uit. Bovendien zijn alle afleveringen echt wel volledig bewaard, zonder missing reels. In Derrick wordt doorgaans keurig Duits gesproken, dus als u de taal van Goethe onder de knie heeft zullen de duidelijke dialogen in Dolby Surround 2.0 geen probleem mogen vormen.

EXTRA'S
Extra's zijn niet aanwezig; er is wel bonusmateriaal gemaakt, maar dat is allemaal opgespaard voor de 19de box uit de reeks.




CONCLUSIE
Mensen van mijn generatie (veertigers) zijn opgegroeid met Derrick, en daar moest je niet voor in Duitsland wonen. Naast een klassiek voorbeeld van Europese politieseries is Derrick een tijdsdocument over de tijd waarin Duitsland nog de Bondsrepubliek heette en er steevast in Mark moest worden betaald. De enige manier om Derrick chronologisch te bekijken zal er één zijn waarbij u uw Duits grondig moet oppoetsen.