Tijdens een avond spookverhalen vertellen bij het kampvuur, merkt hert Elliot (William Townsend) dat beer Boog (Donny Lucas) écht bang is van de zogenaamde Wailing Wampus Werewolf, die wordt geacht door de bossen van Timberline te zwerven, maar feitelijk een figment van Elliots overijverige verbeelding is. Omdat Elliot graag eens met Boog op best friends-kampeertocht wil gaan, maar Boog meer heil ziet in het bouwen van een panic room, besluit Elliot om Boog eens goed te doen schrikken, opdat hij zijn angsten zou leren beheersen. Hij vindt Ian (Brian Drummond) bereid om voor weerwolfje te spelen; Ian krijgt echter op het cruciale moment een wespennest in het gezicht, valt ook nog eens in de modder, en ziet er daardoor uit als een échte weerwolf. Spijtig genoeg dringt het gerucht ook door tot het stadje, waar jager Shaw (Trevor Devall) uit de eerste film zijn geweer aan de wilgen heeft moeten hangen en noodgedwongen voor de kost boomknuffeltrips organiseert voor groene hippies. Het gerucht dat er een weerwolf door de bossen waart, weegt voor sheriff Gordy (Lorne Cardinal) voldoende zwaar om het jachtseizoen opnieuw te openen. Shaw krijgt de toelating om de weerwolf, en alléén de weerwolf, af te knallen; vol enthousiasme haalt hij Lorraine, zijn prijsgeweer, boven, en zweert dat, als hij de weerwolf in het vizier zou krijgen maar er "toevallig" een welbepaalde beer of een welbepaald hert voor zijn loop zou lopen, hij zich niet zou inhouden...

Open Season: Scared Silly is alweer de derde direct-to-videosequel van de film van de Sony-animatieafdeling, waarbij voor de vierde keer een nieuwe cast onder de arm werd genomen. De sequels zijn redelijk log van elkaar te bekijken. Met 85 minuten is de film net niet te lang om in herhaling te vallen, en de animatie ziet er tien jaar na datum alsmaar beter uit. Inhoudelijk laveert de film ergens tussen een reeks leuk gevonden woordgrapjes die redelijk goed vertaald zijn (alleen maakt de vertaler van dienst ergens de stomme fout om acorn te vertalen als eekhoorn in plaats van eikel), en anderzijds enkele ronduit platte grappen, waarvan er één, die gaat over het proeven van een drol door een spoorzoekende Elliot, echt te lang duurt. Na het uitstapje naar het circus uit het derde deel van de franchise, bevinden de dieren zich opnieuw in de vertrouwde omgeving van het bos, én voor de gelegenheid is jager Shaw weer van de partij. Wellicht een goede keuze, want de film, en bij uitbreiding de hele franchise, moet het echt niet hebben van een geforceerde plot.

 

Dit knuffelig entertainment is een aanrader voor liefhebbers van slapstick genre Kung Fu Panda, maar voor een intellectueel meer stimulerende film gaat u beter even in de Pixarcatalogus kijken. Anderzijds ligt de kwaliteit tussen deze inbetweenquel en de andere films uit de franchise dichter bij elkaar, in tegenstelling tot wat Disney met haar jaren 90-crapquels pleegde af te leveren. Je moet het Sony nageven dat ze in een simpele direct-to-videosequel van een niet zo heel succesvolle franchise tenminste moeite steken om een aanvaardbaar product te creëren.

BEELD EN GELUID
Deze vierde Open Season-film ziet er nagenoeg onberispelijk uit, zelfs voor de duidelijk simpelere animatie dan sommige andere hedendaagse computeranimatiefilms. Het detail, en dan vooral de textuur van de pels van de diverse dieren uit het bos, is mooi uitgewerkt, zelfs voor de iets meer cartoonish geconcipieerde dieren, zoals de konijnen die Boog voortdurend als zakdoek gebruikt. De kleuren zijn stevig en helder, en vooral de belichting in de scène waarin de drie dieren in een lavamijn achternagezeten worden door Shaw en twee van zijn acolieten, is memorabel. Het zwartniveau is perfect en er zijn geen artefacts aanwezig. De DTS-HD MA 5.1-track krijgt voldoende speling om de actie bij momenten goed te ondersteunen, zoals het geluid van Shaws niet zo volgens de regels van de kunst bestuurde pick-uptruck, of van een watervliegtuig dat de dieren 'lenen' (Elliot blijft met zijn afgebroken gewei achter de stuurknuppel hangen...)

 

 

EXTRA'S
Er zit nogal wat bonusmateriaal op de schijf, alleszins een flinke verbetering na het kanonspelletje van Open Season 3. Om te beginnen krijgen we een audiocommentaartrack van regisseur David Feiss en scenarist Carlos Kotkin, die een potpourri van technische en inhoudelijke weetjes op de kijker afvuren. Na enkele gefingeerde bloopers en outtakes (1:23) en een al even faux interview met de Duitse Zwitserse teckel Mr. Weenie in Stepping Into the Spotlight: Mr. Weenie's Process (3:21), krijgen we in Scaredy Pants: The Fears of Open Season: Scared Silly (4:26) een overzichtje van hetgene waar elk van de personages het meest bang van is. Voor wie vergeten is wat er in de andere films is gebeurd, biedt de Open Season Super Speedy Recap (4:50) een uitkomst. Iets ernstiger is het Director Profile: David Feiss (6:28), waarin de regisseur zijn liefde voor het animatiegenre bekent. De cross-promotionele trailers aan het begin gaat vooral over de diverse Angry Birds-tekenfilms die er hetzij op video, hetzij in de bioscoop aankomen.

 

CONCLUSIE
Is er nog geld te verdienen aan Open Season? Sony denkt alleszins van wel, en tien jaar na de opstart van de franchise, worden we nog eens meegevoerd naar de bossen van Timberline voor een avondje griezelen met een weerwolf van de Aldi. En toch hebben we er enkele keer smakelijk mee moeten lachen! Alleen de timing van release kon wat beter, want het is op het moment van release geen Halloween maar bijna Pasen.