FILM
Het leven van de op het randje van de marginaliteit levende klusjesman Zorg (Jean-Hugues Anglade) wordt danig verstoord door zijn passionele relatie met ene Betty (Béatrice Dalle), een wondermooie maar compleet geschifte vrouw, die bij het minste emotionele overdruk onmiddellijk over de rooie gaat. Zorg heeft in zijn vrije tijd een boek geschreven, en Betty is er zo door gepassioneerd, dat ze het boek meerdere malen overtikt op een schrijfmachine, om het te kunnen opsturen naar een uitgever. Wanneer er weer eens een weigering in de bus valt, gaat Betty de uitgever zodanig hardhandig te lijf, dat er bij de meesten toch wel begint te dagen dat er bij haar een steekje los zit. Alleen Zorg werkt de ziel uit zijn lijf om zijn geliefde Betty alles te geven wat haar hartje begeert. Schilder, kelner in een pizzarestaurant, pianoverkoper, en wanneer dat allemaal niet genoeg opbrengt, overvalt Zorg zelfs een geldkoerier. Maar hun geluk is van korte duur: Betty denkt dat ze zwanger is, en wanneer dit niet zo blijkt te zijn, keert haar destructieve neiging zich tegen haarzelf, en is de schade niet meer te overzien


Deze director's cut van 37°2 Le Matin is een broeierig drama dat al bij de release baadde in de schandaalsfeer, en omwille van de wel erg royale naaktscènes kon deze prent uiteraard bij de puriteinse Amerikanen niet door de beugel. Hierdoor en door het feit dat hoofdactrice Béatrice Dalle ook in het echte leven geen doetje bleek, verwierf de film net méér de status van een cultklassieker die iedereen moest gezien hebben. De laten we zeggen onverbloemde wijze waarop Jean-Hugues Anglade en Béatrice Dalle gestalte geven aan hun rol, dragen enkel bij tot het naturel waarmee ze zich hun rol eigen hebben gemaakt, en in dat opzicht komen de erotische scènes erg natuurlijk en ongekunsteld over. Wat nogmaals bewijst dat erotiek en pornografie niet noodzakelijk elkaars synoniemen zijn. Op artistiek gebied is 37°2 Le Matin zeer kundig in elkaar gestoken, vol met welgemeende romantiek en sensualiteit, een verhaal van de haast verafgodende liefde van een man voor een mentaal steeds verder wegzakkende vrouw, in vergelijking waarmee de doordeweekse Hollywood-pseudoromantische prut schandelijk verbleekt. Maar zoals vaak in een film met een gedetailleerde karakteropbouw gaat dit ten koste van het tempo, en valt men bij het schetsen van de karakters regelmatig in herhaling. Ja, Zorg is een doodbrave mus. Ja, Betty is knettergek. Door een ongelofelijk spectrum aan geschifte nevenkarakters, zoals een nymfomane buurvrouw, een vuilnisman met een haak als hand en een fobie voor matrassen, een koppel lastige restaurantbezoekers en een empathische politieagent, wordt de zaak nog draaiend gehouden. En dat is nodig, want zeker tegen het einde aan rijdt het scenario zichzelf muurvast, om uiteindelijk uit te monden in een redelijk banaal einde, dat niet echt helemaal in concordantie is met de surrealistische ondertoon van de rest van de film. Toch weet regisseur Beineix erg goed de passie en de pijn die met de liefde gepaard gaan goed in beeld te brengen, en als je het liefdesverhaal in deze film bijvoorbeeld vergelijkt met het pijnlijke kunstmatige en overgeacteerde gestuntel uit pakweg Moulin "alright, die already" Rouge - nochtans ook een film die pretendeert "artistiek" te zijn - wordt dit alleen maar duidelijker. Net niet afklokkend op 3 uur vergt de film toch wel enige inspanning van de kijker.


BEELD EN GELUID
De cinematografie is een erg belangrijk element van deze film. Hoe meer de donkere kantjes van de protagonisten naar boven komen, hoe meer Beineix wil experimenteren met heldere, vloekende en overgesatureerde kleuren. Neem bijvoorbeeld het blauw en roze waarin in de eerste scènes Zorg de strandhuisjes moet schilderen: het vloekt langs alle kanten, maar het draagt wel enorm bij aan de sfeer. Daarom zijn we blij dat de anamorfische transfer redelijk is. Voornaamste gebrek zijn wat compressie-artefacts, én toch hier en daar wat printbeschadigingen die toch té zeer in het oog springen om ze te negeren. De kleuren zijn hel en contrasterend, en de schaduwen zijn scherp afgelijnd, alhoewel het beeld bij wijlen redelijk grainy is. Soms is er ook een kleine links-rechtsverschuiving te zien, maar zeker voor een arthouse-film geschoten met redelijk beperkte middelen is de beeldtransfer meer dan voldoende. De enige geluidstrack is een sobere Franse monotrack, waar we niet echt veel voor, maar ook niet echt veel tegen kunnen pleiten.


EXTRA'S
Qua extra's moeten we het op deze disc stellen met een karige twee trailers en wat cast en crew-informatie. En zoals bij nagenoeg alle discs van A-Film vinden we ook 3 cross-promotionele trailers, in dit geval voor In The Mood For Love, Lucia Y El Sexo en My Life Without Me.

CONCLUSIE
Misschien niet dadelijk hét hoogtepunt van de Franse cinema, maar 37°2 Le Matin is een eerlijke, sensuele en gevoelige prent.