FILM
Koning Acrisius (Donald Houston) van Argos is vertoornd omdat zijn dochter Danae (Vida Taylor), ondanks zijn strenge bewaking, toch door een man is bezocht, en een zoon, Perseus, heeft gebaard. Hij beveelt dat zij en haar zoon in een doodskist in zee moeten worden geworpen. Wat hij beter niet gedaan had, want de vader van het kind is de oppergod Zeus (Laurence Olivier), die als straf Argos vernietigt. De kist spoelt aan, en de jonge Perseus (Harry Hamlin) groeit al snel op tot een stoere krijger die op zoek is naar de bestemming in zijn leven (en dan nu een streepje Disney-muziek. Puke puke). Die bestemming van hem luistert naar de naam Andromeda (Judi Bowker), en zij is vervloekt door haar vroegere verloofde Calibos (Neil McCarthy). Alle aspirant-minnaars moeten een raadsel oplossen; vinden ze de oplossing, dan krijgen ze de hand van de beeldschone Andromeda én het bijbehorende koninkrijk. Verliezen ze, dan wacht hen echter de brandstapel. Dat ze daar bij het Rad Van Fortuin nog niet aan gedacht hebben! Calibos is door Zeus misvormd omdat hij met zijn bende rabauwen zo onmeedogenloos jacht heeft gemaakt op zijn scheppingen zoals de vliegende paarden, maar anderzijds is hij de zoon van de zeegodin Thetis (Maggie Smith), en geniet de onvoorwaardelijke steun van zijn moeder. Perseus verbreekt echter de vervloeking door Andromeda op haar nachtelijke gedwongen tochten naar Calibos te vergezellen, met behulp van een helm die onzichtbaar maakt en een vliegend paard, Pegasus - je moet er maar opkomen. Wanneer koningin Cassiopea (Sian Phillips), dolgelukkig, Andromeda aan Perseus uithuwelijkt en haar schoonheid boven die van de godin Thetis stelt, voelt die laatste zich op haar teen getrapt, en eist dat Andromeda binnen dertig dagen aan de Kraken geofferd wordt, een onkwetsbaar zeemonster. Perseus laat zich echter zijn kersverse bruid niet van zijn brood eten, en zoekt de mensenetende Stygische heksen op om te weten te komen hoe hij de Kraken kan verslaan. De heksen weten wel een middel, maar dat is mogelijk nog gevaarlijker dan Kraken zelf: de aanblik van het monster Medusa, die alle schepselen in steen kan doen veranderen.

Alhoewel de regie van deze film in de handen van Desmond Davis lag, was dit veelal het laatste grote wapenfeit van de grootmeester van de stop-motion animatietechniek Ray Harryhausen, de man die cyclopen tot leven bracht (The 7th Voyage Of Sinbad), skeletten met elkaar liet duelleren (Jason And The Argonauts) en cowboys dinosaurussen liet vangen (Valley Of The Gwangi). Naar huidige animatie-standaarden zien de "speciale effecten", zoals de gigantische gier, het vliegende paard en de mechanische uil, om maar te zwijgen van de hoekige overgang tussen de acteur die Calibos speelt en zijn kleien tegenhanger, er ronduit cheesy uit, maar Harryhausen wordt toch nog altijd - terecht - aanzien als één van de belangrijkste filmmakers die het gebruik van speciale effecten in films introduceerde. Vandaar dat bijvoorbeeld het restaurant in Monsters Inc. waar Mike Wazowski en zijn verloofde Celia een romantisch afspraakje hebben, naar hem is genoemd. De stop-motion techniek, waarbij de verschillende monsters met kleien poppetjes worden nagemaakt, en beeldje per beeldje bewegen, is intussen dood en begraven onder een berg computers met een vlaai van een grafische kaart in, en we hebben nog niet vaak films gezien waar het gebruik van blue screens zó doorzichtig was. Bovendien zijn de acteurs - op Laurence Olivier en Maggie Smith na - niet dadelijk terug te vinden op Hollywood's A-list, alhoewel Harry Hamlin nadien nog een succesvolle TV-carrière in de schoot heeft geworpen gekregen door zijn rol in L.A. Law. Wat maakt de film dan zo aantrekkelijk? Het kinderlijk naieve? Het nostalgische? Het zal wel een mengeling van dergelijke factoren zijn, want als kind vonden we dit één van de meest magische en fantastische films die ooit het kleine scherm hebben gesierd. En een deel van die magie is toch nog gebleven, ondanks het feit dat we tegenwoordig als filmkijkers rotverwend worden en onmiddellijk beginnen te mopperen als er ook maar een klein beetje trucages niet realistisch genoeg zijn. Maar bedenk: zonder klassiekers als Clash Of The Titans was er nooit een Jurassic Park of een Matrix geweest. Dus leun achterover, zet uw zin voor realiteit op nul, en geniet ten volle van deze klassieker.

BEELD EN GELUID
Omdat er van Clash Of The Titans geen versie in de Benelux te krijgen was, hebben we deze Australische import in huis gehaald, die compatibel is met regiocodes 1, 2, 3 en 4. Deze release is onder meer ook voor de Amerikaanse markt bestemd, en daardoor moeten we genoegen nemen met een NTSC-beeld. Het gebruikte bronmateriaal is hopeloos gedateerd, en we krijgen een erg grainy uitziend beeld, dat, zeker in de scènes met veel mist, het scherm in een hoop zandkorrels omtovert. De belichting is niet altijd even helder, en in schaduwrijke scènes, zoals de climax in het hol van Medusa, laat niet altijd een mooi contrast zien. Nog een punt van ergernis zijn de storende compressie-artefacts, die ongeveer de ganse film lang geregeld opduiken. Anderzijds is de originele aspect ratio van 1.78:1 behouden, en anamorfisch op de disc gezet. De layer change is haast onmerkbaar, en de Engelse ondertiteling, die toch niet echt een overbodige luxe is, is netjes geplaatst. En daarnaast kan U eveneens uw Frans, Spaans, Portugees, Japans, Chinees, Indonesisisch, Thai of Koreaans oppoetsen! De Engelse 2.0-track klinkt wel zuiver, niet off-key en synchroon, maar niet altijd even uitgebalanceerd. In de muzikale stukken springt het volume vaak plots enkele decibels hoger, en de dialoog met veel archaïsch taalgebruik, wordt daardoor soms moeilijker te verstaan. Veel gevoel van richting heeft de 2.0-track niet, maar toch komt de subwoofer soms aardig uit de hoek, bijvoorbeeld wanneer de Kraken zich uit het water opricht. Ons eindoordeel: het beeld geven we net een voldoende, het geluid net ietsje meer.

EXTRA'S
De set extra's op deze release is redelijk beperkt. In de statische menu's vinden we een zeer beknopte cast & crew-informatiepagina terug, een interactieve kaart "Maps Of Myths And Monsters", waarbij je 7 korte filmfragmenten opnieuw kan bekijken - het punt hiervan ontgaat ons volledig - en een trailer. Als we de interessante extra's moeten overlopen, blijft enkel een kort interview van 12 minuten met Ray Harryhausen over, die Clash Of The Titans en ook zijn ander werk becommentarieert. Het had wat meer mogen zijn.

CONCLUSIE
Als Warner in de Benelux nog eens een rondje oude films gaat restaureren, dan hebben wij een goede tip voor hen: neem eens Clash Of The Titans onder handen, poets beeld en geluid op, en voeg er wat relevante extra's aan toe. Tot dan zullen we het met deze cheapie Australische versie wel stellen!