FILM
De derde broertjes Coen-komedie was er blijkbaar één teveel voor de critici. Hadden de kritieken nu te maken met het feit dat ze zich aan een remake waagden van de gelijknamige Alec Guiness-prent uit 1955, of verwachtte men dat Joel en Ethan zich eens aan totaal ander genre waagden? Joost mag het weten, maar laat één ding duidelijk zijn: The Ladykillers is niet het miskraam waarvan de zogenaamde ‘kenners’ ons probeerden te overtuigen. Het is natuurlijk ook geen Fargo of een O Brother Where art Thou?, maar wel een eigenzinnige en herkenbare Coen-komedie.



We keren terug naar Mississippi ten tijde van de rivierboten en de gospelgezangen, volledig in de sfeer van de Lucky Luke-strips. Zo lijkt het althans, want eigenlijk speelt dit verhaal zich in het heden af. Maar via een stijlmengeling zoals alleen de Coen-broertjes dat kunnen, lijkt het alsof we ons terug in de tijd begeven. Tom Hanks speelt de rol van een exentrieke professor: Goldthwait Higginson Dorr III. Een kwakzalver, oplichter en gangster van het zuiverste allooi, die voor het uitvoeren van z’n meest recente plan, het overvallen van een casino-rivierboot, een allegaartje aan ‘experten’ verzamelde. Zo hebben we de ‘insider’, de bom- en tunnelexpert alsook de oerdomme spierbundel. Al snel blijkt echter dat deze ‘specialisten’ niet over de nodige mentale capaciteiten beschikken om Dorr’s plan te doen slagen. Bovendien ramen ze hun plannen vanuit een kamertje in het huis van een oude, gelovige zwarte dame: Marva Munson. Dorr spelde haar immers op de mouw dat z’n bende criminelen niet meer dan een hoopje renaissance-muzikanten zijn die de kamer huren opdat ze God’s woord toonvast zouden kunnen inoefenen en verkondigen. Een plan dat aanvankelijk lijkt te werken totdat de lieftallige dame achter hun dubbele agenda komt. De bende halfgare boeven besluit dan maar om haar uit de weg te ruimen, iets wat voor meer problemen zorgt dan aanvankelijk gedacht.

Wat deze komedie zo speciaal maakt, buiten de gekende doldwaze donkere Coen-humor en slapstick, is de hoogst exentrieke en buitengewone rol van Tom Hanks als de literair begaafde professor/oplichter GH Dorr. Hij brengt het flamboyante over-the-top karakter van de professor met al z’n speciale bewegingen, gedragingen, extreem uitgebreide woordenschap en grappige accent buitengewoon geloofwaardig over. Je hebt nooit het gevoel dat je naar de persoon Hanks zit te kijken, een capaciteit die hij slechts met een handvol andere acteurs deelt. Ook Irma P. Hall speelt als oma Munson de pannen van het dak, en dat ondanks haar respectabele leeftijd. De resterende rollen werden naar Coen-normen alweer perfekt ingevuld door o.a Marlon Wayans, J.K Simmons, Tzi Mai en Ryan Hurst als de oerdomme spierbundel Lump. Verwacht geen nieuwe O Brother Where Art Thou?, Fargo of Miller’s Crossing, maar wel een remake van een klassieker die een meer dan herkenbare Coen-stempel draagt en zodoende een mix bevat uit hun hierboven opgesomde werken.



BEELD EN GELUID
The Ladykillers mag gerekend worden tot één van de betere Buena Vista beeldtransfers die recentelijk op de markt verschenen. Met z’n vrijwel foutloos 1.85:1 anamorfisch beeldformaat dat uitblinkt op het vlak van detail en kleuren kunnen we meer dan tevreden zijn. Ook in de weinig belichte scènes (de kelder van oma Munson) blijft het beeld scherp en zijn de schaduwtinten op en top ! Een weinig edge-enhancement en grain gooien een beetje roet in het eten, maar gelukkig blijven deze euvels beperkt. Op geluidsvlak kunnen we hier spreken van een doodnormale komedie-track ware het niet dat deze Coen komedie, net als hun schitterende O Brother Where Art Thou, doorspekt is van schitterende, aangepaste muziek. In dit geval: gospels!! Op bepaalde momenten in de film, we verklappen niet wat waar of wanneer, zit je gewoon mee te swingen met deze prachtige soundtrack die vanuit alle hoeken op je afkomt. Voor het overige krijgen we kraakheldere dialogen, een goed stereobeeld, maar jammer genoeg weinig input vanuit de surroundkanalen.

EXTRA’S
Een (te) klein pakketje aan extra’s op deze disc. Eerst en vooral is er wel een grappige extra over de klap-oefensessies tussen Irma P. Hall en Marlon Wayans. Het gaat hier gewoon om een opeenvolging van klappen, slagen en oorvegen die Wayans te verwerken krijgt door mevrouw Hall. Op een of andere wijze enorm grappig! Nadien krijgen we de 2 volledige songs gebracht door dezelfde groep die ze ook in de film zelf ten gehore bracht. Meer kunnen we daarover niet kwijt maar liefhebbers van dergelijke muziek zullen deze feature ten zeerste kunnen appreciëren. Om af te sluiten krijgen we nog legendarisch gitaarmaker Danny Fennington aan het woord die het heeft over de custom made instrumenten die we Dorr’s renaissance muziekanten zien gebruiken.



CONCLUSIE
Een Coen-komedie gedragen door een ijzersterke Tom Hanks die uit zowat alle hoeken kritiek te verwerken kreeg. Onverdiend volgens ons, maar het is aan u om daarover te beslissen. Voor de extra’s dient u het niet te doen maar we raden u zeker en vast een huurbeurt aan.