FILM
Life sucks. Vooral als je net die dag zestien wordt. Zoals Samantha Baker (Molly Ringwald) die maar wat hoopte dat haar boezem die dag significant in omvang zou toenemen. En als klap op de vuurpijl is iedereen je verjaardag vergeten omdat je oudere zus Ginny (Blanche Baker) de dag daarna trouwt. Eén voor één sijpelen de diverse vervelende grootouders, die compleet elke connectie met de realiteit van de hedendaagse jeugd zijn vergeten, het huis binnen, pikken de beste slaapkamers in, én - guess what? - ze zijn Samantha's verjaardag óók vergeten. Ze hebben wel nog een logé meegebracht, een Chinese uitwisselingsstudent, Long Duk Dong (Gedde Watanabe) - wat de grootouders daar tegenover hebben uitgewisseld, willen we eigenlijk niet weten. Samantha's grootste verjaardagswens zou zijn om toch maar eens één keer de aandacht te trekken van de bijzonder goed uitziende laatstejaars Jake Ryan (Michael Schoeffling), die dan ook nog eens van steenrijke komaf is, doch dit terzijde, althans wat Samantha betreft. Jake heeft echter het pronkstuk van de school aan zijn arm hangen, Caroline Mulford (Haviland Morris), een zeer, zeer, zeer... blond meisje, die eigenlijk meer genoegen schept in de weekeindjes waarin Jakes ouders de stad uit zijn, om dan bij die gelegenheden "feestjes" - zeg maar "sloopwerken" - in te richten in huize Ryan. De enige aandacht die Samantha krijgt is die van een afschuwelijke eerstejaars-slijmbal, Ted (Anthony Michael Hall), het prototype van een viezerikje die door zijn groot frank blad de feitelijke koning van de andere geeks is kunnen worden. Wanneer de huwelijksvoorbereidingen Samantha te veel worden, begeeft ze zich naar een schoolfeestje, alwaar een reeks rare misverstanden elkaar opvolgen, en Samantha aan Ted een slipje uitleent, in de hoop dat hij als tegenprestatie haar met Jake kan koppelen. Bottom line: Ted is er op het einde van de avond met het liefje van Jake vandoor, Jake - tegen wie Ted heeft gezegd dat Samantha haar gevoelens voor hem niet kan uitdrukken - probeert Samantha wanhopig te bereiken. Maar het is juist de huwelijksdag van Ginny, die ook al niet even vlot verloopt, ook al omdat de aanstaande schoonfamilie een bende onopgevoede schooiers van de ergste soort zijn.

Sixteen Candles was één van de eerste brat pack-films van de hand van Hughes. De film haalt het niveau van The Breakfast Club helemaal niet, maar is toch iets stijlvoller dan het boertige Weird Science. De man heeft schitterende ideeën die de jeugd in de jaren '80 aanspreken, en zijn creatieve meesterwerk blijft nog altijd het flamboyante Ferris Bueller's Day Off, de schavuitenfilm waarmee hij een zeldzame cocktail van artisticiteit, humor en perfecte timing brouwde. Maar Hughes' stijl zou pas fijner worden vanaf het moment waarop hij de regie overliet aan zijn goede vriend Howard Deutch en zichzelf exclusief toelegde op de scenario's: toen volgden namelijk films als Pretty In Pink en Some Kind Of Wonderful. Een rode draad die doorheen al deze films loopt is dat Hughes graag films vertelt over jongeren die met zichzelf in de knoop zitten, moeten vechten voor hun liefde, omdat ze onzeker zijn over zichzelf, onzeker over wat de ander over hen gaat denken, maar vooral over jongeren die ondanks heel verschillende achtergronden toch bij elkaar trachten te komen en voor elkaar te kiezen. Dat ingrediënt vinden we in deze Sixteen Candles ook terug: het huis van de familie Baker is misschien het huishouden van Jan Steen, maar vooral vader Jim (Paul Dooley) loopt over van de goede bedoelingen, alhoewel het duidelijk te merken is dat de familie het niet te breed heeft. Anderzijds staat daartegenover de familie van Jake, die we nog niet eens te zien krijgen - zoveel zitten ze kennelijk met hun zoon in - maar waarvan we de rijkdom wel ongeveer kunnen inschatten aan het aantal sportwagens en Rolls Royces die in de garage staan te pronken - maar die onvermijdelijk tegen het einde van de film hier en daar een klein deukje oplopen, ook al zo'n vast ingrediënt van Hughes. Simpele verhalen waarmee tieners zich kunnen identificeren, zeker geen hoogdravend spul. Het was toch de succesformule waarmee Hughes ongeveer een hele generatie naar zijn films heeft doen kijken.

Als deze Sixteen Candles een schilderij was geweest, zouden we echter zonder twijfel moeten oordelen dat deze nog uit Hughes' "vroegere periode" dateert. Het raamwerk ligt er allemaal wel, maar om de lachers op de hand te krijgen grijpt Hughes iets te vaak naar formules terug die we eerder met gruwels als Deuce Bigalow associeren: grapjes over menstruatie, personages die duidelijk onder de drugs zitten en daardoor zichzelf op het meest ongeschikte moment belachelijk maken, en vooral een reeks naar hedendaagse normen compleet politiek incorrecte grappen over het gebrek aan IQ maar het overschot aan libido van de Aziatische medemens, het karikaturaal voorstellen van pré-puberale nerds wiens ultieme doel in het leven schijnt te zijn om eindelijk eens van de grond te gaan... zelfs een paar grappen met fysiek gehandicapten worden niet geschuwd, en dat getuigt toch niet van erg goede smaak. Ter verdediging: Hughes heeft ook wel enkele zeer leuke visuele en auditieve gags in zijn film gestopt, waarvan de geinigste toch wel is dat elke keer dat Long Duk Dong zijn naam wordt genoemd, er ergens een gong afgaat.

BEELD EN GELUID
Net als bij de recente uitgave van The Breakfast Club lijkt deze uitgave volledig identiek aan die uit de High School Reunion Collection. Afgezien van de occasionele compressiefout zijn deze films redelijk netjes gerestaureerd, en vooral de kleuren zien er hedendaags fris uit. Ook op deze film experimenteerde Hughes al met een hippe muziekscore vol met hits uit de jaren '80, en alhoewel de soundtrack van The Breakfast Club uiteindelijk veel meer potten gebroken heeft, krijgen we vooral via de Engelse DTS-track een mooi evenwicht tussen dialogen en muziek. De geluidseffecten - er wordt in deze film al eens ergens tegen gereden - zijn erg goed gericht, en alhoewel de subwoofer niet echt moet uithalen, zorgt het LFE-kanaal toch voor een subtiele verfijning.

EXTRA'S
Op gebied van extra's vinden we zelfs geen trailer terug, die op The Breakfast Club uit dezelfde reeks, wel te vinden was.

CONCLUSIE
Samengevat: Sixteen Candles is zeker een film die we moeten indelen bij de eerste vingeroefeningetjes van Hughes. De film, en dan met name het scenario, is nog niet echt voldragen, en de humor is soms iets te vulgair, als we weten dat Hughes later bewezen heeft om teen-pics te kunnen draaien zonder beschamende scènes in. Technisch is dit een zeer voldragen dvd, op gebied van extra's valt er letterlijk niets te beleven.