FILM
Kunstschilder Norman Lindsay (Sam Neill) heeft al op heel wat zere teentjes getrapt, maar zijn laatste "meesterwerk", een gekruisigde naakte vrouw, gaat voor de Anglicaanse kerk in Australië toch een stapje te ver. Ze stuurt haar redelijk progressieve predikant Antony Campion (Hugh Grant) en zijn vrouw Estella (Tara Fitzgerald) uit om de compleet in de outback wonende Lindsay eens goed de levieten te lezen. Ten huize Lindsay worden de Campions niet alleen goed ontvangen, ze vallen er van de éne verbazing in de andere wat betreft de andere morele normen die er ten huize Lindsay gelden. Naast zijn vrouw Rose (Pamela Rabe) en twee kinderen leeft de schilder ook nog "in zonde" samen met drie van zijn naaktmodellen, Sheila (Elle Macpherson), Pru (Kate Fischer) en Giddy (Portia de Rossi), die - tot groot jolijt van U, kijker - niet in het minste vertrouwd zijn met het begrip "schaamte". Niet alleen is de vrolijke bohémien Lindsay een voorbeeldige edoch ietwat excentrieke huisvader, in lange, intellectuele en hevige discussies moet Anthony toch toegeven dat de schilder een punt heeft als hij zegt dat de kerk veel langer de vrouwen heeft uitgebuit dan hijzelf ooit zou durven. De manier waarop de familie Lindsay bovendien behandeld en bekenen wordt door de rest van de Australische dorpsgemeenschap, als waren ze afstammelingen van de duivel zelve, getuigt ook niet echt van een erg christelijke attitude. Lindsay probeert nog om de ziel van jonge en onbevangen Giddy te "redden" - terwijl hij eigenlijk haar met zijn ogen tracht uit te kleden - maar het duurt niet lang meer vooraleer ook zij kiest voor de vrije liefde en de levensstijl van Sheila, Rose en Pru. En wat Anthony al helemáál niet verwacht zou hebben is dat zijn preutse vrouw Estella uiteindelijk ook de grenzen van haar eigen seksualiteit begint te verkennen.



Sirens werd na het verschijnen ervan door menig critici niet ernstig genomen, met de op seksueel gebied hypocriete Amerikanen op kop. En het dient gezegd te worden dat dit niet bepaald een film is voor de puriteinse kwezeltjes onder ons. Langs de andere kant van het spectrum waren er bij het verschijnen van de film heel wat mensen - vooral mannen - die deze film "moesten" gaan zien omwille van de "schandaalwaarde" ervan, meestal gefrustreerde types die van hun vrouw de Playboy niet mogen kopen, ook niet voor de uitstekende interviews. Wel, beide standpunten zijn volgens onze bescheiden mening verkeerd; met smaakvol naakt is zeker en vast niets mis, en al zeker niet als dit dan ook nog eens functioneel is. In Sirens worden enkele rake dingen gezegd over de vijandige houding tegenover mensen die de christelijke dogma's van schuld en boete wensen te verwerpen en uit vrije wil kiezen voor een meer paganistische levensstijl, zoals Lindsay en zijn naaktmodellen-harem. En hoe kan dat contrast beter in de verf gezet worden dan een duidelijke niet-aanhanger van Lindsays morele normen, in dit geval de zelfs naar Anglicaanse normen progressief genoemde eerwaarde Campion, door omstandigheden - in Australië gaat nu eenmaal altijd de wagen kapot en is er nergens een garagist met wisselstukken te vinden - te dwingen een paar dagen in het oord des verderfs te laten doorbrengen? Uiteraard wordt dan het geheel een beetje voorspelbaar: Tony ondervindt dat de "familie" Lindsay eigenlijk in perfecte harmonie leeft, uitgezonderd misschien enkel nare reacties van de buitenwereld die ze te incasseren krijgen. Een scène die terzake veel zegt is die waarin de kinderen van het dorp, aangemoedigd door de ouderen, de "duivel gaan uitdrijven" uit Lindsay's automobiel. Ook ondervinden Sheela en Pru, die door het dorp bekeken worden als onvervalste hoeren, last wanneer ze in een bar niet bediend worden, en zelfs de twee dorpsmannen die nog geen etmaal daarvoor bij de nymfomane vrouwen ongetwijfeld de nacht van hun leven hebben beleefd, niet voor hen opkomen.



Alhoewel de film zelf pure fictie is, is Norman Lindsay een historisch figuur, die inderdaad midden in het tijdperk dat de Victoriaanse normen en waarden hoogtij vierden, er een erg libertijnse levenswandel op nahield, maar dit zich kon permitteren omdat hij zo'n gevierd schilder was. Een wetenswaardigheid is overigens dat de film op het domein van Lindsay gefilmd is, en de in de film gebruikte schilderijen inderdaad grotendeels van zijn hand zijn. De personages van Lindsay's modellen en de gebeurtenissen tijdens het bezoek van Campion zijn uiteraard in de eerste plaats een handige kapstok om het verhaal in het algemeen en de talloze naaktscènes aan op te hangen. Er is bijzonder weinig moeite gedaan om het verhaal een verrassende wending te geven: uiteraard veranderen de bekeerders uiteindelijk in bekeerlingen, en wint het vrijheidsideaal het over het verstarde conservativisme. Nu, Grant, in het ware leven bekend als de liefhebber van de betere seksbeurt, kan je met zijn smile tot achter zijn oren overigens moeilijk ernstig nemen als prekende dominee, en of het de bedoeling was of niet weten we niet, maar de manier waarop hij stiekem jaloers is op Lindsay en zijn vrouwelijke entourage, komt enkele keren duidelijk tot uiting. De verandering in moraal is nog meer af te lezen aan de houding van het personage dat Tara Fitzgerald neerzet. In eerste instantie voelt ze zich geremd wanneer de meisjes haar uitnodigen om mee te gaan zwemmen, en ze plots geconfronteerd wordt dat Pru en Sheela onder deze activiteit niet het dragen van een badpak verstaan. Op gegeven ogenblik krijgt ze dan, nadat ze een redelijk beladen stoeipartij tussen de hitsigste jongens en meisjes uit het dorp gezien heeft, zelf een ondraaglijk schuldgevoel tijdens een kerkviering waarin de pastoor net preekt dat het onmogelijk is om je diepste geheimen voor jezelf te houden, en dit wanneer ze zichzelf inbeeldt dat ze naakt in de kerk staat. Alhoewel ze telkens weer in aanvaring komt met de "open" mentaliteit van Sheela, krijgen de anderen haar toch op gegeven ogenblik zover dat ze zich aan een boom laat vastbinden om zich daarna weer los te laten maken door het redelijk hunky maar blinde manusje-van-alles Devlin (soapster Mark Gerber). Uiteindelijk maakt ze een veranderingsproces door waar ze uiteindelijk uitkomt als een betere persoon, terwijl haar man, die van één van haar sekscapades per ongeluk getuige was, aanvankelijk in staat van ontkenning leeft, en daarna probeert het gedrag van zijn vrouw te vergoelijken.



Grant en Fitzgerald spelen opnieuw na The Englishman Who Went Up A Hill But Came Down A Mountain een gouden koppel, maar - en dat kan enigszins vreemd klinken - zelfs de vertolkingen van op acteervlak toch eerder beperkte talenten als fotomodellen Elle MacPherson en Kate Fischer zijn in deze prent aanvaardbaar, misschien omdat hun personages net zo nauw aansluiten bij hun eigen persoonlijkheid. MacPherson was op het ogenblik van het maken van deze film op het toppunt van haar schoonheid en haar roem, tegenwoordig ziet ze eruit alsof ze met haar bovenlip klem heeft gezeten tussen een verticuteermachine. Voor de dames, om zich in een film als deze totaal bloot te geven getuigt overigens van een behoorlijke portie lef - alhoewel we na het bekijken van de film met 100 % stellige zekerheid kunnen zeggen dat de uitdrukking "kloten aan hun lijf" enkel in de figuurlijke betekenis van toepassing kan zijn. Ja, dit is een film met een hoog erotisch gehalte. Ja, er zitten enkele scènes in die zéér expliciet zijn, en dan nog een flinke grabbel die daarom niet minder expliciet zijn maar ook niets aan de verbeelding overlaten. Maar Sirens is toch in de eerste plaats een stijlvolle, verfrissend intellectuele film, met - zonder sarcastische bijbedoelingen - een mooie natuurfotografie, een pakkende soundtrack van de hand van Rachel Portman die wat deed denken aan haar meesterwerk, Chocolat, én vooral is het een interessant aanzetpunt tot debat wat nu eigenlijk een seksuele moraal maakt tot wat die is. De personages uit de film zijn verrassend evenwichtig, met personages die je onmogelijk als inherent goede of slechte karakters kan bestempelen, en zelfs de antiklerikale kritiek die de film inhoudelijk aankaart door een pleidooi voor vrije meningsuiting, is mild zonder schertsend of karikaturaal te worden. De manier waarop bijvoorbeeld Anthony Campion bewust zijn vrouw niet aan een kruisverhoor onderwerpt over haar "verdorven" gedrag wanneer hij daar de kans voor krijgt, is zo bijvoorbeeld typisch voor de nuancering van de personages. Het intellectuele sausje dat anders over soft-erotische prenten wordt gegoten, is in dit geval uitzonderlijk eens werkelijk als dusdanig bedoeld. Wie dus geen aanstoot neemt aan de erotische inhoud, kunnen we deze film echt wel aanbevelen; misschien wordt U er ook een beter mens door.



BEELD EN GELUID
De film staat op het originele anamorfische 1.85:1-formaat, alhoewel er rondom het beeld een dunne zwarte kader zit, die door overscan wegvalt. Het beeld is af en toe wat onscherp, en bevat in sommige scènes aardig wat compressie-artefacts. Andere scènes, bijvoorbeeld die waarin Sam Neill in de palm van zijn hand een doodgeslagen mug bekijkt, zijn zeer rijk aan detail. De kleuren zijn erg contrastrijk, tot op het vloekende af, en soms lijkt het contrast zelfs een beetje té zeer kunstmatig opgepept. We zouden voor beeld een gemiddeld cijfer overwegen, ware het niet dat er één ding ons mateloos heeft gestoord, en dat is dat in de rechter bovenhoek de reel marks nog zichtbaar zijn! Zoiets verwacht je bij een Aziatische bootleg, maar niet bij een officiële release. Naast een Dolby Surround 2.0-track is de schijf ook nog voorzien van een kunstmatig opgepepte Dolby Digital 5.1-track - "enhanced", zoals dat in het officiële jargon heet - die qua kwaliteit nauwelijks verschilt van de 2.0-variant. De spreiding is een beetje meer opengetrokken, maar het geheel is toch nog altijd redelijk kunstmatig, met weinig gevoel voor richting. Het subwooferkanaal wordt ook nauwelijks benut.



EXTRA'S
Het enige bonusmateriaal dat aan deze single layer-disc werd toegevoegd, is een trailer en een paar cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Sirens afdoen als een goedkope halfbakken soft-erotische prent is te gemakkelijk. De film heeft zeker zijn gebreken, maar de verdiensten ervan zijn even hoog: het is een smaakvolle prent met mooie fotografie en dito muziek. De technische afwerking van de dvd had zeker wat meer mogen zijn, vooral de reel marks zijn eigenlijk onvergeeflijk.