FILM
Walter (Kevin Bacon) heeft er net twaalf jaar gevangenis op zitten, wanneer hij vervroegd wordt vrijgelaten, uiteraard onder het waakzame oog van een reclasseringsambtenaar, doctor Rosen (Michael Shannon). Via via heeft hij een baantje in een houtzagerij gekregen, waar iedereen wel weet dat hij een ex-bajesklant is, maar niemand, uitgezonderd zijn baas Bob (David Alan Grier), weet waar hij precies voor heeft vastgezeten. Contact met zijn familie heeft hij niet meer, alleen zijn schoonbroer Carlos (Benjamin Bratt) komt nog wel eens over de vloer; zijn zus Annette (Jessica Nagle) heeft met hem gebroken. Walter is - met reden - erg in zichzelf gekeerd, en wanneer hij de avances van een vrouwelijk personeelslid, Mary Kay (Eve) afwijst, besluit die om in zijn verleden te gaan spitten. Walter heeft inmiddels een relatie met de jonge knappe Vicki (Kyra Sedgwick), ook al zo'n misfit die je met haar looks normaal overal zou verwachten, behalve achter een vorklift in een zagerij. De bom barst wanneer Mary-Kay in het geniep de waarheid over Walters verleden rondhangt op het bedrijf in de vorm van strooibiljetten: Walter heeft jonge meisjes seksueel gemolesteerd! Bovendien is in de buurt waar Walter is gaan wonen, een pedofiel actief - voor alle duidelijkheid: niet hijzelf - en de politie, verpersoonlijkt door sergeant Lucas (Mos Def), die uiteraard beschikt over een namenlijst met veroordeelden van zedenmisdrijven, komt in eerste instantie bij hém aankloppen.

Zonder pedofilie te willen goedpraten - voor alle duidelijkheid, ik denk overigens dat dat niet goed te praten valt, laat daar geen misverstand over bestaan - stelt regisseur Nicole Kassell hier enkele terechte vragen over het feit of een welmenende pedofiel - dus niet het type Dutroux - die écht wel moeite wil doen om zijn onnatuurlijke gewoontes af te leren, een tweede kans in de maatschappij verdient. Het pad is echter bezaaid met doorns: eerst en vooral is er het sociale brandmerk, waar Walter maar niet vanaf geraakt, en eens de mensen weten wat zijn "probleem" is, willen ze hem meestal niet meer in de ogen kijken, of gedragen ze zich ronduit vijandig tegen hem. In een tijdperk waar bepaalde groeperingen zelfs pleiten om een openbaar register van <I>vermeende</I> pedofielen aan te leggen, kan dit als statement tellen. Het lijkt dan ook een beetje vreemd dat een vrouw als Vicki hem desondanks zijn verleden uiteindelijk niet afwijst - ze heeft uiteraard wel bedenktijd nodig om haar gevoelens voor hem op een rijtje te zetten - maar naarmate de film vordert leren we dat zij ook een emotioneel kruis te dragen heeft, en ze elkaar eigenlijk als zielsverwanten hebben gevonden.

Maar een andere zware vinger wordt naar de maatschappij gewezen, en hoe die eigenlijk door haar onvergeeflijke houding Walter terug in de richting van het pad duwt dat hij eigenlijk niet meer wil bewandelen. Zelfs moordenaars worden door de maatschappij welwillender bekeken dan kinderverkrachters, want dat laatste is een stigma dat je nooit meer kwijt raakt, zelfs niet na valse beschuldigingen, en zeker niet als de beschuldigingen terecht waren, maar de dader écht wel intenties koestert om zijn leven te beteren. De verhelderde geesten van de reclassering hebben Walter bovendien op een appartementje geparkeerd vlak tegenover een school - de slimmeriken - wat bijna opzettelijk lijkt om hem zo snel mogelijk terug de gevangenis in te krijgen. Walter ziet daar wel een ándere pedofiel quasi dagelijks aan het werk, die hij Candy (Kevin Rice) noemt. Alhoewel die een hele ander <I>modus operandi</I> heeft dan Walter (Candy valt op jonge jongetjes, terwijl Walter geïnteresseerd is in jonge meisjes) staat de politie toch bij zijn voordeur wanneer er zich weer een incident heeft voorgedaan in de buurt van de schoolpoort; elk béétje ernstig detective zou echter dadelijk het verschil in doelpubliek moeten zijn opgevallen. En uiteraard is de reden waarom collega Mary-Kay Walters verleden aan de grote klok hangt, alles behalve altruïstisch, maar ingegeven door pure jaloezie.

In zijn lange en diepgaande (verplichte) gesprekken met zijn psychiater wil Walter zichzelf weer "normaal" maken, wat voor hem concreet betekent dat hij in staat moet worden om gewoon met meisjes van een jaar of 12 een praatje te kunnen slaan, zonder dat dat noodzakelijk tot misbruiken leidt. De reden waarom zijn zus Annette hem overigens niet meer wil zien, is dat ze zelf intussen een dochter van 12 heeft, en er geen haar op haar hoofd aan denkt om Walter nog maar zoveel als kennis te laten maken met zijn nichtje, gezien zijn verleden. We zien Walter dan ook regelmatig de bus afstappen en jonge meisjes volgen, en we worden als kijker in spanning gelaten of dit alweer een poging tot rehabilitatie is, of dat hij toch weer zal toegeven aan zijn ziekelijke neiging. Maar de scheidingslijn is dun: een opmerking over zijn nichtje die door iedereen zonder verleden als onschuldig zou worden bestempeld, maakt dat Carlos hem ei zo na in elkaar ramt. Walters ultieme uitdaging is een meisje, Robin (Hannah Pilkes), die regelmatig op haar eentje vogels komt spotten in het park, en vooral op die verhaallijn wordt de anders redelijk fragmentarische film uiteindelijk op toegespitst. Zal Walter zijn neigingen kunnen bedwingen, of hangt er weer rampspoed in de lucht?

The Woodsman is een bijzonder genuanceerde film over een delicaat onderwerp, dat vooral mijlen ver afblijft van alle denkbare clichés uit het genre. Vooral Kevin Bacon's karakter is psychologisch zeer gedetailleerd ingekleurd; Kassell heeft enorm veel moeie gedaan om zowel de mooie als de minder fraaie kanten van een dergelijke complexe persoonlijkheid in beeld te brengen, zonder daarom veel gebruik van dialoog te maken, maar de beelden voor zich te laten spreken - de rode bal die altijd "toevallig" in Walters richting rolt, spreekt boekdelen als metafoor voor de verleiding waar hij mee te maken krijgt. Bacon levert na Mystic River alwéér een bijzonder genuanceerde vertolking, waarmee hij warempel slaagt om sympathie op te wekken voor het laagste soort crimineel dat er bestaat, zonder dat hij ongenuanceerde en ondubbelzinnige manier zou afstand nemen van zijn daden; hij blijft de hele film lang in de knoop zitten met zichzelf, en alhoewel tegen het einde aan hij toch bepaalde beslissingen neemt die zijn leven weer een bepaalde richting zouden moeten kunnen uitduwen, is er duidelijk nog een lange weg te gaan. De reacties van de rest van de cast zijn een samenraapsel van redelijk stereotiepe - maar daarom niet slechter gebrachte - reflexen wat je zou doen als je plots te weten komt dat een naaste collega een kindermisbruiker is; alleen het personage van Vicki (Kyra Sedgwick) is ook redelijk origineel en draagt wezenlijk bij tot het verhaal. Wat <I>The Woodsman</I> zo'n aparte film maakt, is dat Kassell zonder gêne, noch misplaatst sentiment, erin is geslaagd om ons toch een blik te laten werpen in de gestoorde psyche van Walter; zeker in een film met een dergelijke gevoelige inhoud is dat een vermelding waard.

BEELD EN GELUID
RCV is er nog maar eens in geslaagd om een goede film op technisch vlak helemaal te verprutsen. Met andere woorden: dit is weer zo'n voorbeeld van een release waarop zelfs het toevoegen van een menuscherm te veel gevraagd was. De film begint te spelen en that's it. Nu is de Engelse Dolby Digital 5.1-track nog doenbaar, zeker als je bemerkt dat een sobere film als deze het makkelijk met minder had kunnen stellen, en dat er zowaar in andere regio's een DTS-track op zit, die volgens ons de film baat noch schaadt. Wat echter beneden elke denkbare norm is, is de amechtige beeldkwaliteit. Vooreerst is het beeld niet anamorfisch geschoten, zodanig dat je je beeldinstellingen manueel moet bijregelen. Uiteraard heeft dit zijn gevolgen: gebrek aan details, weinig scherpte, een slecht contrast en diens meer. Je hebt gek genoeg wél de keuze waar je de ondertitels wil zetten, één spoor zet ze in het beeld, en een ander op de zwarte balk eronder.

Niet-anamorfische transfers zijn altijd slechter dan hun anamorfische evenknie, alhoewel er onder de niet-anamorfische varianten heel wat films zijn die qua beeldkwaliteit passabel zijn. The Woodsman is dat niet. De transfer zelf is dan ook nog eens om mee te janken. Dat de hele film baadt in een kleurenbad van grijs en grauw is vast en zeker een bewuste keuze geweest, het is nu ook niet bepaald de vrolijkste film die we het afgelopen jaar hebben gezien. Dat verklaart natuurlijk niet het feit dat het beeld constant ligt te schokken, overduidelijk een geval van een zéér slechte overzetting van NTSC naar PAL. Om het verhaal helemaal af te maken: de transfer lijdt ook nog eens onder ruis, een flinke portie edge enhancement, en de print bevat veel meer printfouten dan bij een film uit 2004 überhaupt zou mogen.

EXTRA'S
De disc opent met drie verplicht opgelepelde cross-promotionele trailers, maar heeft daarnaast niet eens een menu. Nul op tien is het enige aanvaardbare cijfer.

 
CONCLUSIE

The Woodsman een gedurfde film over één van de meest geladen thema's van de afgelopen jaren. Kevin Bacon zet een oscarwaardige prestatie neer door het vertolken van de op rehabilitatie uit zijnde pedofiel Walter. De manier waarop deze film echter op dvd uitgebracht is, is symptomatisch voor het elementaire gebrek aan respect dat sommige filmmaatschappijen ten opzichte van hun consumenten betonen: het staat op het schijfje, dus laat de kassa maar rinkelen. Als het ontbreken van een Nederlands ondertitelingsspoor geen probleem is, zouden we U willen adviseren om uit te wijken naar een andere regio of subregio. Welke maakt niet uit, want slechter kan het nauwelijks worden.The Woodsman is een gedurfde film over één van de meest beladen thema's van de afgelopen jaren. Kevin Bacon zet een Oscarwaardige prestatie neer door het vertolken van de naar rehabilitatie strevende pedofiel Walter. De manier waarop deze film echter op dvd uitgebracht is, is symptomatisch voor het elementaire gebrek aan respect dat sommige filmmaatschappijen voor hun consumenten hebben: het staat op het schijfje, dus laat de kassa maar rinkelen. Als het ontbreken van een Nederlands ondertitelingsspoor geen probleem is, zouden we u willen adviseren om uit te wijken naar een andere regio of subregio. Welke maakt niet uit, want slechter kan het nauwelijks worden.