FILM
Er mag geen twijfel over bestaan dat William Wyler een van de meest gerenommeerde regisseurs uit de Hollywoodgeschiedenis is. Niemand werd vaker voor een regie-oscar genomineerd – 12 keer maar liefst – en drie maal mocht de cineast zelfs met het begeerde gouden beeldje naar huis. De titels van zijn films doen nog steeds cinefiele monden watertanden: Roman Holiday, The Heiress, The Best Years Of Our Lives en natuurlijk Ben-Hur. Toch duikt de naam van Wyler slechts zelden op in periodieke lijstjes die de beste regisseur sinds 1895 zoeken. De reden hiervoor is niet zozeer zijn capaciteit als cineast, alswel het materiaal waar hij zich meestal aan verbond. William Wyler had namelijk een zwak voor melodrama van het ergste soort. Het type kleffe, overgeromantiseerde verhaal dat heden ten dage enkel nog in stationsromannetjes en soaps van twijfelachtig allooi opduikt. Om maar te zeggen dat zijn prenten – hoe technisch bekwaam ze ook zijn – Vadertje Tijd niet steeds adequaat weerstand hebben kunnen bieden. Een prima voorbeeld hiervan is Carrie.

Gebaseerd op een boek van Theodore Dreiser, ontrafelt de plot zich in het Chicago van de eeuwwisseling. Het titulaire karakter is een 18-jarig meisje dat naar de grootstad trekt in de hoop daar een voorspoedig leven voor zich te maken. Maar haar dromen stroken niet met de werkelijkheid, en ze dreigt gedoemd roemloos terug te keren naar het huis van haar ouders in ruraal Amerika. Gelukkig valt de amicale maar naïeve entrepreneur Drouet voor haar, die haar onderdak verschaft. Carrie voelt echter geen liefde voor hem en stort zich in tegendeel in de armen van een gefortuneerde baruitbater, George Hurstwood. De passie tussen hen overstijgt alle liefdesgrenzen, zodat Hurstwood zelfs zijn huwelijk opblaast, ook al kost dit hem zijn geld en zijn reputatie. Als twee verliefde mensen, die enkel elkaar hebben, overleven Carrie en Hurstwood tussen hangen en wurgen in New York. Zal het gebrek aan fortuin de passie in stand houden, of is hun relatie hierdoor gedoemd stuk te lopen?

Het bevreemdende aan Carrie is dat de film zich van nature leent tot een eersteklas cynische satire, maar dat de prent wordt uitgewerkt als een hyperromantisch melodrama. Alle ingrediënten zijn aanwezig in het scenario om een relevante, sociaal bewogen prent op het witte doek te toveren, maar de sentimentele saus waarmee William Wyler het geheel overgiet, verdrinkt alle goede ideeën in een blubberige, chaotische modderpoel. Met de regie is nochtans niets mis. Die is sober, doeltreffend en technisch bekwaam, zoals we van de cineast gewend zijn. Maar de slijmerige strijkers en blazers van de muziektrack, die te pas en te onpas het geluidsspoor vullen, zuigen alle subtiliteit uit de film, die daardoor de allure krijgt van een veredelde stuiversroman.



Dit wordt nog versterkt door de vertolking van Jennifer Jones in de titelrol. Zij is sowieso al niet mijn favoriete actrice, maar de ongeïnspireerde, overdadige wijze waarop zij Carrie neerzet, gaan direct in tegen de bedoelingen van het karakter. Jones gedraagt zich als een Hollywoodvamp die zich in armoede wentelt, i.p.v. de rol te kruiden met realistische elementen. Veel beter brengt haar tegenspeler Laurence Olivier het er vanaf. Als George Hurstwood gooit hij zich integer maar emotioneel op de rol, en veruiterlijkt hij perfect een man die tegen beter weten in verteerd wordt door de passie voor een vrouw. Je kan je afvragen hoeveel van zichzelf Olivier in de vertolking stak, een rol die hij enkel aannam om dicht bij zijn geestelijk instabiele echtgenote Vivien Leigh te zijn terwijl die A Streetcar Named Desire opnam voor Elia Kazan. De rest van de cast is uniform goed, vooral een humoristische Eddie Albert als Carries eerste verloofde en een bitsige Miriam Hopkins als Hurstwoods vrouw.

Het blijft echter een raadsel waarom William Wyler en zijn crew voor een zodanig geromantiseerde versie van dit verhaal kozen. Het boek van Theodore Dreiser werd indertijd als ‘te immoreel’ bestempeld, terwijl de verfilming extreem Hollywoodiaans overkomt, met somptueuze decors en oogverblindende kostuums. De subversiviteit is er nog wel – als je goed kijkt – maar wordt overstelpt door de conventies van het melodrama. Carrie is dan ook een film met twee gezichten, een prent die je op zich kan bekijken of als de film die hij had kunnen, misschien wel moeten zijn. De glimpen van de emotionele mogelijkheden van de prent – zoals in een gerestaureerde armenhuissequentie die in 1952 (om onduidelijke redenen) niet in de film gelast mocht worden van de censuurcommissie – zijn frustrerend om te zien. En dat is het einde ook: een ontzettend grimmige scène die de regel dat liefde alles overwint cynisch ondermijnt. Jammer dat de scène thuishoort in een andere, betere, minder oubollige en schizofrene film dan Carrie

BEELD EN GELUID
Misschien ligt het aan het feit dat we als dvd-liefhebber keer op keer verwend worden met schitterende restauraties van films decennia ouder dan Carrie, maar de beeldkwaliteit van deze dvd slaat danig tegen. De scherpte vormt doorheen de ganse looptijd een probleem, terwijl het contrast schippert tussen zwarte vage vlekken en te heldere witte segmenten. Grain is constant aanwezig, maar stoort zelden. Het aantal printbeschadigingen is aanvaardbaar, op een stel hemeltergende verticale haarlijnen op de 95ste minuut na. Het geluid is degelijk weergegeven in de originele monotrack, maar bezit niet de verbeterde helderheid of dynamiek van andere klassieke films op dvd.

EXTRA’S
De dvd is extra-gewijs kaler dan de knikker van scheidsrechter Collina.

CONCLUSIE
Carrie - niet te verwarren met de horrorfilm van Brian DePalma uit 1976 – is een melodrama van het zuiverste water, een verfilmd stationsromannetje dat emotionele plottwists veel te serieus neemt en zichzelf vast rijdt in clichés. Het is eveneens een extreem schizofrene prent, die ongemakkelijk laveert tussen een feelgood Hollywoodproductie en een duistere sociale zedenles. Beeld en geluid halen een ondermaats niveau, terwijl de bonussectie een gatenkaas zonder kaas is.