CONCERT
Wie zegt er dat blanken geen funk kunnen maken?

Alhoewel ze nooit officieel gesplit zijn, staat Level 42 al meer dan zes jaar op non-actief. Hun laatste CD, Forever Now, dateert intussen alweer van 1994, en alhoewel frontman Mark King nog wel eens op evenementen als Night Of The Proms opduikt, zijn de andere bandleden hun eigen weg opgegaan. Hét hoogtepunt uit hun carrière was echter deze memorabele avond in december 1986, waarin Mark King en de zijnen Wembley Stadium in Londen compleet platspeelden met hun wervelende show. De band was net in 1985 met het succesvolle album World Machine ook doorgebroken bij het grote publiek, en tussen twee opnamesessies voor hun nieuwe album Running In The Family in, wat hun grootste succes zou worden, speelden ze dit concert, waarmee ze definitief de status van "grote" band verworven. Een paar jaar, na de albums Staring At The Sun en Guaranteed, en enkele bezettings-wissels later heb ik éénmaal het genoegen gehad de band live aan het werk te zien in Antwerpen. Dit concert in Wembley bevatte echter nog de originele bezetting met de broers Boon en Phil Gould op drums respectievelijk gitaar.

Dé sleutelfiguur van de band is echter bassist Mark King, de bekendste inwoner van het Isle of Wight, die zijn carrière begon als drummer. De bijzondere techniek waarmee hij de basgitaar bespeelt, het zogenaamde slapping, is dan wel niet zijn uitvinding, maar hij heeft de grenzen ervan weer wat verlegd. Kenmerkend was dat hij altijd zijn duim goed in een soort van verband liet windelen alvorens te spelen, omdat hij anders zijn duim radicaal kapot zou slaan op de snaren. Nummers als Lessons In Love en Hot Water zijn mooie illustraties van de manier waarop King op onnavolgbare manier de bas bespeelt. Als er bovendien ooit muziekprijzen zouden zijn uitgedeeld voor de sympathiekste, minst kapsones hebbende muziekband, dan zou Mark King ongetwijfeld met de grootste prijzen gaan lopen zijn. Wat ik persoonlijk echter het meeste apprecieer aan de eigen sound van Level 42 is de samenzang tussen de rauwgevooisde Mark King en de kopstem van toetsenist Mike Lindup, ook al zo'n muzikale duivel-doe-al die in nummers als The Sun Goes Down en The Chinese Way een belangrijk deel van de vocalen voor zijn rekening neemt. Lindup is op zijn eigen manier zeer getalenteerd, wat hij onder meer bewees in een solo-album Changes, nu een gegeerd collector's item. Het vijfde bandlid, Wally Badarou, is nooit op de voorgrond getreden wegens verplichtingen aan een ander platenlabel, maar heeft erg mee de sound van de band bepaald. Voor Level 42 succesvol werd, had de band al een viertal albums op haar actief met een duidelijk een meer jazzy profiel, wat onder meer nog te horen is in oudere nummers als The Chant Has Begun. Level 42 had bovendien de ongekende luxe om bij het ter ziele gegane platenlabel Polygram een contract te hebben voor niet minder dan vijf albums, iets dat anno 2006 zelfs voor de grootste muzieksterren ondenkbaar is.

De catalogus Level 42-nummers waaruit met andere woorden geput kan worden is ontieglijk, toch heeft de band voor het Wembley-concert een staalkaart gebracht van hun grootste commerciële successen; Mark King vreesde zelfs even de fans van het eerste uur ermee te vervreemden, met de kritiek dat de commerciële uitverkoop was begonnen. Helaas moeten we dus op dit concert zowat alle recent werk uit de tweede helft van hun carrière zoals Heaven In My Hands en Guaranteed missen. Die avond in Wembley was echter voor de band de hemel bereikt, en we zien vier muzikanten aan het werk die duidelijk plezier beleven aan hun job. Er waren echter onderhuidse spanningen: kort daarop zouden de broers Gould uit de band stappen en na een hoop tussenstops vervangen worden door onder meer drummer Gary Husband en gitarist Alan Murphy. Waarom is tot op heden nog altijd niet echt duidelijk; Level 42 heeft nooit de gewoonte gehad om hun vuile was buiten te hangen, zelfs niet toen Murphy in 1989 overleed aan aids. Maar de vaste kern Mark King/Mike Lindup zou het nog drie studioplaten langer uitzingen.

Mark King tourt sinds 2002 weer met enkele vrienden en ex-bandleden onder de naam Level 42 rond. Een studioalbum heeft het totnogtoe niet opgeleverd, en Mike Lindup is spijtig genoeg zijn eigen weg gegaan.

TRACKLIST
De op de hoes gepresenteerde tracklist is verkeerd. Dit is de échte tracklist van de avond:

1. Fashion Fever
2. World Machine
3. Children Say
4. The Chinese Way
5. Love Games
6. Leaving Me Now
7. The Chant Has Begun
8. Lessons In Love
9. The Sun Goes Down (Living It Up)
10. Something About You
11. Hot Water

The Chinese Way staat er misschien niet apart op vermeld omdat deze back-to-back met Children Say wordt gespeeld; elk beetje Level 42-kenner weet echter dat het om twee verschillende tracks gaat. De intro, het kenwijsje van Thunderbirds, kunnen we met de beste wil van de wereld niet als een nummer beschouwen. Het concert wordt gevolgd door een videoclip van Running In The Family; waarom deze niet bij de extra's staat, is me niet echt duidelijk.

BEELD EN GELUID
Ik heb heel lang een videocassette met een deel van het concert gehad, tot deze compleet versleten was gedraaid. Voor de dvd is moeite gedaan om het beeld te remasteren, maar toch is het contrast toch maar op zijn best redelijk te noemen. De lichtshow is redelijk primitief, veroorzaakt wat colour bleeding op zijn tijd, maar bij Level 42 staat de muziek centraal. De keuze voor NTSC biedt niet echt een beter beeld, maar heeft wel zijn gevolg voor de geluidstrack, die niet te lijden heeft onder PAL-speedup, wat voor delicatere songs als The Chant Has Begun anders op een ramp had kunnen uitdraaien. Ook qua geluid is de hoes niet helemaal accurraat: er is een DTS 5.1-track aanwezig, een Dolby Digital 5.1-track, maar géén Dolby Surround-track. In plaats van deze laatste vinden we wel een ongecomprimeerde PCM-track terug, die misschien wat stiller klinkt (niets wat een flinke draai aan de volumeknop niet kan opvangen), maar vooral een stuk rijker en warmer dan de twee gecomprimeerde tracks. Alleen bij Hot Water wordt het subwooferkanaal iets actiever, voor de rest is er weinig tot geen gebruik gemaakt van de surroundkanalen. Wat nogmaals bewijst dat DTS en Dolby Digital niet zaligmakend zijn, want ze worden hands down verslagen door de "bescheiden" PCM-stereo. Vooral bij de langere laat-de-rillingen-nog-eens-over-mijn-rug-lopen versie van Leaving Me Now is het timbreverschil erg goed merkbaar. Een beetje een vreemde winnaar, maar niet onverdiend. Wat wel storend is, is de enorm slecht geplaatste layer change bij The Sun Goes Down, waarbij ook het beeld even hapert.

EXTRA'S
Zoals eerder gezegd is de laatste track van het concert feitelijk de videoclip van Running In The Family, die een beetje haaks staat op het live-karakter van de rest van de dvd, te meer omdat we in de bonussectie nóg een videoclip terugvinden van The Sun Goes Down (Living It Up). Tot slot haalt Mark King in een 13 minuten durende montage van interviewfragmenten nog wat herinneringen op aan de goeie ouwe tijd met de band.

CONCLUSIE
Live At Wembley is zeker niet het compleetste concert van Level 42, maar alleszins wél het concert dat U moet zien om de band op de top van hun kunnen aan het werk te zien.

INTERNET
Mark King houdt de gedachte aan zijn band Level 42 levendig op www.level42.com, waar je ook een mailtje naar de man kan sturen, cd's en dvd's kan bestellen en laten signeren door de man himself.