FILM
Net zoals we Mario en z'n broer kunnen beschouwen als een mijlpaal in de historiek van de Nintendo-spelconsoles, kunnen we over Doom net hetzelfde zeggen voor onze vriend de PC. John Romero en z'n kleine bedrijfje ID Software lieten in de late jaren '90 een bom los op de tot dan toe vergeten niche van PC-gamers. De Pentium 1-processor diende nog door te breken, maar je had er wel één nodig om ten volle te genieten van deze op alle vlakken vernieuwende 'first person shooter'. De sfeer, de muziek, de monsters, geluidseffecten en de achterdraaiende engine maakten er een totaalbelevenis van en hielden mannen en vrouwen uit alle rangen, standen en leeftijden maanden aan een stuk dag en nacht bezig. Mensen lieten er hun slaap voor, duizenden personen werden verslaafd aan het spel, kantoormedewerkers speelden de netwerkversie tijdens en na de uren met hun collega's. Een echte hype was geboren. Enkele slimme marketingzetten van de mensen bij ID (o.a. een gratis level op het grote publiek loslaten in shareware-versie: nu onmisbaar voor elk spel, destijds een première) zorgen ervoor de Doom-franchise in mum van tijd populairder was dan alle presidenten van de US samen. De code werd losgelaten op het publiek en fans begonnen met het aanmaken van hun eigen levels, het concept Doom ging een eigen leven leiden. Toen kwam er een jaar later Doom 2, meer van hetzelfde maar toch gebruik makend van de nooit stilstaande computertechniek om innovatief voor de dag te komen. Resultaat: opnieuw een hit van jewelste. Na de release van de obligatoire officiële extra levels bleef het stil rond Doom. ID Software ging vrolijk door met de Quake-reeks, in principe identiek qua spelstijl als Doom maar een schokgolf als destijds evenaarde men nooit meer. Toen een paar jaar geleden de eerste geruchten van een Doom 3 uitlekten, stond zowat de gehele gamerswereld op z'n kop. Dat de torenhoge verwachtingen nooit konden worden ingelost, stond al vast bij de eerste geruchten. Doch wist ID Software vriend en vijand te verrassen door op de proppen te komen met een spel dat zo vooruitstrevend en veeleisend was, dat zelfs mensen met de duurdere computers de hoogste resolutie van het spel moesten laten voor wat het was.

Doom 3 werd opnieuw een hit en uiteindelijk werd de beslissing genomen om deze succesvolle franchise om te zitten naar het witte doek. Over de verhaallijn van de film zelf valt weinig te zeggen. Een uit de hand gelopen onderzoek op mars zorgt voor de mutatie van de lokale professoren. Een team van getrainde en opgefokte mariniers dient het gevaar ter plaatse te liquideren. Verder is het simpelweg verstand op min 2 zetten, versterker opendraaien en je laten meeslepen in de donkere wereld van Doom. Talloze wapengevechten, coole one-liners, veel 'boe'-momenten en de ijskoude face van worstelster The Rock zorgen voor een totaalervaring op de zintuigen. De gedetailleerde grafische kenmerken van het derde spel uit de reeks stonden model voor de vele monsters, gangen, plaatsen en wapens die je in de film ziet.

Is er dan niks extra aanwezig? Niks wat de film boven de middelmaat van de doorsnee game-verfilming doet uitstijgen? Ja, toch wel: 2 zaken! The Rock mag dan wel gecast zijn als principaal karakter, het is Karl Urban die als 'Reaper' met de pluimen van coolste marinier gaat lopen. Een getormenteerde krachtpatser met een groot hart, een echte verademing tussen de overige ééndimensionale teamleden. En dan is er nog de befaamde 'kill-cam' sequentie. Een naar ons weten unicum tot nu toe. Leken waren onder de indruk, kenners en spelers van Doom nepen de leuningen van hun zitjes tot moes bij de eerste screenings. Ter verduidelijking, het gaat hier over een scène van slechts enkele minuten waar het First Person Shooter-aspect uit het spel perfekt wordt nagebootst. Je ziet de loop van een wapen onderaan het beeld vandaan komen, je hoort de zware ademhaling van Reaper en de camera gaat wild héén en weer terwijl hij vluchtig om zich rondkijkt. Combineer dit met horden afzichtelijke monsters die van alle kanten op je afkomen, een pompende techno-track op de achtergrond, zwaar wapengekletter en je krijgt één van de meest adrenalinevolle minuten uit de laatste jaren als resultaat.

Een goeie game maakt geen goeie film en vice versa, maar Doom komt af en toe aardig in de buurt van de intensiteit van het originele spel, ook al diende er af en toe een hoognodig loopje genomen te worden met de plotline van het originele spel (één persoon naar Mars zenden, een horde monsters uitmoorden en zonder een schrammetje terugkeren, was inderdaad iets teveel van het goede). Fans van het game zullen deze film verslinden als een zoet broodje en laat jullie niet misleiden door de vele reviews die dit actievehikel met de grond gelijkmaakten. Doom is een serieuze guilty pleasure, en wij hebben er alleszins van genoten.

BEELD EN GELUID
Een recente produktie van een grote studio is meestal topreferentie qua audio- en beeldkwaliteit. Deze Doom is geen uitzondering. Geen foutje te ontdekken, elk beeld steeds even stabiel, massa's detail en diepte, solide donkere tinten en heldere kleuren. Af en toe een klein beetje grain te bespeuren, maar da's echt al muggeziften. Indrukwekkende beeltransfer. Was je al niet onder de indruk van het beeld, dan zal je dat zeker zijn van het geluid. Ambiance, spreiding van het geluid, getransfereerd aan hoog volume maar nooit over de top en steeds verstaanbaar als het op dialogen aankomt. De geluidseffecten komen langs alle kanten op je af en net als in het spel schrik je je af en toe een hoedje. Zet ook je baskast goed vast want anders gaat deze gegarandeerd lopen onder invloed van de vele ontploffingen en diepe geluidseffecten. De DTS-track klinkt net dat ietsje genuanceerder en voller dan z'n Dolby Digital-broertje, maar beiden leveren ze hoge prestaties.

EXTRA'S
De 5 featurettes houden je gegarandeerd een tijdje bezig. In de 10 minuten durende basistraining-featurette zie je hoe de acteurs een heuse militaire training ondergaan om zich voor te bereiden op de opnames, inclusief alles erop en eraan. 'Briljante monstermakers' duurt eveneens ongeveer 10 minuten en hier laten we de titel boekdelen spreken. Een belangrijk weetje is dat de monsters niet uit CGI opgebouwd werden, maar dat het hier wel degelijk gaat over gekostumeerde acteurs. In 'The Making Of The Rock' gaat het voornamelijk over de urenlange make-up sessies van The Rock. Het is dan ook een korte featurette van ongeveer 5 minuten. De 'First Person Shooter'-sequence is, alhoewel kort van duurtijd (+- 5 minuten), veruit de meest interessante extra. Het team dat achter deze korte scène zat, doet uit de doeken hoe deze unieke sequentie tot stand kwam en uiteindelijk kan je nog eens op je gemak van de ongeknipte versie genieten. 'The Doom Nation' gaat over de speltrilogie zelf en de ware game-cultuur waarvan het aan de oorsprong lag. Makers, spelers en echter Doom-addicts komen aan het woord en achteraf krijg je gewoon zin om zelf te beginnen met 'Doomen'. 'Game on' bestaat volledig met beelden uit Doom III en een voice-over geeft je tips en trucs om beginnende gamers succesvol door het spel te loodsen.

CONCLUSIE
Doom is zeker geen hoogstaande film en kijkers op zoek naar een geweldig verhaal blijven eveneens op hun honger zitten. Nee, deze film dien je enkel te kijken als je een avondje brainless fun wil beleven en je zintuigen aan een ware test wil onderwerpen. Beeld en geluid zijn van topkwaliteit en het aantal extra's zal je, voor een single-disc uitgave, zeker niet ontgoochelen. Fans van de game-reeks zelf mogen dit kleinood blind aanschaffen: plezier gegarandeerd.