FILM
De vier jaren die ze onterecht in de gevangenis heeft doorgebracht, hebben de pittige Nikki Finn (Madonna) niet kleingekregen. Als ze voorwaardelijk vrij komt, zet ze alles op alles om haar naam te zuiveren. Daarmee zet ze ook op allerlei uitzinnige manieren de Big Apple op zijn kop. De muziek- en filmdiva spreidt een uitbundige komische flair ten toon, en zingt vier fantastische liedjes van de soundtrack (Causing A Commotion, The Look Of Love, Can't Stop en de titelsong). Medespeler Griffin Dunne is een nerveuze advocaat die op het punt staat te trouwen. Zijn rustige leventje wordt dankzij Nikki compleet overhoop gehaald.

Who's That Girl? werd meteen bij de release compleet in de pan gehakt door zowat elke criticus. Misschien was het een stoere daad om tegen het 'hippe modeverschijnsel' dat Madonna heet, in te gaan terwijl ze zich op dat ogenblik op het hoogtepunt van haar populariteit bevond. Laat ons eerlijk zijn, dit is inderdaad geen film die kan omschreven worden als een klassieker of een prent die baanbrekende visuele technieken tentoon spreidt, maar waarom hoeft dit noodzakelijkerwijs negatief te zijn? Who's That Girl? is een pretentieloze jaren tachtig komedie die er schitterend in slaagt om geen seconde te vervelen. Entertainment is geen vies woord, het staat gelijk met lichte films, die lekker weg kijken en waarbij je je hersens even wat rust kunt gunnen. Who's That Girl? is zo'n film die wonderwel in staat is om geen enkel dode momenten te bevatten. Madonna is veelvuldig schuldig aan wat overacting en kon best enkele betere regie-aanwijziging hebben gekregen, maar ze speelt een karikaturale rol die voor overacting smeekt. Acteur Griffin Dunne, die we kennen uit Martin Scorsese's After Hours zorgt voor het solide acteertechnische evenwicht in de film, terwijl het vooral de typische nostalgische sfeer en de eighties-soundtrack zijn die deze film een aanrader maken voor iedereen die eens zin heeft in een lichtvoetige komedie, die op de entertainment schaal beslist hoger scoort dan de meeste puberale onderbroekenkomedies van de afgelope jaren (American Pie anyone?)

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 1.77:1 beeld oogt, op een lichte vorm van grain na, uitmuntend. De scherpte is wat ze moet zijn, de kleuren zijn erg rijk en verzadigd en het contrast is uitstekend. De prent oogde nog nooit zo schitterend. Het Dolby Digital 5.1 geluid spitst zich vooral toe op de voorste kanalen en bevat een zeer goede stereospreiding, de sub en rears komen lichtjes in actie tijdens de muzikale momenten van de prent.

EXTRA'S
Naast de bioscooptrailer is er niets te vinden op dit vlak.

CONCLUSIE
Who's That Girl? mag dan misschien geen Oscarmateriaal zijn, de prent is hoe dan ook veel beter dan de meeste critici laten uitschijnen. De film neemt zichzelf geen seconde serieus en slaagt er uitstekend in om gedurende zijn volledige looptijd te entertainen. Missie geslaagd!