FILM
Dievegge Laure Ash (Rebecca Romijn-Stamos) - als ze tenminste zo heet - voert op het festival van Cannes een gewaagd plan uit om een peperduur borststuk, ingelegd met een fortuin aan diamanten, achterover te drukken, waarbij ze for the sake of it een lesbisch nummertje moet opvoeren met een filmster (Rie Rasmussen). Op het laatste moment bedriegt ze echter haar medeplichtigen, en ze gaat alleen met de buit aan de haal. Tijdens haar vlucht wordt ze per ongeluk aangezien voor Lily, een vrouw die enorm op haar lijkt, net haar man en kind heeft verloren in een ongeval, en van plan is een nieuw leven te beginnen in Amerika. Lily pleegt echter onder haar ogen zelfmoord, wat voor haar de gedroomde opportuniteit is om haar identiteit over te nemen. Op de vlucht naar Amerika ontmoet ze Bruce Watts (Peter Coyote), een rijke Californische zakenman, en ze begint een relatie met hem. Zeven jaar later wordt Watts echter benoemd tot Amerikaans consul in Frankrijk, en moet Lily noodgedwongen mee naar Frankrijk verhuizen. Omdat ze zich zo van de buitenwereld afschermt, trekt ze de aandacht van paparazzo Nicolas Bardo (Antonio Banderas), die een foto van haar neemt voor de krant. Vanaf dan is haar leven niet meer veilig, want haar crapuleuze maten uit het verleden willen haar de rekening presenteren voor de gestolen diamanten.

Bij deze gestileerde film noir-thriller lijkt tijdens het eerste halfuur dat regisseur Brian De Palma de kolder in zijn kop heeft gekregen en een Zalman King-achtige draak van een film heeft afgeleverd waarbij de plot een miserabel excuus is om hoofdrolspeelster Rebecca Romijn-Stamos zo vaak mogelijk in exquisite lingerie, en een enkele keer zelfs in haar evakostuum, te tonen. Iets waar ze overigens niet het minste problemen mee heeft. Een onzalig gevoel van het type softcore-prenten voor mannen die van hun vrouw de Playboy niet mogen kopen, maar dan met het budget van P-Magazine (nog slechter dus), bekroop ons aanvankelijk. Niets is echter minder waar, want de plot neemt tegen het einde een redelijk verrassende wending, waar overigens in de film zelf al verscheidene keren wordt naar gehint door de titel van een film op een poster. Na de X-Men-trilogie is het overigens eens wat anders om Romijn-Stamos eens voor de verandering mét kleren aan te zien in plaats van met prostetische blauwe schubben, alhoewel U bij die kleren vooral niet te veel moet voorstellen. De eerlijkheid gebiedt ons echter te zeggen dat ze voor deze film niet echt uitverkoren werd omwille van haar acteertalent, dan wel om haar 90-60-90-figuur én omwille van het feit dat ze niet het minste last heeft van verlegenheid. We zouden hier in het oneindige grapjes kunnen blijven tappen over hoe ze zich eens van een andere kant laat zien, maar dat zou gemeen zijn. Romijn-Stamos was overigens tweede keuze na Uma Thurman, die afhaakte omwille van haar zwangerschap. Maar eerlijk is eerlijk: niet alle actrices zouden even gelukkig zijn met een script dat intrinsiek draait op het herhaaldelijk uit de kleren gaan van hun personage, maar dat schijnt de hoofdrolspeelster niet in het minste dwars te zitten. Ook haar tegenspeler Antonio Banderas legt het er in deze film iets te dik op. Het verhaal ontbreekt het soms aan narratief, en dat straalt ook af op de relatief ondiepe uitwerking van de karakters. De Palma heeft in deze film voluit de kaart van de stijl getrokken, met heel veel aandacht voor de juiste belichting, de juiste kleuren en de juiste textuur. De Palma komt relatief goed weg met dit soort films, alleszins beter dan actie-blockbusters als de kalkoen Mission: Impossible; dit soort films is gewoon meer zijn ding, alhoewel Femme Fatale nergens het niveau van The Untouchables haalt. De plot is solide genoeg, alhoewel de hele heist waar de film mee begint wat overgeforceerd aandoet - de nepversie van de Bolero van Ravel door Ryuichi Sakamoto helpt de zaak daarbij ook niet vooruit - maar een iets betere karakteruitdieping had de geloofwaardigheid van de prent zeker hoger boven de middelmaat kunnen uittillen. Dat de film overigens wél een icoontje voor geweld meekrijgt maar niet voor seks, bewijst nogmaals dat het kwoteringssysteem voor films is uitgevonden door een kleuter met vroegtijdige hersenverkalking.

BEELD EN GELUID
De geluidstrack is een mengeling van Engels en Frans; het doet overigens eens goed om in een Hollywood-productie de Franse personages echt Frans te zien spreken en geen lachwekkend Allo Allo-Engels. De DTS-track zorgt voor voldoende ambiance, waarbij vooral de scène in een dampige kroeg vol hitsige venten qua atmosfeer helemaal de juiste noot raakt. Het anamorfische beeld is scherp, het contrast is hoog genoeg om de donkere scènes er gedetailleerd genoeg uit te laten zien, en op wat sporadische ruis na zijn er geen fouten van betekenis te melden. Buiten dan een bijzonder slecht geplaatste layer change.

EXTRA'S
Naast de trailer, een dikke vier minuten erg promotioneel making of-materiaal en een serie standaardinterviewtjes, samen zeventien minuten lang, wordt de sectie extra's opgevuld (en dan bedoelen we dit niet in de positieve zin van het woord) met 14 minuten aan B-rol(l). Geen van het bonusmateriaal is Nederlands ondertiteld. We zullen royaal zijn: 2,5!

CONCLUSIE
Femme Fatale ziet er op het eerste zicht uit als softcore-porno, maar (1) heeft tot onze grote verbazing toch substantiële inhoud, en (2) het zou ons oprecht verbazen als een regisseur van het kaliber van De Palma zich daar mee zou bezig houden. Technisch scoort deze disc goed, op extra's echter behoorlijk minder.