FILM
Hanna (Sarah Polley) werkt al vier jaar in een fabriek zonder één dag vrij te nemen. Ze is blond en aantrekkelijk, maar lachen doet ze zelden en zich met de collega's onderhouden nooit. Hanna is in zichzelf gekeerd en veel zin in het leven lijkt ze niet te hebben. 's Middags opent ze haar tupperwaredoosje en werkt lusteloos de halve appel, het bekertje rijst en de miezerige stukjes kippenvlees naar binnen. Thuis opent ze de ijskast waarin alleen appels, een pot gekookte rijst en een schaaltje met kippenvlees onder plasticfolie liggen. Het interieur van haar huisje is sober en onpersoonlijk. In de badkamer, naast de wasbak, bewaart ze een voorraad rechthoekige stukken zeep, vier hoog opgetast en binnen handbereik. Als ze de zeep uit het knisperende papiertje drukt en het water over de fijne vingers laat stromen, krijgt haar handeling de kracht van een reinigingsproces, niet alleen uiterlijk, maar vooral innerlijk.

Op de fabriek wordt Hanna bij de baas geroepen. Over haar werk is hij tevreden, maar er zijn klachten van collega's en van de vakbond binnenlopen wegens de niet opgenomen vakantiedagen. Ga eens op reis, moedigt hij haar aan, naar een strand met palmbomen. Dus stopt Hanna de witte stukken zeep in een rugzak en neemt zonder veel enthousiasme de bus naar een Noord-Iers kuststadje. 's Avonds, in een goedkoop restaurantje, hoort ze aan het belendende tafeltje een zakenman met een collega een telefoongesprek voeren over een ongeluk op een booreiland en de vruchteloze zoektocht naar een hulpje om een gewonde te verzorgen. Als hij z'n mobieltje afzet staat Hanna naast zijn tafeltje: ik ben verpleegster, zegt ze afgemeten. De volgende ochtend brengt een helikopter haar naar het boorplatform. Het slachtoffer heet Josef (Tim Robbins). Hij heeft gebroken botten, is verbrand aan gezicht en bovenlichaam en tijdelijk blind door een beschadiging aan het hoornvlies.

De activiteiten op het boorplatform liggen stil wegens een ondergrondse ontploffing en een kleine brand waarbij één arbeider om het leven is gekomen. Het werkstation is leeg, op een paar mannen na die instaan voor het onderhoud : Simon (Javier Cámara), de baardige en goedgemutste kok, zorgt voor de maaltijden. Hij probeert Hanna aan het lachen te brengen en heeft zelfs een oogje op de stille blondine, maar tevergeefs. Hanna schuwt alle gezelschap. Als ze niet voor Josef zorgt, zwerft ze over het dek van het boorplatform, wisselt een woordje met de jonge ecoloog Martin (Daniel Mays), bebrild en zwijgzaam, over het aantal golven dat dagelijks tegen het staketsel breekt, of ze maakt een praatje met de grijzende Dimitri (Sverre Anker Ousdal), de man in charge, en net zoals Hanna eerder zwijgzaam. Dit is een uitgelezen plek voor eenzaten, beaamt hij, geen plek is zo verlaten als deze.

In de ziekenboeg heeft Hanna de handen vol met de hulpeloze en nieuwsgierige patiënt. Omdat hij haar niet kan zien overstelpt hij haar met vragen. Hoe ze heet, wil hij weten, en of ze blond is en waar ze vandaan komt, uit Zweden misschien? Mijn naam is Cora, zegt Hanna gelaten en hult zich voor de rest in stilzwijgen terwijl ze z'n wonden schoonmaakt en nieuw verband legt. Op zijn persoonlijke vragen geeft ze ontwijkende antwoorden en dus fantaseert Josef een eigen werkelijkheid en maakt grapjes waarin hij Hanna een plaatsje geeft, vertelt haar over zijn eigen leven en verzint surrealistische sprookjes. Heel langzaam ontspant Hanna zich als ze merkt dat Josef ongevaarlijk is en zich alleen maar als en stoute puber gedraagt om een diepe pijn te verbergen. Voor het eerst staart ze hem van dichtbij aan als ze denkt dat hij slaapt. Ze kijkt naar de grijze plukjes haar op z'n slapen, het kleine zilveren ringetje in z'n oor en de zachte gelaatstrekken onder de roodblauwe en gele puisten op z'n wangen en neus. Sta je me aan te staren?, vraagt hij plots en kijkt haar met z'n blinde ogen aan. Hanna schrikt en voelt zich betrapt, maar het is een keerpunt.

Regisseur Isabel Coixet neemt ruim de tijd om de verschillende lagen van haar zelfgeschreven scenario in filmsequenties vast te leggen. Wat Hanna precies heeft meegemaakt blijft lange tijd onuitgesproken. Tegelijk is er sprake van een continue karakterontwikkeling, voorzichtig en aarzelend, waardoor de nieuwsgierigheid van de kijker voortdurend wordt geprikkeld. Sarah Polley brengt een sobere en gebalde performance, ingehouden van toon en minimalistisch qua fysieke expressie, met een innerlijke kracht die verbaast. Tim Robbins is haar complete tegenpool. Coixet presenteert hem als een opgeruimde praatvaar, een onstuitbare waterval van suggestieve oneliners, treiterige opmerkingen, uitdagende veronderstellingen en puntgave conclusies; een hitsig haantje, maar ook een beschadigde clown die plots zijn masker laat zakken en zijn verdriet over een bedrogen vriend en een verloren vriendschap met Hanna deelt. De luchtige en afstandelijke sfeer maakt plaats voor een zekere intimiteit, een mate van verbondenheid, die Hanna uit haar evenwicht brengt. Voor het eerst raakt ze haar patiënt aan als een vriend die moet worden getroost en vanbinnen breekt er iets wat ze jaren heeft opgekropt en dat haar als een vuur verteert. Hanna's bekentenis komt dan ook nauwelijks onverwacht, maar het menselijk leed en de pijn die haar korte zinnetjes begeleiden hebben de kracht van een mes door zachte boter. Josef, nog steeds blind en bedlegerig, staart haar ongelovig en verbijsterd aan alsof hijzelf net ontwaakt uit een allesvernietigende nachtmerrie.

Vanaf dat moment zijn Josef en Hanna lotgenoten, tot elkaar veroordeeld als twee verdwaalde zielen met dezelfde wonde. Veel woorden zijn er niet meer nodig om ze bij elkaar te brengen: er is zoveel dat ze delen, zoveel waarin ze elkaar herkennen en voor elkaar een steun kunnen zijn. Wanneer Hanna tegen alle verwachtingen in terugkeert naar haar solitaire en geïsoleerde leventje in de fabriek en Josef achterlaat in de handen van een professioneel ziekenhuisteam, lijkt er sprake te zijn van een uitgestelde coda. Jammer genoeg gaat Isabel Coixet precies op dat moment uit de bocht wanneer Josef in Kopenhagen Hanna’s psychologe opzoekt en er getrakteerd wordt op een totaal overbodige les hedendaagse Europese geschiedenis. Het fragment is goed bedoeld en het moet de kijker een geweten schoppen, maar het zorgt voor een breuk in de voorzichtig opgebouwde sfeer en dramatische spanning. De coda, die direct na deze scène volgt, verliest daardoor een stuk van zijn zeggingskracht, waardoor de film toch een beetje in mineur eindigt. Maar misschien vond Isabel Coixet een euforisch en feel good-slot ongepast.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze film is helemaal in orde. Het kleurenpalet is eerder beperkt wegens de vele binnenopnamen. De buitenopnamen op volle zee moeten het doen met een grauwe lucht en veel grijs van eindeloos zeewater. Het zwart-witcontrast is meer dan acceptabel, evenals de detaillering. De gebruikte master is vrij van ongerechtigheden en storende beschadigingen. Het geluid staat in Dolby Digital 5.1, maar omdat er hier sprake is van een grotendeels dialooggestuurde film, zijn de effecten beperkt. Het surroundeffect zal u opvallen tijdens de luidere fragmenten, op het moment dat het boorplatform van op een afstand wordt getoond of wanneer de helikopter opstijgt. De stemmen zitten vooraan over het midden verdeeld. De muziektrack krijgt in deze film een vooraanstaande plaats toebedeeld, met composities en uitvoeringen van o.a. Juliette Greco, David Byrne, Paolo Conte, Dalida, Tom Waits, The Real Tuesday, Anthony & The Johnsons en Blood, Sweat & Tears. The Secret Life Of Words, in het Spaans: La Vida Secreta De Las Palabras, wordt bij ons met de originele Engelstalige dialoogtrack gereleased, ook al is dit van oorsprong een Catalaans-Spaanse productie van Agustín en Pedro Almodóvar, die op het Iberische schiereiland alle lof kreeg toegezwaaid en met vier Goya's (de Spaanse Oscar) werd bekroond, o.m. voor Beste Film en Beste Regisseur.

EXTRA'S
Deze dvd bevat een aantal (onvermijdbare) Promotionele Trailers.

CONCLUSIE
The Secret Life Of Words van regisseur Isabel Coixet is een gevoelige en integere film over timide, onzekere, geïsoleerde of beschadigde mensen in uitzichtloze omstandigheden die, gedreven door het lot, uiteindelijk toch in een situatie terechtkomen waar communicatie mogelijk is en waar ze de noodzakelijke moed en kracht vinden om hun leven opnieuw te beginnen. Sarah Polley speelt de indrukwekkende rol van de stille en teruggetrokken Hanna, alert maar ook vaak afwezig en het slachtoffer van een grimmig verleden. Tim Robbins, gekluisterd aan een ziekenhuisbed, laat zich niet afschrikken door de fysieke beperkingen van zijn rol en bouwt zijn personage Josef uit tot een veelzijdig en geloofwaardig karakter met grappige en tegelijk ernstige trekjes die de warme sfeer van deze film in hoge mate bepalen. Niet alle verhaallijntjes in deze film zijn even interessant en evident, maar op een kleine ongelukkige uitschuiver na, is The Secret Life Of Words een aantrekkelijke, soms grappige, maar vooral beklijvende film die ruime aandacht verdient.