FILM
Overdag zijn Alice (Chloë Sevigny) en Charlotte (Kate Beckinsale) twee saaie bedienden die helemaal onderaan de ladder van een uitgeverij voortploeteren. 's Nachts veranderen de twee in clubbers die per sé willen zien en gezien worden in de heetste discotheek van Manhattan (waar ze overigens uitsluitend muziek draaien waarvan de generatie vóór ons zich al voor schaamde). Samen met een derde vriendin, Holly (Tara Subkoff), gaan ze met drie een appartement huren, en verslijten ze een schier oneindige reeks vriendjes (Chris Eigeman, Mackenzie Astin, Matt Keeslar en Robert Sean Leonard). Charlotte probeert zich als de wereldwijze meid voor te doen die Alice wil overladen met adviezen om haar in de juiste richting (die van de mannen) te stuwen. Denk ik toch. Net zo min als er voor de rest een duidelijke plot te ontwaren valt, zal ik u de rest van de film omschrijven in enkele al dan niet in een context samenhangende reeks sleutelwoorden. Blote wijven. Gelul. Gefilosofeer. Geslachtsziekte. Nog meer gelul. Zwanger. Niet zwanger. Werkloos. Huiszoeking. Disco is dood. The end.

Het is moeilijk om The Last Days Of Disco in één categorie onder te brengen, maar ik ga toch een poging doen: tijdverlies. De "geestige, op de karakters gebouwde komedie" (quote hoestekst) van Whit Stillman is een pretentieuze yuppieprent zonder pointe, waarin de personages vooral elkaar trachten omver te lullen. De prent is bovendien (gelukkig) de laatste (yay!) in een drieluik samen met Metropolitan (1990) en Barcelona (1994), nog twee prenten die zich in het milieu van een losse grabbel young unimportant persons afspelen. Sindsdien is het stil geworden rond de regisseur. Laten we hopen dat het zo blijft, en dat Stillman een nieuwe hobby heeft gevonden waarbij geen camerawerk aan te pas komt. Postzegels verzamelen of zo.

Ergens denk ik dat het de bedoeling was om het volwassen worden van de protagonisten, voor wie de discotheek symbool staat voor hun jeugd, als centraal thema naar voor te brengen, een periode die uiteindelijk eindigt met de sluiting van de disco (joepie!), waarbij het gros van hen uiteindelijk in het doplokaal belandt, een enkeling misschien werk vindt, en de rook na het jaren van volcontinu feesten eindelijk begint op te trekken, maar de jaren die zijn bereikt duidelijk niet die van verstand zijn. Het is moeilijk om een film te maken die zó manifest ver afstaat van de leefwereld van jongvolwassen ambitieuze twintigers, maar het is Stillman, die na zijn negentiende verjaardag waarschijnlijk ineens dertig is geworden, toch gelukt. De regisseur probeert niet alleen zich in de zelfnoegzaamheid van deze film te wentelen als de ultieme intellectuele masturbeerbeurt, hij heeft dan ook nog eens waarschijnlijk geen enkele voeling met de jaren '80: de muziek is uit de jaren '70, de kledij uit de jaren '90, en ik kan me niet herinneren dat het in die tijd mogelijk was om in een discotheek op een normale toon een conversatie te voeren. Als u een film wil zien die op een veel sympathiekere manier de Weltschmerz van een groep jongeren belichaamt, kan ik U het veel betere St. Elmo's Fire aanraden, waar deze film zowat de antithese van is. De acteurs en actrices doen hun best om om ter onsympathiekst over te komen, hun "dansen" wordt moeiteloos overklast door het wekelijkse rondje bejaardenturnen in het dichtstbijzijnde home, maar als ze dan ook nog eens een potje gaan filosoferen over de diepere betekenis van de manier waarop Lady And The Tramp de seksuele rollenpatronen bevestigt, of beginnen zwammen over het seksgehalte van Dagobert Duck (nee, dit is geen boutade!), echt toch duidelijk wel twee hete conversatie-onderwerpen bij de gemiddelde discotheekganger, dan is het hek eigenlijk helemaal van de dam en krabbel je lamgeslagen naar de afstandsbediening. Ergens hoop je wel op beterschap naarmate het scenario (welk scenario?) voortkabbelt, maar eigenlijk moet je de bui al zien hangen van in de openingsscène, waarin één van de mannelijke hoofdpersonages - sorry dat ik intussen al vergeten ben wie, want het lijken allemaal een zelfde soort geföhnde Leisure Suit Larry's - probeert om zijn baas mee te nemen naar de hippe tent. Waarom de ouwe knar precies de disco in wil (waanzin? zelfmoord? één of andere dringende behoefte aan drugs die moet worden ingevuld? midlife crisis?) blijft ons een raadsel, maar dit is alvast de aanzet tot een oeverloze en op de duur onbegrijpbare subplot over wie er in de disco langs de voordeur mag binnenkomen, wie langs de achterdeur en wie eigenlijk liefst niet.

Eén van de heren zijn job komt er door in het gedrang, maar waarom het personage in kwestie dan nog de hele film lang rond blijft hangen heb ik niet echt kunnen vatten. Daarop volgt een salvo van subplots waarin de bouncers de opdracht krijgen om de ene keer weer personen van Harvard te weren, omdat het pricks zijn, de andere keer dan weer al wie in de reclamebusiness zit, omdat het pricks zijn, maar omdat ze toch per sé de club willen frequenteren waar ze absoluut niet welkom zijn, verkleden die zich dan weer in Schuppen Zot of in de personages uit The Wizard Of Oz. En dat allemaal terwijl het publiek er onmiskenbaar uitziet als de jongerenafdeling van de lokale VLD, die niets beters te doen hebben dan elkaar proberen onder tafel te pochen met hun BMW (lees: de bedrijfswagen van pa), en af en toe elkaar eens lekker binnendoen, alhoewel zelfs dát met de nodige apathie geschiedt, en ter afwisseling zich tevergeefs zat probeert te zuipen met Bacardi Breezer of toch de eighties voorlopers daarvan , wodka-tonic en whisky-sour.

Misschien was het wel de bedoeling om de leegheid van het bestaan van de karakters net te onderstrepen, maar wat we hier te zien krijgen is zelfs te ondiep op een vlieg in te verdrinken. Een AL-kwotering voor een film met een intraveneuze drugs-scène indachtig lijkt ons bovendien toch ook dat de censors waarschijnlijk betere dingen te doen hadden, zoals in hun neus peuteren, dan naar dit navelstaarderij-feest te kijken. Tegen de tijd dat die scène eraan komt hoop je als kijker natuurlijk al lang dat de personages zichzelf per ongeluk injecteren met wasverzachter of een ander produkt dat een pijnlijke en lang gerokken doodsstrijd veroorzaakt; dan gebeurt er tenminste nog eens iets. Het totaal moet ongeveer het resultaat benaderen dat men krijgt als men Robert Altman een aflevering van Beverly Hills 90210 laat regisseren. Wie echt de vettigheid van "het milieu" wil beleven, kan ik beter een boek van Bret Easton Ellis aanraden.

Op het einde filosofeert het groepje over het feit dat disco nooit dood zal zijn, en altijd een stuk van hen zal blijven. Meer nog, er zal een dag komen waarop disco zal herleven en waarop, quote, "de mensen niet langer meer zullen lachen met de generatie die dweepte met John Travolta en Olivia Newton-John". Daarmee is het mysterie in welk vakje deze film thuishoort, meteen opgelost: de horrorfilms. En ik hoop alvast dat ik die dag niet meer zal meemaken.

BEELD EN GELUID
Zijn goede reputatie indachtig geeft Warner zelfs crapfilms als deze een redelijk goede transfer mee. De anamorfische transfer is redelijk tot goed, weinig grain, solide kleuren, maar af en toe wat printbeschadigingen, vooral in de laatste scène waarin Charlotte in het ziekenhuis ligt erg goed te merken op de witte lakens. De Dolby Digital 5.1-geluidstrack geeft de sfeer in de discotheek op een goeie en ambiënte manier weer, maar gezien de muziekkeuze is het maar de vraag of we daar blij mee moeten zijn.

EXTRA'S
Deze disc bevat geen extra's. Ik moet moeite doen om hier niet het woord 'gelukkig' aan toe te voegen.

CONCLUSIE
Het enige verheffende aan de film is de titel: ik hoop oprecht dat dit de laatste dagen van de disco waren.