Deze dvd maakt deel uit van de Annie M.G. Schmidt Collectie, Deel 2, waarin ook Minoes en Abeltje zijn opgenomen.

FILM
De eerste acht episodes van de prachtige kinderserie Otje werden vorige maand al in de eerste Annie M.G. Schmidt Collectie opgenomen en nu verschijnen ook de finale vijf afleveringen op disc. Het verhaal wordt naadloos opgepikt waar episode acht eindigde. Otje zit tegen haar zin bij haar kokette tantes in huis en het is nog maar de vraag of haar vader Tos zal terugkeren van het exotische eiland waarop hij zich bevindt. Als de rebel die ze is, ontsnapt het meisje uit de klauwen van haar tantes, maar daarmee zijn haar problemen nog niet opgelost. De politie zit haar en 'zwerfkok' Tos immers nog steeds achterna omdat ze geen papieren bezitten. De verdwijning van een document dat Kokkelburg stadsrechten kan geven, zorgt bovendien voor nog meer commotie, terwijl voor een van de protagonisten een langdurig verblijf in een instituut voor geesteszieken lijkt weggelegd. Gelukkig verhinderen Otjes dierenvrienden dat alles in de soep loopt, en lijkt een happy end dan toch niet zo veraf.

De lyriek waarmee ik de kwaliteit van de eerste Otje-episodes bezong, blijft volledig overeind in deze laatste reeks afleveringen. Het is immers moeilijk geen sympathie te voelen voor Otje en haar vader, die met alle zonden Israëls worden overladen door de autoriteiten, terwijl ze er alles aan doen om de gerezen misverstanden met humor, doorzettingsvermogen en positivisme recht te zetten. Ondanks de pratende vogels en muizen, blijft de reeks ook een doodgewoon, herkenbaar verhaal vertellen over aanvaarding, iets waar jongeren van alle tijden zeker een boodschap aan zullen hebben. Het scenario van Tamara Bos vindt daarenboven een goed evenwicht tussen een lossen vrolijke sfeer enerzijds en een spannend vervolgverhaal anderzijds. Aflevering negen en tien dreigen eventjes de hoge kwaliteit van de reeks naar beneden te helpen, omdat een gewrongen scheiding tussen Otje en Tos de 'twee-tegen-allen'-mentaliteit enigszins fnuikt, maar dat blijkt uiteindelijk loos alarm.



Over het goede acteerspel had ik het al in mijn bespreking van de eerste disc, en die mening moet ik niet herzien. De nevenpersonages verdwijnen in episode negen tot en met dertien weliswaar meer naar de achtergrond, waardoor de jonge Anne Rats meer nog dan anders de plot op haar schouders moet torsen, de actrice gaat daar ongedwongen en professioneel mee om. (Bijna) nieuwe additie aan de nevencast zijn Joost Prinsen – wiens rol hier aanzienlijk uitgebreid wordt en wiens acties een doorslaggevende rol zullen spelen in de afhandeling van de plot – en het duo Walter Crommelin & Hanneke Riemer als een dokter en verpleegster die duidelijk een boontje hebben voor elkaar maar dat slechts in een memorabele song kunnen uiten. De liedjes zijn overigens over het algemeen van een constanter niveau dan in de eerste stapel afleveringen. Hoogtepunten zijn het eerder genoemde liefdesduet tussen dokter en verpleegster en een van jazzinvloeden doordrongen ode aan de speurneus van politiehond Herman.

Nu alle episodes gepasseerd zijn, komt het centrale thema van Otje ook nadrukkelijker naar boven drijven. Annie M.G. Schmidt bedoelde de avonturen van kok en kind duidelijk als een aanval op de bureaucratie in de samenleving. Hierbij gaat het niet alleen over de administratieve papiermolen die in de reeks vanuit een anonieme grijze toren als een despoot over de burgers regeert, maar ook over de kortzichtigheid van de bevolking zelf, als het gaat om het interageren met mensen die niet netjes in hokjes te klasseren zijn – zoals Otje en Tos. Dit wordt in Otje natuurlijk met een makkelijk te verteren sausje van humor en kinderlijke naïviteit overgoten, maar in wezen blijft de serie een broertje van boeken als 1984 en films als Brazil. Bepaalde designelementen refereren zelfs nadrukkelijk naar Terry Gilliams bureaucratische parabel.

De boodschap overwoekert gelukkig het kijkgenot niet, zodat Otje zich zowel laat bekijken als een aangename avontuurlijke serie voor kinderen, als als een ingenieuze moraalles over pennenlikkerij en beknotte vrijheid. Het happy end in aflevering dertien – je dacht toch niet dat een kinderserie met een pessimistische boodschap zou eindigen? – is dan wel niet zo doordacht als de rest van de episodes, maar de leuke mix tussen spanning, humor en eenvoudig mee te neuriën liedjes, maakt van Otje een topper uit de Nederlandse kinderseriegeschiedenis.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van de laatste afleveringen van Otje is niet verwonderlijk quasi identiek aan die van de eerste acht episodes. Dat wil zeggen: een middelmatig contrast, een grijzige zwarttinten, maar een opvallend kleurenpalet en een uitstekende scherpte. Het geluid lijkt er vreemd genoeg iets op achteruitgegaan, en dat is vooral te wijten aan een mix die liedjes, dialogen en achtergrondgeluiden soms tot een wanordelijke soep mengt.

EXTRA'S
Het Hoofdmenu geeft je de keuze uit twee opties. Kijken naar Otje brengt je naar de afleveringenselectie. Zingen met Otje springt rechtstreeks naar een dozijn liedjes uit de serie, die elk zo’n minuut duren. De liedjes uit de eerste acht episodes zijn niet aanwezig. Wel is er een Karaoke-optie bij vier songs.

CONCLUSIE
Otje is wellicht de beste Nederlandstalige jeugdserie die de afgelopen tien jaar de beeldbuis sierde. Met een avontuurlijk verhaal, prachtige liedjes, een fantasierijk production design en onvergetelijke acteerprestaties doen de filmmakers het genie van Annie M.G. Schmidt alle recht aan. Beeld en geluid zijn bovendien van een goed niveau. De bonussectie is echter minder rijkelijk gevuld.