FILM
Charlotte's Web, een kinderboek-met-moraal van E.B. White – de man die ook Stuart Little bedacht – heeft in de Angelsaksische wereld een klassieke status. Het verhaal is er vaste voorleeskost in de kleuterscholen, en de rijmpjes en zinsneden uit het boek zitten in het collectief Amerikaans geheugen gegrift. 35 jaar geleden lag de populariteit van Charlotte's Web al eens aan de basis van een tekenfilm, die nog steeds regelmatig op de Amerikaanse beeldbuis opduikt. Maar pas in 2005 werd beslist tot een live-actionverfilming. Producent Walden Media – dat zich tot doel stelt stichtende boeken naar het grote scherm te brengen – en tv-zender Nickelodeon sloegen de handen in elkaar en adapteerden E.B. Whites creatie naar een speelfilm. Het resultaat haalde met Kerstmis 2006 de zalen en groeide ondanks een bescheiden start uit tot een solide hit, die ruim tachtig miljoen Noord-Amerikaanse dollars in het laatje bracht.

De plot gaat van start met de geboorte van Wilbur, de laatste big uit een nest van elf, die wegens te zwak ten dode lijkt opgeschreven. Boerendochter Fern voedt het beestje echter met de fles op en geeft het een veilige thuis in de schuur van de buren. Daar raakt Wilbur bevriend met andere beesten: koeien, schapen, een paard, de rat Templeton. En met Charlotte, een intelligente spin, die als een moederkloek over het varkentje waakt. De beesten in de schuur beseffen echter dat het varken de komende kerst op de feestdis zal belanden, en proberen hem zachtjes voor te bereiden op zijn lot. Charlotte weigert echter het onvermijdelijke te aanvaarden en broedt op een ingenieus plan. Op een nacht spint ze een web met daarin de woorden 'Some Pig' – Wat een varken. Het ganse dorp staat versteld van dit mirakel en het varken op de slachtbank gooien is nu het laatste wat in hun hoofd opkomt. Maar enkele weken later is het incident weer vergeten, en moeten Charlotte en co nieuwe manieren bedenken om Wilburs metamorfose tot spek en ham te voorkomen.



Omdat Charlotte's Web handelt over het lot van een sprekend varkentje, trek je als kijker meteen parallellen met Chris Noonans Babe. En dat is deels terecht. De gelijkenissen tussen de twee films zijn veelvuldig, gaande van de idyllische setting – in Maine – en kindvriendelijke sfeer tot haast identieke scènes en stemkeuzes. Charlotte's Web mist echter de veelgelaagdheid van de Australische prent en lijkt tevreden met het amuseren van de kleinsten, zonder daarbij diepgang voor volwassenen te willen bereiken. Op het vlak van entertainment scoort de film dan ook goed, met een leuke mix van humoristische plotlijntjes en dramatische ontwikkelingen. Voor de kleintjes is dit ideaal vertier, maar wie beter kijkt, merkt ook een hoop opvulscènes op. De makers moeten zich immers in allerlei bochten wringen om het verhaal op speelfilmlengte te krijgen, waardoor je een aantal halfslachtig uitgewerkte nevenplots te slikken krijgt – de eerste verliefdheid van Fern is de meest opvallende. Ook het einde is niet ideaal, aangezien de feitelijk climax van de prent zo'n kwartier voor de credits gebeurt, en dan nog gevolgd wordt door een inderhaast opgetrommelde, al te zeemzoete, nieuwe, kleine verhaallijn.

Dat zeemzoete is overigens een ander pijnpunt van Charlotte's Web. Films die emoties durven losweken bij een publiek kan ik doorgaans best pruimen, maar hier gaan de filmmakers net iets te stereotiep te werk. Je voelt de 'ontroerende momenten' lang op voorhand aankomen, en het helpt niet dat die nog eens ondersteund worden door een te nadrukkelijke muzikale score van Danny Elfman, die hier spijtig genoeg zijn minst geïnspireerde composities van het voorbije decennium bovenhaalt. De textbook voorspelbaarheid ondermijnt dan ook het plezier dat je bij Charlotte's Web kan beleven en werpt een schaduw over het handvol scènes dat wél een waarachtige brok in de keel weet te veroorzaken. De productionele kant van de prent is overigens zeer goed verzorgd. Cinematograaf Seamus McGarvey maakt optimaal gebruik van de schoonheid van Maine – vooral in een korte herfstsequentie – en het production design creëert een geloofwaardige doch sprookjesachtige wereld. De visuele effecten zijn duidelijk geëvolueerd sinds Babe, wat zich vertaalt in meerdere CGI-pareltjes. Het gebruik van computereffecten gaat occasioneel echter net over de schreef, meer bepaald wanneer Wilbur salto’s uithaalt of door de modder glijdt.

De makers konden voor deze verfilming een cast van grote tot zeer grote namen strikken. De live-action acteurs zijn het minst prominent en bestaan eerder uit karakteracteurs. Uitzonderingen zijn Beau Bridges en Dakota Fanning. Bridges is amusant in een veredelde cameo als huisarts, terwijl Dakota Fanning zo langzamerhand toch wat te oud wordt om naïeve kinderrollen te spelen. Ten tijde van de opnames was ze twaalf jaar, daar waar de acties van het karakter Fern iemand met een leeftijd minder dan twee cijfers doen vermoeden. De stemmencast van de dieren bulkt van het A-listtalent. Charlotte wordt vertolkt door Julia Roberts, die iets te nadrukkelijk de tragiek van haar personage uitspeelt. Amusant zijn wel John Cleese en Steve Buscemi als respectievelijk een elitair leidersschaap en een opportunistische, vraatzuchtige rat. Meest verrassende naam in de stemmencast is ongetwijfeld Robert Redford, vooral omdat zijn arachnofobisch paard slechts een paar lijntjes tekst heeft. Het vocale timbre van Dominic Scott Kay – als protagonist Wilbur – lijkt dan weer een exacte kopie van het stemmetje van Babe.

Voor de kleintjes is Charlotte's Web ongetwijfeld een heel fijn filmpje en op dvd zullen ze er wellicht nog meer plezier aan beleven dan in de bioscoop. De prent is behoorlijk naïef en stichtend, vlakt de duistere passages niet uit, maar haalt er wel de scherpe kantjes vanaf, waardoor kinderen zonder al te veel angst de film kunnen bekijken. Voor volwassen houdt dat echter in dat de zeemzoete sfeer en het voortdurend vroegtijdig onderuithalen van potentieel interessante conflicten een kijkbeurt maar net draaglijk zullen houden. Soms kunnen films over sprekende varkentjes dus veel meer zijn dan dat – zie Babe - maar soms krijg je exact wat er op de doos staat. In het geval van Charlotte's Web bijvoorbeeld.



BEELD EN GELUID
Zoals te verwachten valt van een film die zo recent is dat hij nog steeds in sommige bioscoopzalen speelt, is de beeldtransfer uitstekend. Heldere kleuren, een prima contrast en een totaal gebrek aan grain, vuiltjes of digitale artefacten maken deze dvd tot een plezier voor de ogen. Het geluid staat zowel in de originele Engelse taal als in een Vlaamse en Nederlandse dub op de schijf. Het Engelse spoor benut nooit ten volle de 5.1-opstelling, maar dat ligt eerder aan de film zelf dan aan de technische presentatie. De dubs klinken iets minder dynamisch, zijn klassetracks niettemin.

EXTRA'S
De dvd opent met Cross-Promotionele Trailers voor andere jeugdreleases, waaronder de nakende bioscooprelease Shrek the Third. Frustrerend is wel dat een recente trend zich doorzet, in die zin dat een trailer voor de hoofdfilm nergens te bekennen valt. Wel aanwezig zijn twee Audiocommentaren. Op het eerste babbelspoor focust regisseur Winick op de uitdaging die het maken van film vol effecten is, terwijl de tweede track – met de producer en een VFX-specialist – veel van dezelfde onderwerpen iets technischer behandelt dan de regisseur. Making Some Movie (29 min.) geeft een goed idee van hoe de transformatie van een geliefd kinderboek naar een ambitieuze jeugdfilm geschiedde, terwijl Some Voices (9 min.) dieper ingaat op het casten van de stemmen en enkele acteurs in de opnamestudio laat ziet.

Flacka's Pig Tales (11 min.) is gericht op de kleintjes en laat hen 'saluut' zeggen in vele talen alvorens de gebruikte beesten in de film op te sommen. De dierentrainers krijgen hun moment van glorie in How do they do that? (5 min.) en What makes a Classic? (5 min.) gaat op zoek naar de origine van het boek van E.B. White. Where are they now? (7 min.) geeft een geruststellend antwoord op de vraag of de biggetjes uit de film na de opnames een lekkere ham werden, waarna je twee Music Videos (3 min. elk) kan bekijken. A Day at the Fair (1 min.) toont setfoto's van de kermissequentie en Farm Photo Album bevat 65 foto's van vooral schattige roze varkentjes. Een Gag Reel (3 min.) is minder grappig dan gehoopt, maar zes Deleted Scenes (7 min.) worden vakkundig voorzien van een optioneel commentaar door de regisseur.



CONCLUSIE
Charlotte's Web is een kindvriendelijke prent over pratende varkentjes en intelligente spinnen, die voor mensen ouder dan 10 op zijn best onderhoudend is en op zijn slechts derivatief. Prima speciale effecten houden je aandacht grotendeels vast, maar ware emotie is slechts sporadisch aanwezig. Beeld en geluid werden echter uitstekend digitaal omgezet en ook de bonussectie oogt als een vetgemest varkentje.