FILM
Een corrupte sheriff, een eerlijke hulpsheriff, de hulpsheriffs getraumatiseerde zoon die zijn vader ervan verdenkt de corrupte sheriff te hebben vermoord en begraven in de woestijn, een oude liefde die opnieuw oplaait, een zwarte legerkolonel die gefrustreerd is omdat zijn vader nooit om hem gaf, een kleine mollige Mexicaanse die haar dochter niet graag in het gezelschap ziet van een blanke politieman, een zwarte vrouwelijke korporaal aan de drugs, een burgemeester met een geheim, een zwarte cafébaas met een even groot geheim, een buitenechtelijke relatie met verreikende gevolgen: het lijken goedkope verhaallijnen uit een Mexicaanse wegwerpsoap, maar eigenlijk gaat om ragfijne draadjes in een kantwerkje dat Lone Star heet, een film van de Amerikaanse Independentregisseur John Sayles, een man met politiek correcte inzichten en een passie voor alles wat met kleine alledaagse mensen en hun problemen op het vlak van afkomst, ras of politieke overtuiging te maken heeft.

Het skelet van Sheriff Charlie Wade (Kris Kristofferson) wordt teruggevonden in de woestijn, 40 jaar na z'n verdwijning. Enfin, niet een echte verdwijning, maar eerder een vertrek, nadat hij een man had doodgeschoten, zijn 10.000 dollar gepikt en zich vervolgens uit de voeten gemaakt. Tenminste, dat is wat in het kleine plaatsje Rio County, aan de Mexicaans-Amerikaanse grens wordt verteld over de schurk die met de sheriffster op zijn borst jarenlang de inwoners terroriseerde en zijn winst nam in de kans- en gokspelen die illegaal, maar onder zijn bescherming, georganiseerd werden. Bovendien haatte hij zwarten en Mejicanos en het hoeft dan ook niet te verwonderen dat hij een lange dodenlijst achterliet van individuen die het waagden hem te trotseren of tegen te spreken. Sheriff Charlie Wade was de schrik van zuidelijk Texas.

Over zijn opvolger, Buddy Deeds (Matthew McConaughey), worden alleen maar goede dingen verteld. Hij was aanvankelijk de hulpsheriff van Charlie Wade en nam van hem het roer over na z'n plotse vertrek, volgende op een heftige confrontatie in het plaatselijke café over Wade's corrupte praktijken en Buddy Deeds weigering om ze nog langer te tolereren. Sam Deeds (Chris Cooper), de zoon van Buddy, heeft het verhaal al vaker gehoord sinds hij een jaar geleden, na de dood van zijn vader, zelf tot sheriff is verkozen. Hij is intelligent, heeft schone handen, behandelt iedereen op gelijke voet, maar raakt nauwelijks uit de schaduw van zijn vader, een man waarmee hij niet echt een goeie relatie had. Wanneer Charlie Wade's skelet wordt gevonden in de woestijn, start Sam Deeds een onderzoek. Hij ondervraagt mannen en vrouwen die zijn vader hebben gekend, bezoekt getuigen van de moord- en wanpraktijken van Wade in Mexico en ontdekt op die manier dat zijn vader, ondanks z'n goede reputatie, ook niet vies was van praktijken die het daglicht schuwen. Maar dat betekent niet per se dat hij Wade zou hebben vermoord, hoewel er heel wat aanwijzingen in die richting zijn.

Regisseur John Sayles hanteert het detectiveachtige sheriffintrige als rode draad in Lone Star om de toeschouwer vervolgens binnen te leiden in de kleine, ogenschijnlijk vredige en relaxte gemeenschap van zijn Texaanse stadje Rio County op de grens met Mexico. De bevolking bestaat er voor meer dan de helft uit Mexicanen, wat tot raciale spanningen leidt met de Engelstalige blanken en in mindere mate met de kleine zwarte gemeenschap. Vooral de voortdurende illegale inwijking vanuit het zuiden is de blanke Amerikanen een doorn in het oog. Sam Deeds is onze laatste blanke sheriff, hangt als een zwaard van Damocles boven hun hoofd. Zij waren hier eerst, is Sam Deeds reactie op het feit dat er steeds meer Spaans gesproken wordt, maar zijn opmerking wordt niet geapprecieerd. En op de plaatselijke school maken Engelstalige en Mexicaanse ouders ruzie over de geschiedenisles: we zijn hier in Amerika en dus wordt de Amerikaanse versie verteld, roept een dom blondje met schrille stem. Onze kinderen hebben recht op de andere versie, is de reactie van een boze Mexicaanse huisvader. En een oudere Mexicaanse dame, ooit zelf illegaal de grens over gestoken, eist van het Mexicaanse personeel in haar restaurant dat ze Engels met haar zouden praten: We zijn hier in Amerika, zegt ze, in het Engels dus, alsjeblieft!. De zwarte gemeenschap houdt zich gedeinsd. De mannen troepen samen in het cafeetje van Big O, een al wat oudere en gemoedelijke zwarte. Zijn etablissement is ook het toevluchtsoord voor de Afro-Amerikanen van de militaire basis aan de grens, tot groot ongenoegen van Big O’s zoon die er de scepter zwaait als kolonel en zijn manschappen liever niet aan de drank en de drugs ziet zitten.

John Sayles is een man met principes en dat bewijst hij ook in Lone Star. Zonder belerend of betweterig te zijn neemt hij de moeite om een aantal intermenselijke en interraciale onderwerpen op een zeer praktisch en aanschouwelijk manier uit te werken in een taal die iedereen begrijpt. Vervolgens is het zijn grote bekommernis om de aangesneden problematiek zo goed mogelijk tot bij de toeschouwer te brengen. Een goede film maken is één ding, is één van zijn bekende uitspraken, er voor zorgen dat zoveel mogelijk mensen die film ook bekijken, is nog heel wat anders. Lone Star ziet er dus niet toevallig uit als een volbloed ontspanningsfilm. Het duurt even vooraleer de regisseur zijn petites histoires te voorschijn tovert, anekdotes die zich met elkaar verbinden en vertellen over dingen die er toe doen in Amerika vandaag, over de nog niet helemaal verteerde, maar sinds geruime tijd opgeheven segregatie, over hoe men in dit stukje Amerika probeert samen te leven terwijl de oude vooroordelen maar moeizaam aan de kant worden geschoven omdat er nog zoveel nostalgie en heimwee naar vroeger in de mensen rondwaart, over liefdes die verboden waren en nu een nieuwe kans krijgen, over kleine menselijke misverstanden en grote, moeilijk overbrugbare contradicties als gevolg van culturele en linguïstieke verschillen, etc. Maar opnieuw verliest Sayles het grote publiek niet uit het oog en zorgt voor een romantische Hollywoodiaanse finale, een verrassende afwikkeling van een film met ballen, een grote film van een groot en eigenzinnig regisseur.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze ex-Warnerrelease is uitstekend: mooi kleuren, veel contrast en goede schaduwwerking. Hier en daar zit er een witte stip op de donkere scènes, maar het valt nauwelijks op. Het geluid is in orde en staat in de originele stereoversie, altijd beter dan nadien veel heisa te maken over een nep 5.1-geluidstrack. De muziek is helemaal in de sfeer met heel veel Mexicaanse melodieën en smaakvolle Amerikaanse muziek, op smaak gebracht met Texaans peper.

EXTRA'S
De dvd bevat de Originele Bioscooptrailer.

CONCLUSIE
Lone Star van regisseur John Sayles is pure Americana met avontuur en emotie, een streepje geweld, maar ook met diepzinnige en beklijvende momenten over kleine en grote bekommernissen die het leven van elke dag richting geven. Het verhaal speelt zich af in Rio County, aan de grens met Mexico, maar het had even goed Antwerpen of Brussel kunnen zijn, want de problematiek is universeel en actueel. Lone Star verdient een tweede leven en dat wordt aangereikt door deze nieuwe release van Living Colour Entertainment.