FILM
Nog voor iemand een framepje film van het project gezien had, schoven Oscarkenners Dreamgirls naar voren als frontrunner voor de belangrijkste filmonderscheiding, louter op basis van het talent dat aan de prent verbonden was. De musical was namelijk gebaseerd op het gelijknamige Broadwaystuk dat in 1981 New York stormenderhand veroverde en datzelfde jaar de grote slokop was bij de uitreiking van de Tony Awards. Daarenboven had toenmalige investeerder David Geffen tweeëneenhalf decennium de boot afgehouden voor een filmadaptatie, tot hij er zeker van was dat hij een team had gevonden dat de musical recht kon doen.

Met aan het roer regisseur/scenarist Bill Condon, die eerder al succesvol Chicago adapteerde en naar Oscarglorie leidde, bijgestaan door een gepokt en gemazelde crew en sterren als Boyoncé Knowles, Jamie Foxx en Eddie Murphy in de cast, moest Dreamgirls wel een prijsbeest worden. Het publiek lustte wel pap van de film – getuige ruim 100 miljoen dollar opbrengst aan de Amerikaanse kassa’s – maar toen de Oscarnominaties eind januari onthuld werden, moest de prent het stellen met acht nominaties in voornamelijk kleine categorieën. Een plaatsje in de belangrijkste races – film, regie en scenario – werd Dreamgirls ontzegd. Dus waar liep het mis voor deze gedoodverfde klassieker?



Alvast niet in het eerste uur van de prent, dat aan een razend tempo voorbijvliegt en het enthousiasme van gemakkelijk mee te zingen Motownsoul en -pop moeiteloos aan het publiek overdraagt. De gestage klim naar de top van het zwarte meidentrio The Dreamettes (later The Dreams) in het snel veranderende Amerika van de jaren zestig levert fascinerende cinema op, die enerzijds de traditie van Broadway respecteert en anderzijds ook de MTV-generatie op zijn hand weet te krijgen. Dit eerste uur is frivool zonder de sociale relevantie van de zwarte ontvoogding uit het oog te verliezen. Personages die in zang en dans uitbarsten zijn bovendien steeds geloofwaardig, mede door de muzikale backdrop die dit in 2007 niet zo eenvoudig te verkopen procédé beter doet slikken. En de verhaallijn van Effie White – de beste zangeres van het trio, maar niet de knapste, waardoor ze geen frontvrouw mag zijn van haar producer/minnaar – sleurt je vol emotie mee naar een ongelooflijk straffe climax rond het uur, waarin Effie-vertolkster Jennifer Hudson het uitzingt dat ze niet zomaar opzij geschoven wil worden. Dat ze zal blijven en dat het publiek van haar zàl houden.

Ondanks de grote namen in de cast in Dreamgirls dan ook Hudsons film. Haar personage vormt de rode draad doorheen de plot en de zangers – geruggensteund door de ervaring van een fel gecontesteerde runner-upfinish in de Amerikaanse versie van Idool – grijpt haar kans op roem met beide handen. Haar stem klinkt als een klok, vol doorleefde emotie, en ook in de dramatische scènes houdt ze zichzelf lovenswaardig staande. Hudson won dan ook een meer dan verdiende Oscar eerder dit jaar voor haar vertolking. Eddie Murphy was ook dicht bij een bekroning voor zijn rol als James Brown-achtige soulzanger James 'Thunder' Early, maar hij greep net naast het gouden beeldje. Niettemin is dit waarschijnlijk Murphy’s meest indrukwekkende filmrol tot op heden – zijn stemmenwerk in de Shrek-films niet meegerekend – en een bewijs dat de notoir beroepsluie acteur veel in zijn mars heeft, als hij zijn zinnen op iets zet.

In andere nevenrollen herkennen we het kruim van de Afro-Amerikaanse acteer-, zang- en danswereld. Danny Glover vertolkt met ingehouden tragiek een oudere manager die schaamteloos opzij geschoven wordt eenmaal succes op de deur klopt. Anika Noni Rose wordt bedeeld met de minst opvallende rol in het meidentrio, maar heeft toch enkele straffe scènes om haar rijke Broadway-ervaring te etaleren. En een ware revelatie is Keith Robinson, voor wie zingen, dansen en acteren – al dan niet in combinatie met elkaar – een tweede natuur lijkt. De valse noot in de cast is Jamie Foxx, wiens triomfen met Ray met iedere volgende film die hij maakt meer en meer een eenmalige gelukstreffer lijken. Ook een minder geslaagde additie aan de cast is Beyoncé Knowles. Haar stem is nog steeds prachtig – hoewel ze verbleekt bij die van Hudson – en haar looks evenzeer, maar haar vertolking van de Diana Rossachtige leadzangeres van The Dreams oogt vlak, te fel gecoacht en ontbeert het aan rauwe emotie.



Dat de dramatische focus meer op haar komt te liggen in het tweede uur, doet de film dus geen goed. Maar dat is niet de enige reden voor de langzame desintegratie van Dreamgirls in de rush naar de eindstreep. De laatste zestig minuten zijn immers veel donkerder dan de eerste zestig, waardoor er een stijlbreuk ontstaat die op Broadway – met zijn geijkte structuur van twee akten – werkt, maar op het witte doek voor desoriëntatie zorgt. Ook in het gebruik van songs treedt er een verandering op en niet in goede zin. Waar in het eerste deel de liedjes het verhaal voortstuwden, vertragen ze in het tweede deel enorm het ritme en knijpen ze zo de ziel uit de film. De belangrijkste factor in het falen van de laatste helft van de film is echter het feit dat de climax van het eerste – Hudsons tour-de-force – zo beklijvend en sterk is, dat alles wat volgt sowieso moet teleurstellen.

Op productioneel vlak is Dreamgirls echter van begin tot einde de absolute top. Het production design van John Myhre schippert prachtig tussen theatersets en realistische sixtieslocaties, kostuumontwerpster Sharen Davis kleedt de protagonisten in een wijde variatie aan jurkjes en de snedige montage zorgt ervoor dat zelfs naarmate de prent de grip op zijn verhaal verliest, je nooit volledig afhaakt. Condons regie houdt het midden tussen een captatie van een Broadwayshow en MTV-clip en gaat slechts zelden over the top. Van de drie nieuwe nummers die aan het repertoire van de originele productie werden toegevoegd – alle drie kregen een Oscarnominatie trouwens – springt I Love You I Do het meest in het oor.

Alle vakmanschap ten spijt bekoort Dreamgirls echter niet de ganse tijd. In hun ambitie om een film van hoog kaliber op te zetten, zijn de makers immers vergeten om wat scherpe kantjes aan de prent te laten. Alles is zo afgelikt, zo professioneel, zo goed doordacht, dat er voor ware emotie in vooral het tweede deel te weinig ruimte is. De wil om een Oscar te winnen moet trouwens zo groot zijn geweest – de eindgeneriek is één grote 'For Your Consideration'-advertentie – dat de makers de essentie van hun verhaal deels uit het oog zijn verloren. Dat maakt van Dreamgirls weliswaar een goede film, maar niet een die de top tien van 2006 haalt, laat staan een plaats in de eregalerij van de zevende kunst verdiend. Goed geprobeerd, maar geen bank vooruit.



BEELD EN GELUID
Dreamgirls ziet er op dvd uit als een diva: vol glitter en praal. Het kleurenpalet springt er meteen uit en de scherpte en de contrasten hadden nauwelijks beter gedigitaliseerd kunnen worden. In een handvol duistere scènes heeft de transfer wat kleine moeilijkheden om de compressie te verhullen, maar over het algemeen is dit een zeer puike print, die de kwaliteit van de productie dik in de verf zet. De soundtrack klinkt nog beter, dankzij een 5.1-spoor dat barst van de dynamiek, alle boxen stevig aan het werk zet, extreem heldere dialogen weergeeft en kan pochen met een quasi perfecte mix.

EXTRA'S
Dreamgirls verschijnt op de markt als zowel een enkele disk als een Special Edition. Die laatste heeft een tweede schijf volgestouwd met featurettes, screentests en fotogalerijen. De enkele disk, die hier besproken werd, moet het doen met een karigere set extra's. Twaalf Extended Songs (35 min.) zijn langere versies (soms maar een tiental seconden, soms ganse minuten) van de liedjes uit de prent. En voor wie niet genoeg kan krijgen van Beyoncé is er ook haar Videoclip (4 min.) voor de Oscargenomineerde song Listen. De schijf gaat van start met een stel Cross-Promotionele Trailers voor bioscoopreleases.

CONCLUSIE
Dreamgirls is gedurende een uur een fantastische musical, vol hart en pathos en meeslepende songs. Maar halverwege slabakt het tempo, blijft de plaat hangen en kabbelt de prent teleurstellend naar een voorspelbaar einde. Enkele fantastische performances en eens schitterende prestatie van de technische crew zorgen er echter voor dat je je nooit verveelt. Beeld en geluid zijn bovendien van topniveau op deze dvd, maar voor een uitgebreide bonussectie moet je niet deze enkele disk aanschaffen, maar de 2-disc Special Edition.