FILM
Uitgewassen detective annex vlooiencircus Joe Hallenbeck (Bruce Willis) krijgt nog eens compleet onverwacht een betaalde opdracht: de euh, "karakterdanseres" Cory (Halle Berry) beschermen tegen een opdringerige lastigaard die haar al een tijdje schijnt te belagen. Hallenbeck kan er 500 $ mee vangen - ruim genoeg voor twee weken verse drank - maar zijn opdracht loopt verkeerd af wanneer Cory voor zijn ogen wordt neergekogeld. Samen met haar vriendje Jimmy Dix (Damon Wayans), een gewezen rugbyspeler, gaat hij op zoek naar de moordenaars, en het tweetal stuit daarbij op de machtige lobbygroep van ploegeigenaar Shelly Marcone (Noble Willingham). Marcone wil de leden van een regeringscommissie omkopen om zo het gokken op sportwedstrijden te laten legaliseren. Wie hem daarbij in de weg staat, moet het met zijn leven bekopen. De corrupte senator Calvin Baynard (Chelcie Ross), een oude bekende van Hallenbeck, wordt daarbij iets te inhalig, en Marcone wil hem uit de weg ruimen. Hallenbeck is daarbij het gedroomde slachtoffer om voor een moordaanslag op Baynard op te moeten draaien, maar hij vecht terug...

Op aanraden van een vriend tegen wie ik mijn sporadische voorliefde voor hersenloze actie uit de Die Hard-klasse heb opgebiecht, ben ik nog eens gaan grasduinen in de back-catalogus van regisseur Tony Scott, die recent toch enkele beter actiefilms als Man On Fire en Déjà-Vu op zijn palmares heeft bijgeschreven. Bruce Willis is in deze film noir in zijn nadagen van Die Hard en Die Harder nog maar eens gecast als de briljant scherpzinnige maar compleet aan lager wal geraakte detective, die niet alleen door zijn vrouw (Chelsea Field) kanjers van horens wordt gezet, maar ook nog eens dagelijks door zijn bijdehandse 13-jarige dochter (Danielle Harris) wordt beschimpt dat het niet meer normaal is. Zo ben ik dus bij The Last Boy Scout beland - en dus is het retro-time op DVD Info - één van de grote manco's op mijn alsmaar aangroeiende "die moet ik nog ooit eens zien"-lijst, waarvan het toch interessant is om eens na te kijken en te vergelijken met wat regisseurs en acteur de laatste tijd hebben afgeleverd.

Al in de eerste scène waarin Willis zijn opwachting maakt, worden we geconfronteerd met zijn ambigue karakter, wanneer hij de aanhouder van zijn vrouw in koelen bloede dreigt af te knallen. Wanneer hij weer eens in een onfris zaakje opduikt, en het op het politiebureau mag komen uitleggen, maken die hem ondubbelzinnig duidelijk dat de beste oplossing voor hem én de rest van de wereld zou zijn dat hij zich maar van kant zou maken. Zijn gloriedagen, wanneer hij een kogel opving die voor de president bestemd was, zijn al lang gepasseerd. In Jimmy Dix (Damon Wayans) vindt hij nochtans een zielsverwant, want Dix is mogelijk nog méér door tegenslagen getekend dan hijzelf, en die mogelijk van nog hoger op de maatschappelijke ladder naar beneden is getuimeld. De voormalige rugbyspeler is compleet aan de pillen geraakt nadat hij zijn vrouw en baby heeft zien sterven, en nadat hij in een vlaag van zinsverbijstering zijn tegenstanders op het veld onder vuur heeft genomen, heeft hij een kruis kunnen maken over zijn carrière. Dat de twee hun krachten moeten bundelen staat in de sterren geschreven, net zoals het feit dat de film hier erg de Lethal Weapon-toer opgaat. Shane Black, die ook het scenario van laatstgenoemde film schreef, gaat in tegenstelling tot wat de promotekst op de hoes ons doet geloven hier - ik zou zelfs zeggen "gelukkig" - niet de misplaatst humoristische toer op, en alhoewel de dialogen van The Last Boy Scout af en toe redelijk poignant zijn, ligt de klemtoon toch op de karaktergedreven elementen.

Voor de rest heeft Tony Scott een goed standaardvoorbeeld van een film noir ingeblikt, die alle klassieke ingrediënten van het genre verenigt: slechte politie-officieren, corrupte politici, een bedriegende echtgenote, een massief corruptieschandaal én niet te vergeten een femme fatale, gespeeld door Halle Berry in het tijdperk dat haar gage nog binnen de grenzen van de redelijkheid lag - heel lang geleden, dus. Tony Scotts van testosteron overlopende visuele stijl, die ditmaal iets minder de kenmerken van zijn videoclipachtige mise-en-scène meedraagt die we onder meer kennen uit Enemy Of The State, past goed bij het donkere schimmenspel van intriges en verraad. Net als in Déjà-Vu weet Scott de banale openingsscène, een rugbymatch, tot een stijlvol niveau te tillen, en daarmee dadelijk de aandacht van de kijker te vatten. Daarnaast wisselt hij slow-motion schietpartijen af met enkele redelijk gore uithalen - de halfzachte detective die in Bruce Willis is blijven sluimeren na Moonlighting is dood en begraven wanneer hij een tegenstander met de blote vuist in één klap doodt - en laat Scott de personages, inclusief de jonge Danielle Harris, vloeken dat het behang van de muren komt, en de kleine meid mag in twee scènes zelfs met een geladen pistool zwaaien.

En dat brengt me naadloos toch tot een puntje van kritiek: The Last Boy Scout is niet dadelijk de geloofwaardigste policier aller tijden. De film levert weliswaar enkele brutale, memorabele momenten op, maar uiteindelijk kijk je daar toch door, en is het scenario iets te veel bij de haren gesleurd om aan te sluiten bij de serieuze boventoon van de twee redelijk oprechte, maar door pech en tegenslag achtervolgde hoofdpersonages. De slechteriken van dienst zijn ook redelijk ongenuanceerd: Noble Willingham is weliswaar een van corruptie doordrongen mafiabaas, maar zijn Gargamel-slechtheid is soms iets overdone. Chelcie Ross lijkt een interessante slechterik, maar krijgt uiteindelijk te weinig screen time om dat te bewijzen. De huurmoordenaar die Taylor Negron neerzet schijnt daarentegen dichter bij het labiele evenwichtspunt tussen verdorvenheid, excentricisme en waanzin te schurken. Maar al bij al is The Last Boy Scout een redelijk no-nonsense actiedrama uit de tijd waarin de enige manier om een auto op te blazen nog was om hem propvol semtex te proppen, en niet de één of andere computertruc te gebruiken - alhoewel we er toch zeker van zijn dat de eindscène waarin gangster Milo de rekening gepresenteerd krijgt, getruceerd is, want acteur Taylor Negron zal er waarschijnlijk anders niet mee hebben kunnen lachen.

BEELD EN GELUID
Afgezien dat het hier om een heruitgave in de Action-reeks van Warner gaat, is er aan de transfer van de film niets veranderd. De beeldkwaliteit is, zelfs de ouderdom van de dvd genomen, ondermaats. De print zit ongeveer over de hele lengte vol beschadigingen, in de vorm van witte of zwarte puntjes, diverse strepen en vegen op de beeldband, en bijvoorbeeld in de blauwgekleurde scènes in het politiebureu zijn de beide kleuren krassen tegelijkertijd te zien. De compressie-artefacts aan de zonneblinden in het bureau van de commissaris doen erg denken aan die in de niet-anamorfische versie van Highlander, waarbij die laatste tenminste kan geëxcuseerd worden omdat die niet-anamorfisch is. Bij The Last Boy Scout telt dat argument echter niet, en de voornoemde problemen zijn nog maar de voorbode van meer narigheid. Het contrast is maar zeer matig, waardoor de scherpte ook te wensen overlaat, en vooral in de diverse schakeringen van zwart ontbreekt het aan detail. Zowat in alle scènes met meer beweging, ontstaan er allerlei rare vegen in het zog van de acteurs door een minder goeie compressie. De Engelse Dolby Digital 5.1-track is beluisterbaar, en men heeft wel bij het hersamenstellen bewezen dat de audio-technici weten wat links en wat rechts is, maar té veel van de audio is té ongericht. Het volstaat niet om bij een explosie de subwoofer zo hard mogelijk te laten rammelen, als u begrijpt wat ik bedoel. Er is een groot gebrek aan finesse.

EXTRA'S
En dat wordt een korte: er staat helemaal niets van extra's op deze film.

CONCLUSIE
The Last Boy Scout is meteen ook één van laatste dvd's uit de begindagen van het medium, die dringend zouden moeten opgewaardeerd worden naar een nieuwe versie - dus niet de oude met een nieuwe inlay rond. Zeker een tip om eens een avondje te gaan huren in deze Belgische zomer.