FILM
Een theatergezelschap is in volle repetitie van een horrormusical. De gefrustreerde regisseur Peter (David Brandon) is echter nooit tevreden en eist enkel maar absolute perfectie. Wanneer de hoofdrolspeelster Alicia (Barbara Cupisti) haar enkel verstuikt en daarna stiekem wegglipt om zich te laten verzorgen, is voor Peter de maat vol. In een poging om nog meer problemen te voorkomen sluit de regisseur zijn cast op in het gebouw zodat ze nog héél de nacht kunnen repeteren. Wat het gezelschap echter niet weet is dat er in het gebouw ook een bloeddorstige moordenaar rondwaart op zoek naar slachtoffers…

Deze Deliria, beter bekend onder de titels Stage Fright of Aquarius, is het speelfilmdebuut van 'Dario Argento-protégé' Michele Soavi. Net als zijn mentor maakt Soavi graag gebruik van diverse stijlvolle kleuren en camerastandpunten. En daar stopt dan ook de vergelijking, want ongeacht dat behoorlijk wat fans en kenners wild zijn van door Soavi ingeblikte films als La Chiesa ('89) en The Sect ('91) bleven wij steevast achter met een gevoel van "is het dit maar?". Het ziet er inderdaad allemaal heel stijlvol uit, maar daar blijft het dan ook bij! Hetzelfde met Deliria uit '87. De film start met het nodige potentieel, maar als snel wordt dit op spectaculaire manier om zeep geholpen door miserabel acteerwerk, enorm misplaatste muziek en een simplistisch scenario waar de geloofwaardigheid regelmatig ver zoek is. Zelfs genrefavoriet John Morghen a.k.a. Giovanni Lombardo Radice (City Of The Living Dead, Cannibal Ferox) kan de meubelen niet redden en gaat zich – net zoals de rest van de cast – volledig te buiten aan een vorm van overacting waar je tenen bijna letterlijk van krullen! Regisseur Soavi kan weliswaar een scène vakkundig inblikken en enkele sequenties met de moordenaar zijn om duimen en vingers bij af te likken, maar een boeiend én vooral spannend geheel vormen is iets dat de cineast toen blijkbaar nog niet geleerd had van meester Argento. De dvd-cover is overigens lyrisch over de bloederige slachtpartijen en omschrijft ze als "de méést gewelddadige van de jaren tachtig". Het is een feit dat Deliria enkele heerlijk sappige moordscènes bevat, maar dat is dan ook het enige écht waardevolle aan deze Italiaanse slasherprent. Maar dat het de meest bloederige uit de gouden eighties zijn mag U best met een korreltje zout nemen! Dit geldt overigens ook voor de rest van de hele hype rond Michele Soavi's Deliria. Met weinig verwachtingen en op een regenachtige avond kijkt dit griezelfilmpje best nog lekker weg, maar voor de hoogstaande en ongezien stijlvolle 'slasher'-ervaring waar de vele collega's over schrijven kunnen we een boel andere dingen aanbevelen...

BEELD EN GELUID
Deze Donut-uitgave blijkt een port te zijn van de EC-release van enkele jaren geleden. Net als toen bevat het schijfje de volledig ongecensureerde prent in zijn originele 1.33:1-formaat en kan je kiezen voor een door de speler gegenereerde 1.77:1 Theatrical Matte option. Het beeld ziet er degelijk uit met heldere en volle kleuren. Diepte en detail zijn bevredigend en de gebruikte filmprint is over het algemeen proper. Hier en daar wordt het beeld wel geplaagd door ghosting-effecten. Vreemd genoeg viel dit minder erg op wanneer we opteerden voor de 1.77:1 Matte optie. Ook is er wat filmgrain aanwezig wat soms voor een softe aanblik zorgt. En hoewel de muziek en de geluidseffecten op de Engelse Dolby Surround 4.0-track bevredigend worden neergezet, klinken de dialogen in direct vergelijk wat stiller. Ook namen we in de eerste act van de film een licht gezoem waar. Dit lost zich wel na enkele minuten zelf op om dan tegen het einde nog eens even terug te komen. Gezien het bronmateriaal en het feit dat de oneffenheden nergens echt storend worden zijn de beide transfers voldoende, maar toch hopen we dat de aanwezige foutjes tegen de derde heruitgave zijn weggewerkt!

EXTRA'S
Helaas hebben de mensen bij Donut niet alle extra's overgenomen van de EC-release. De inlay, de promo-art slideshow, videoclip en de bio-/filmografieën zijn allemaal vermist. Wat we wel hebben is de originele bioscooptrailer en een slideshow met enkel wat saaie production stills.

CONCLUSIE
Ondanks de goede reputatie onder de 'EuroHorror-fans' vonden wij Deliria ofte Stage Fright een tegenvallende affaire. Het enige wat de horrorfilm mee heeft zijn de lekker gore moordscènes. Beeld en geluid zijn degelijk, maar helaas zijn de extra's nihil.