FILM
Fly Me To The Moon neemt een interessante premisse, haalt die vervolgens door de mangel, rukt er de meest intrigerende stukken uit en voegt er dan een overdaad aan clichés en zoetigheid aan toe. Zeggen dat de film geen hoogvlieger blijkt, is kortom een understatement. Het speelfilmdebuut van de Belg Ben Stassen - die eerder al themaparkfilmpjes en IMAX-documentaires maakte - bulkt van de goede bedoelingen, maar een beperkt budget, een relatief onervaren regisseur en massa's gebrek aan verbeelding nekken al snel de prent. Fly Me To The Moon gaat er prat op de eerste bioscoopfilm van de moderne generatie te zijn die 3D als integraal onderdeel van zijn productieproces gebruikt, maar als dit resulteert in een prent die artistiek niet hoger reikt dan grassprietjes - laat staan de maan - geef mij dan toch maar de ouwe getrouwe twee dimensies.

Met de plot is op het eerste gezicht nochtans niets mis. We schrijven juli 1969. Apollo 11 staat op het punt geschiedenis te schrijven door voor het eerst mensen op de maan te zetten. Ook in het vliegenrijk kijkt men hier rijkhalzend naar uit. Drie jonge vliegen proberen hun avontuurlijke grootvader de loef af te steken door de raket naar de maan binnen te glippen. Zo hopen zij de eerste insecten op een ander hemellichaam te worden. De reis naar de ruimte zelf geschiedt redelijk vlot, maar vlak voor de Eagle op de satelliet van de Aarde moet landen, worden de vliegen door de astronauten ontdekt. Enkel door lef, intelligentie en een portie geluk kan het trio insecten er nu nog in slagen voet op de maan te zetten. Wat zij niet weten is dat op aarde een stel Russische vliegen alles in het werk stelt om de terugkeer van Apollo 11 te verhinderen door Mission Control in Houston te saboteren.

Er zit zoveel potentieel in deze premisse dat het haast onmogelijk lijkt om géén relevante scènes in Fly Me To The Moon aan te treffen. En toch is dat ei zo na het geval. Dat ligt in de eerste plaats aan het krakemikkig scenario. De schrijvers doen geen moeite om hun personages diepgang te geven, waardoor het je als kijker geen bal kan schelen of de vliegjes in hun opzet slagen. Aan komen draven met ongenuanceerde stereotypes als de jongen-van-de-buren (in dit geval 'the fly nextdoor'), de intelligente vriend (mét ziekenfondsbril) en de dikke gezelligaard kan toch echt niet meer anno 2008, zelfs niet in een kinderfilm. Dat is overigens de tweede grote fout die de scenaristen maken: ze verwarren 'een film voor kinderen' met 'een kinderlijke film'. Er zijn geen dubbele bodems, geen intrigerende ideeën, er is zelfs geen aandacht voor degelijke research, waardoor je je er als kijker steeds van bewust bent dat je naar een artificieel, fictief product kijkt. De gedachte dat NASA zomaar 'ongewenste vervuilers' als vliegen de kans zou geven Apollo 11 te besmetten wordt overigens in een korte epiloog met de échte Buzz Aldrin vakkundig de kop ingedrukt.

Een ander heikel punt van het script is het schaamteloze vertrouwen dat de schrijvers stellen in toeval. De hoofdpersonages moeten niet zozeer de obstakels op hun pad overwinnen, maar rekenen op het lot om hen uit benarde situaties te bevrijden - en het lot is hen (o verrassing!) steevast goed gezind. De vliegen zijn kortom actieve denkers, maar behoorlijk passieve doeners. Koppel hieraan een tempo dat onvergeeflijk laag ligt en een structuur die de spanning niet opdrijft en je krijgt een prent waarbij het - in ieder geval voor de volwassenen - moeilijk is de ogen open te houden. Enkel wanneer de slechteriken het toneel betreden - een stel stereotiepe Russische spionnen met veel branie maar een minimum aan hersenen - schakelt Fly Me To The Moon tijdelijk een versnelling hoger.

Gelukkig zijn er nog de visuals, zouden we dan meestal schrijven in de bespreking van een digitale animatiefilm. Ook dat biedt voor deze prent helaas geen soelaas. De animatie is immers niet van een hoger niveau dan het gemiddelde computerspel voor kids. De lichamen van de vliegen hebben bijvoorbeeld geen textuur, maar bezitten een simpele, gladde, ongeloofwaardige digitale huid. De regie zet de tekortkomingen van de visuele presentatie daarenboven extra in de verf door veel gebruik te maken van travelshots, waarbij het 3D-effect beter tot zijn recht moet komen. Dat de camera hierbij zelden op de ideale plaats staat om het verhaal zo coherent mogelijk te vertellen, kan regisseur Stassen blijkbaar worst wezen. De ongeïnspireerde en soms zelfs incompetente Vlaamse stemmencast - de originele versie met o.a Christopher Lloyd en Tim Curry is in velden noch wegen te bekennen op deze dvd - slaat de laatste nagel in de doodskist van een hopelijk snel vergeten project. Als er ooit nog een raket naar de maan vertrekt, stel ik dan ook voor iedere bestaande kopie van Fly Me To The Moon mee te sturen. Niet om de astronauten te vermaken, maar om te dumpen in de Zee der Stilte.
BEELD EN GELUID
Als kijker heb je de keuze uit twee disks om Fly Me To The Moon te bekijken. Ofwel kies je voor de 3D-versie, ofwel opteer je voor de film in twee dimensies. Graag had ik hier lyrisch mijn lof geüit over de moderne wonderen van 3D, maar helaas bleek de gimmick - met behulp van een bijgeleverd brilletje - niet of nauwelijks te werken op noch mijn projector noch op de standaard-tv van een vriend. De 2D-versie dan maar. Helaas kampt die ook met een aantal problemen. Het beeld oogt geregeld wazig, de kleuren zijn bijzonder dof en de zwartniveaus hadden beter gekund. Voor een prent die propageert dat ze de toekomst van het medium is, is de beeldkwaliteit dan ook een stevige teleurstelling. De enige aanwezige soundtrack is de Vlaamse dub, in zowel Dolby 5.1 als in stereo. Beide tracks klinken degelijk, maar het ontbeert hen aan dynamiek, terwijl ook de mix tussen de luide geluidseffecten van bijvoorbeeld een opstijgende raket en de vaak te stille dialogen heel wat beter kon. Waarom de originele Engelstalige soundtrack niet op de schijf staat, is niet te begrijpen, en dat kost de geluidscore punten.

EXTRA'S
De enige extra's zijn Cross-promotionele Trailers voor een viertal andere Bridge-releases voor de kleintjes.

CONCLUSIE
Fly Me To The Moon is een teleurstelling van jewelste. Wat een leuk, ongecompliceerd verhaal had kunnen zijn, wordt in de handen van de Belgische regisseur Ben Stassen een martelgang van overrijpe clichés, ondermaatse animaties en flauwe grappen. Beeld noch geluid overtuigen, terwijl de 3D-gimmick niet het gewenste effect bereikt. De bonussectie is bovendien zo goed als leeg.