FILMS

Coogan's Bluff (1968)
Clint Eastwood en regisseur Don Siegel bluffen zich een aardig eindje door Coogan's Bluff, maar kunnen uiteindelijk niet verhullen dat hun scenario een zwaktebod is. Het idee om een western te maken die zich niet in 1868 maar in 1968 afspeelt, is nochtans niet slecht. Zeker wanneer Eastwood in de eerste sequentie van de film memorabel komaf maakt met een uit de gevangenis ontsnapte man met Indiaanse roots, denk je nog dat het concept een aardige prent kan opleveren. En waren de filmmakers in de buurt van het onooglijke stadje in Arizona gebleven, dan durf ik er geld op te verwedden dat Coogan's Bluff ook een goede film wàs geworden. Helaas voor de kijker verkast Eastwood na de eerste spoel naar New York en verwatert de prent  daar snel tot een ergerlijke, doodsaaie, exploitatieve sixtiesproductie vol geweld en promiscuïteit.

Voor een volledige bespreking van deze film, klik hier.


Two Mules For Sister Sara (1969)
De twee ezels die Zuster Sara uit de titel met zich meezeult zijn niet allebei van het soort met de lange oren en de grijze vacht. Eentje balkt er weliswaar op los, maar de andere luistert naar de naam Clint Eastwood. Two Mules for Sister Sara is dan ook een ongewone film in het oeuvre van de westernster. Niet alleen is het een van de zeldzame prenten waarop zijn naam niet bovenaan de affiche prijkt - die eer is weggelegd voor Shirley MacLaine - ook zijn personage moet grotendeels tweede viool spelen. Zuster Sara, een non die door Mexico trekt en de plaatselijke guerrillero's steunt in hun strijd tegen de Franse bezetter, houdt Eastwoods huursoldaat immers stevig aan de lijn - en aan het lijntje, zo blijkt later. Dit creëert een verrassende dynamiek tussen de twee personages waardoor de tekortkomingen van de weinig geïnspireerde plot snel vergeten worden.

Voor een volledige bespreking van deze film, klik hier.
Play Misty For Me (1971)
Het oude cliché dat iedere acteur 'eigenlijk regisseur wil zijn' gold begin jaren zeventig ook voor een van de belangrijkste Hollywoodsterren. Clint Eastwood was door zijn rollen in enkele Sergio Leone-films snel opgeklommen in de filmwereld en stond in 1970 geboekstaafd als de ultieme actieheld en iemand wiens prenten gegarandeerd geld in het laadje brachten. Toen hij dat jaar een project voorstelde aan Universal, de studio waarmee hij een contract voor drie films had, hapte die dan ook toe... op voorwaarde dat Eastwood geen gage zou onvangen als regisseur. Dat bleek voor de acteur geen probleem en dus werd de Amerikaanse filmiefhebber in 1971 getrakteerd op de eerste regieworp van Eastwood: Play Misty For Me. Zowel critici als publiek lustten wel pap van de film en stonden zo aan de wieg van wat een lange en succesvolle carrière achter de camera zou worden voor 'de man zonder naam'. Of de prent waar het allemaal mee begon 37 jaar later nog overeind blijft, is echter een ander paar mouwen.

Voor een volledige bespreking van deze film, klik hier.
Joe Kidd (1972)
Hoewel het nog geen 24 uur geleden is dat ik de film heb gezien, heb ik nu al de grootste moeite om me veel details te herinneren over Joe Kidd, een western met Clint Eastwood. De prent grossiert namelijk in de grootste clichés van het Wilde Westen en rekent erop dat de kijker die als herkenbaar en dus amusant interpreteert. De mate waarin dit het geval is lijkt echter op een desillusie voor de makers uit te draaien. Men kan zich namelijk moeilijk voorstellen dat veel kijkers zich de moeite getroosten om de tweede helft van Joe Kidd tot het einde uit te zitten omdat al bijzonder snel duidelijk is hoe de vork aan de steel zit en welke conclusies daaraan verbonden zullen zijn voor de protagonist. De film - gedraaid in het begin van de jaren zeventig - is dan ook een wandelend anachronisme. In een tijd waarin de western op zijn meest revisionistisch was, houden John Sturges en co. immers vast aan een vertelstijl die hopeloos gedateerd is, hoezeer een handvol knullige subversieve elementen dat ook tracht te verhullen.

Voor een volledige bespreking van deze film, klik hier.
High Plains Drifter (1973)
Dat Clint Eastwood met Play Misty For Me geen western uitkoos voor zijn regiedebuut zal velen verbazen. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus is de tweede prent van de cineast een terugkeer naar het genre dat hem groot maakte. High Plains Drifter is echter geen doordeweekse western. Eastwood recyclet weliswaar zijn Man Zonder Naam - hier heet hij The Stranger - en enkele over the top karikaturen uit de spaghettiwestern, hij voegt ook een flinke dosis bizarrerie en politieke incorrectheid aan High Plains Drifter toe. Het resultaat is een prent die je bezwaarlijk goed kan noemen, maar die geregeld zo entertainend en fascinerend is dat het weinig moeite kost om ruim anderhalf uur aan de buis gekluisterd te zitten. Eastwood heeft zich waarschijnlijk rot geamuseerd op de set en dat straalt over op het finale product.

Voor een volledige bespreking van deze film, klik hier.
The Eiger Sanction (1975)
Voor een film die xenofoob, homofoob, misogyn, stereotiep en over de ganse lijn politiek incorrect is, blijkt The Eiger Sanction verrassend entertainend. Clint Eastwoods vierde film als regisseur ligt nog heel ver af van het auteurschap dat de iconische Hollywood-ster de laatste twintig jaar als filmer bereikte, maar is wellicht de eerste prent uit zijn carrière achter de camera die continu blijft boeien, zelfs in de moeilijkst te slikken scènes. Natuurlijk oogt The Eiger Sanction wat traag in vergelijking met de actiethrillers die we vandaag de dag op ons bord krijgen, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de eerlijke aanpak van Eastwood die de kijker een beetje suspense, wat machogedrag en een handvol actierijke sequenties belooft en die belofte niet overtreft, maar wél nakomt.

Voor een volledige bespreking van deze film, klik hier.

BEELD EN GELUID
Voor de kwaliteit van beeld en geluid verwijzen we graag naar de afzonderlijke besprekingen van de films.

EXTRA'S
Voor de bonussecties verwijzen we graag naar de afzonderlijke besprekingen van de films.

CONCLUSIE
The Clint Eastwood Collection bundelt zes films uit het oeuvre van de acteur uit de late jaren zestig en de eerste helft van de jaren zeventig. Ook drie van zijn vier eerste films achter de camera behoren hiertoe. Het gebrek aan politieke correctheid en het alomtegenwoordige seventiesgevoel dateren de prenten fors, maar af en toe straalt het talent van Clint toch tussen de generische plots door. Beeld en geluid halen een degelijk niveau, maar de bonussecties blijven meestal kaal.