FILM
Bij de geboorte van prinses Aurora wordt de boze tovenares Maleficient - zo op het zicht te oordelen de zus van de Koningin van Onderland uit de Jommeke-strips - niet uitgenodigd, en om zich te wreken spreekt ze een vloek uit over het kind: voor ze 16 jaar zal worden, zal ze zich prikken aan een spinnewiel en sterven. Eén van de drie goede feeën, Flora, Fauna en Merryweather, kan de vloek enigszins verzachten: het kind zal niet sterven, maar inslapen tot ze door een prins zal worden wakker gekust. De drie feeën besluiten toch maar op zeker te spelen, en verbergen Aurora in een hut in het bos. Wanneer ze ouder wordt, blijft ze dromen van haar prins, en op een dag ontmoet ze Philip, die, zonder dat ze dat weet, bij haar geboorte aan haar is gekoppeld. Met het vooruitzicht om uitgehuwelijkt te worden, prikt ze zich op de avond van haar zestiende verjaardag alsnog aan een spinnewiel, en de vloek voltrekt zich.

Wie denkt dat de films van Disney eeuwigheidswaarde hebben, moet toch maar eens naar deze kijken en misschien zijn oordeel herzien. Natuurlijk zijn de verhaallijnen van sprookjes per definitie simplistisch en vol met duidelijk afgelijnde zwart-wit-tegenstellingen, en plaats voor een deftige uitwerking van de personages is vaak ver te zoeken, maar bij deze film is toch wel érg veel niet ter zake doende filler material gebruikt, en het geheel is verworden tot een toch wel zeer visceuze stroop met een hoog Barbie en Ken-gehalte, bloemetjes en regenbogen inbegrepen. Okee, de film kan in weinig tippen aan de meer recente producties - per slot van rekening dateert die uit 1959 - en dat niet alleen wat betreft het verhaal, maar ook in de animatie. Neem nu bijvoorbeeld de stoet ter gelegenheid van de geboorte van de prinses in het begin van de film: je ziet erg goed dat men gewoon vlakke tekeningen over een decor schuift; men doet zelfs amper de moeite om de figuurtjes te laten bewegen. Er zit ook een pijnlijke discrepantie tussen de spraakstemmen en de zangstemmen van de personages. De liedjes zijn niet om over naar huis te schrijven, en borduren ad nauseam door op hetzelfde Tchaikovsky-thema. De dialogen bestaan grotendeels uit goedkope karamellenverzen; of wat te denken van stukjes proza als deze: "De weg naar de ware liefde kent vele gevaren die u moet bestrijden. Bewapen u met het schild der deugdzaamheid en het zwaard van oprechtheid. Met deze wapens kunt u het kwaad verslaan." In hemelsnaam, wie verzint er nu zo iets? De film mist in alle opzichten ook duidelijk een komische noot, want het gekibbel van de drie oude feeëntantes is enerverend. Als we dan toch een Disney-klassieker moeten kiezen, geef ons dan maar liever een charmant dierenfilmpje zoals Lady And The Tramp of een meer flamboyant spektakel zoals Pinocchio.

BEELD EN GELUID
Het opwaarderen van de originele mono-track tot een Dolby Digital 5.1-track was wat ons betreft niet echt strikt noodzakelijk, maar is toch wel mooi meegenomen. Er is weinig op aan te merken, en door de relatief korte speelduur passen er moeiteloos zes 5.1-tracks op de schijf. Men had beter wat meer moeite gestoken in het beeld, want daar zijn nog kosten aan. Hoe verwacht je dat een film uit 1959 er uit ziet? Precies mijn idee, maar als men Snow White and the Seven Dwarfs digitaal volledig heeft kunnen restaureren, dan lijkt het een gemiste kans dat men dat hier niet heeft gedaan. Om te beginnen zitten er op bepaalde ogenblikken toch wel erg veel printbeschadigingen op, bijvoorbeeld in de opening credits. Een ander acuut probleem is het voortdurende excessieve colour bleeding. Met de belichting is er wat mis, want het contrast flikkert boven de grens van het toelaatbare. Maar het ergst van al is dat men deze film van een 2.35:1-formaat net als Atlantis: The Lost Empire heeft teruggebracht tot een 4:3 pan en scan-beeld, waardoor het beeld automatisch een onvoldoende verdient. Ook met de Nederlandse ondertiteling loopt er één en ander mis, want op een drietal plaatsen verdwijnt deze gewoon even.

EXTRA'S
Iets waar we ons bij Buena Vista-releases groeiend aan ergeren zijn de langdradige geanimeerde menu's, uiteraard gevolgd door de intussen legendarische reeks verplicht opgelepelde trailers. Als men kiest om de disc in het Engels te bekijken zijn de bonusmaterialen tenminste niet shopping lijn-stijl overdubd, maar een Nederlands ondertitelingsspoor was geen overbodige luxe geweest. Enige echte uitschieter is een 16 minuten durende making of documentaire met beelden van Walt Disney zelf. Voorts bevat de disc enkele gallerijen met conceptuele schetsen en storyboards, en een zeer bevremend kortfilmpje waarin actrices voor het oog van de animatoren de dansscènes moeten voordoen. De rest van de extra's zijn eerder voor een jonger publiek, namelijk een interactief spelletje en een "Ink and print studio", zeg maar een kleurboek.

CONCLUSIE
Eén van de minst interessante Disney-klassiekers, gepresenteerd op een gebrekkige DVD. Wie deze film graag in zijn collectie heeft, kunnen we best aanraden om één van de vele uitstekende special editions (zoals de Franse) te kopen. Eerder geschikt voor een jong (vrouwelijk) publiek.