Frozen River is het verhaal over twee vrouwen die elk op hun manier proberen te overleven in barre omstandigheden. Ze hebben weinig gemeen, tenzij het feit dat ze verlaten zijn door hun echtgenoot, noodgedwongen in een woonwagen wonen en het moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze lopen elkaar bij toeval tegen het lijf op het moment dat Lila Littlewolf (Misty Upham) ervandoor gaat met de auto van Ray’s echtgenoot die het voertuig achtergelaten heeft op het parkeerterrein van een goktent. Hij heeft de bus genomen, wellicht richting Atlantic City. Hun spaarcenten voor de aanbetaling van een fatsoenlijke houten bungalow heeft ie uit het handschoenenkastje van haar auto gepikt, want die kan hij gebruiken voor z’n heroineshots. Ray (Melissa Leo) is failliet en ten einde raad. De bungalow kan ze vergeten en geld voor een kerstgeschenk voor haar jongste zoontje Ricky heeft ze ook niet. Ze volgt Lila naar haar miserabele caravannetje in Mohawk-land, een indianenreservaat op de grens van Amerika en de provincie Québec aan weerszijden van een bevroren rivier en ze verplicht de jonge indiaanse om de autosleutels af te geven onder bedreiging van een pistool. Lila heeft geen keuze.

 

 

Tijdens Ray’s poging om de auto van haar echtgenoot weg te slepen knapt de kabel. Lila stelt haar voor om de auto te verkopen aan een handelaar in de buurt die er makkelijk 2000 dollar voor geeft wegens de grote koffer. Ray snapt het niet helemaal, maar ze gaat op het voorstel in en voor ze het goed en wel beseft wordt haar 1200 dollar in de hand gedrukt en liggen er drie Chinese illegalen in de kofferbak. Die moeten over de bevroren rivier naar de andere kant, naar Amerika, waar ze van een moteleigenaar opnieuw 1200 dollar toegestopt krijgen. Het is veilig, verzekert haar Lila, je bent blank en dus controleert de politie je niet. Ray is in paniek. Ze wil nergens bij betrokken raken. Ze is geen smokkelaar, maar het geld is wel makkelijk verdiend.

 

In de dagen die volgen gaan beide vrouwen opnieuw op weg om een aantal Chinezen illegaal het land in te smokkelen. De passagiers interesseren hun niet en tijdens een trip met een Pakistaans stelletje gooit Ray achteloos hun grote tas op de achterbank uit het raam: misschien zit er wel gifgas of iets dergelijks in en daarmee wil ze niks te maken hebben. Op hun volgende tocht over de bevroren rivier slaat het noodlot toe en moeten de passagiers rennen voor hun leven.

 

 

Frozen River is de debuutfilm van de Amerikaanse regisseuse Courtney Hunt die er meteen twee Oscar-nominaties aan overhield voor haar zelfgeschreven, originele scenario en voor Melissa Leo (Ray) als beste actrice. Hunt vertelt het onfortuinlijke verhaal van haar hoofdpersonages zonder franje, op een economische en sobere manier en ze richt de camera voortdurend op hun weinig benijdenswaardige economische situatie die hun geen andere keuze laat, want Lila heeft nauwelijks voldoende middelen om te overleven en heeft dus geen andere keuze dan haar zoontje bij haar moeder te laten en Ray is als parttimer in een Yankee One Dollar-winkel verplicht om haar vijftienjarige zoon T.J. en de vijfjarige Ricky regelmatig popcorn en fris voor te zetten als ontbijt. Hunt schrijft korte, zakelijke dialogen, gaat de clichés uit het genre op een verrassende manier uit de weg en vermijdt groteske sentimentaliteit en/of zelfbeklag. Haar hoofdpersonages praten weinig tijdens de hachelijke ritten naar de overkant en wat ze zeggen is elementair: de zorg voor hun kinderen, de obstakels in het besneeuwde landschap, de financiële afwikkeling van hun gevaarlijke karwei, allemaal herkenbaar en zonder veel romantiek. De regisseur had makkelijk van Frozen River een thriller kunnen maken, maar dat zou ten koste gaan van de integriteit van haar personages.

 

 

Melissa Leo (The Three Burials Of Melquiades Estrada, 2005) en Misty Upham leveren een ingehouden en sterke prestatie. Hun aanpak is direct, zonder emotie of sentiment, tenzij het om de kinderen gaat en hoewel de toeschouwer zich voorzichtig met de beide vrouwen identificeert, groeien die nooit echt naar elkaar toe. Ze houden afstand, ze zijn van verschillend ras, ze hebben andere culturele roots en ondanks het feit dat ze niet ver bij elkaar uit de buurt wonen, leven ze in totaal verschillende werelden. Hun verbond is tijdelijk en broos en het dient alleen financiële noden. Doch dat betekent niet dat dit een gevoelloze en koude film zou zijn. Integendeel, regisseur Courtney Hunt stopt de emotie in Frozen River vanbinnen. Haar personages passen precies in het ijzige klimaat en het bloedmooie, sombere landschap, maar hun kern is zacht en warm. Kracht en verantwoordelijkheidszin houdt ze overeind en dat maakt ze bijzonder en uniek. Dat het allemaal op kerstavond fout gaat is dan ook jammer, maar niet dramatisch.

Frozen River is opgenomen in de winter. Aan de grens tussen Amerika en Canada betekent dat dikke pakken sneeuw en vrieskou tot –30 graden. Veel kleur zit er dan ook niet in het landschap: verblindend wit voor de bevroren rivier, bruin voor de modder en de smeltende sneeuw, grauw voor de eeuwig bewolkte lucht en sombere tinten van vuilwit en grijs voor de versleten caravans en trailerhuisjes op een terrein zonder noemenswaardige begroeiing. De film is onder de beste voorwaarden op dvd gestanst zonder ongerechtigheden of andere onvolkomenheden. Het geluid staat in een 5.1-versie, maar indrukwekkend effecten zijn schaars in deze dialoogfilm.

De originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers, o.a. die voor Anonyma – Eine Frau In Berlin.

Frozen River, het debuut van de Amerikaanse regisseur Courtney Hunt, is een schot in de roos en ze werd dan ook terecht genomineerd voor twee Oscars, die ze uiteraard niet won, maar die haar wél meteen op de kaart zetten als een belofte voor de toekomst. Als visitekaartje kan deze eersteling in elk geval tellen, want het scenario is sober en intrigerend als een puntige novelle, de film is strak geregisseerd, zuinig gemonteerd en hij kan bovendien bogen op de sublieme prestatie van twee sterke actrices om de hoofdrollen gestalte te geven. Beeld en geluid zijn goed, de afdeling extra’s is mager.