FILM
Wat krijg je als je vier wiskundigen in één kamer opsluit? Een doodsaaie film zou je denken. Ook als je hen voortdurend bestookt met wiskundige raadsels om op te lossen? Dan wordt het toch al een beetje intrigerender. En waarom de vier niet onder tijdsdruk zetten, door hydraulische persen tegen de wanden te monteren, zodat bij ieder antwoord dat te lang op zich laat wachten de naderende muren het kwartet dichter bij de dood brengen? Dàt zou een spetterende prent moeten opleveren. In theorie althans. Want in de praktijk is de spanning in La Habitación De Fermat (dat bovenstaande premisse nochtans naar de letter uitvoert) allerminst te snijden. De film slaagt er ondanks de setting immers niet in de claustrofobie tastbaar te maken, laat staan empathie te genereren voor de protagonisten. Eenmaal de finale wending bovendien aan de kijker geopenbaar is, zakt de prent als een kaartenhuisje ineen. Zodra de eindgeneriek rolt, wens je bijna dat La Habitación De Fermat gewoon de vier wiskundigen in een kamer had opgesloten, zonder verdere poespas. Liever nog een oeverloze discussie over integralen dan een holle plot en dito personages.

Wraakroepend is zonder twijfel het juiste woord om de wijze te omschrijven waarop debuterend regisseurskoppel Piedrahita en Sopeña een fantastische premisse vakkundig de nek om wringt. Dat is in eerste instantie te wijten aan de keuze van de protagonisten. Het is voor de kijker moeilijk voorbij de arrogantie van tenminste drie leden van het kwartet te kijken. Dat nummer vier wél sympathiek overkomt - ondanks zijn norsheid - kan de prent ultiem niet redden. Ook het feit dat de bedenker van de sinistere plot ruimte laat voor zoveel onberekenbare toevalligheden - tot en met het al dan niet aandoen van een autogordel - getuigt van weinig karaktervastheid in het scenario. En dan spreken we nog niet over het niveau van de raadsels die de vier wiskundigen voorgeschoteld krijgen: stuk voor stuk triviale breinbrekers, van het soort dat vroeger op de speelplaats de ronde deed. Tekenend voor het dédain tegenover de personages is dat ze alle moeite hebben de vragen tijdig op te lossen.

Nu kan een ongeloofwaardige plot nog gecounterd worden door een beklemmende sfeer. Niet in La Habitación De Fermat helaas. Waar de prent doordrongen zou moeten zijn van claustrofobische angst, ondergraven de regisseurs de suspense met een cameravoering die het niveau van de gemiddelde tv-film niet overstijgt. De grootste flater is echter een overhead shot van de kamer, waarop te zien is hoe de hydraulische persen de ruimte geleidelijk verkleinen. Door de kijker eventjes uit de beklemming van de kleine ruimte te bevrijden, vervliedt spontaan alle spanning. Ook sporadische uitstapjes naar een nevenlijn met een vijfde wiskundige zijn in die optiek nefast voor de 'thriller'. De voorspelbare muziek voegt ook al niet veel toe aan de kijkervaring.

Ook al kan de cast behoorlijk adelbrieven voorleggen, zij slagen er evenmin in om met geïnspireerde vertolkingen La Habitación De Fermat van de middelmatigheid te redden. Lluís Homar teert als de oudste van het stel te veel op zijn tonnen ervaring, terwijl Elena Ballesteros en Alejo Sauras net te groen achter de oren zijn. Zoals eerder gezegd slaagt Santi Millàn er wel nog enigszins in om sympathie voor zijn karakter los te kweken, al was het maar omdat hij als enige de logica tentoonspreidt die je van een wiskundige mag verwachten.

Die logica is net wat La Habitación De Fermat ontbeert. Logica in de opbouw van het scenario. Logica in de karakterontwikkeling. Logica in het bekogelen van de kijker met plotwendingen. Als de film in wiskundige begrippen omschreven moest worden, kan dat nog best als een twijfelachtig theorema dat niettemin arrogant genoeg is om te weten dat negentig procent van de mensen te lui of te dom is om de geponeerde stelling te weerleggen. Als die uitleg te ongewikkeld is voor u, dan is La Habitación De Fermat wellicht alsnog spek voor uw bek.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze release is niet spectaculair te noemen, maar ondermaats kan je de transfer evenmin noemen. De kleuren worden behoorlijk helder en gesatureerd weergegeven en de zwartniveaus bezitten een aangename diepte. De macabere sfeer komt echter niet volledig tot zijn recht omdat scherpte en contrast behoorlijk wisselvallig zijn. De soundtrack houdt het bij een simpel stereospoor, waardoor de claustrofobie auditief nauwelijks uitgewerkt kan worden. De dialogen worden wel helder en verstaanbaar weergegeven. Ook de mix is in orde.

EXTRA'S
De enige extra's op de schijf zijn een stel Trailers.

CONCLUSIE
La Habitación De Fermat vertrekt van een ijzersterke premisse, maar vermangelt die volledig met ongeloofwaardige personages en een op veilig spelende plot. Beeld en geluid halen een degelijk niveau, maar de bonussectie blijft op enkele trailers na leeg.