FILM
Is het verhaal van een zingende non interessant genoeg voor een film? Ja, zou je denken: Sister Act bewees dat bijv. al. Maar wat als het nu eens geen komedie is, maar een waargebeurd verhaal. Een verhaal waarin malafide managers en lesbische relaties een rol spelen en waarin de zingende non in kwestie met haar debuutsingle de eerste plaats in de Amerikaanse hitparade haalt? Dat zou het nog een stuk interessanter maken, niet? Stijn Coninx dacht alvast van wel. Hij heeft bijna twee decennia gezwoegd om het verhaal van Jeannine Deckers, die als Soeur Sourire een wereldhit scoorde met Dominique, naar het witte doek te brengen. Het is dan ook jammer te moeten zeggen dat zijn bloed, zweet en tranen tevergeefs geweest zijn. Want in tijden dat de Vlaamse film door critici en publiek voor vol wordt aanzien, keert Soeur Sourire op artistiek vlak terug naar de middeleeuwen van de vaderlandse film.

Nochtans heeft Coninx op structureel vlak duidelijk leentjebuur gespeeld bij een film die wél een goed voorbeeld is van een muzikale biopic: Walk The Line. Het verschil met Soeur Sourire is dat in James Mangolds film muziek als uitlaatklep de rode draad vormt en het drama voedt en diepgang geeft. Stijn Coninx slaagt daar niet in. Wanneer Jeannine Deckers begin jaren zestig besluit het klooster in te gaan en zo een breuk met haar ouders inleidt, zien we geen vrijgevochten vrouw die aan een saai Belgisch huishouden wil ontsnappen, maar een seut die van het ene ongeluk in het andere stapt. De opname van Dominique blijkt bovendien geen euforisch kantelmoment voor de protagoniste. Pas als de song succes krijgt, wil Deckers zich als performer profileren. Maar hiermee toont ze zich eerder een kille opportuniste i.p.v. een vrouw met een ideologische droom. Is het dan verwonderlijk dat de kijker nauwelijks kan meeleven met de prent?

Zelfs het feit dat bovenstaande op ware feiten berust, is geen excuus voor de zwakte van het scenario. De aftiteling laat immers weten dat Soeur Sourire vrijelijk gebaseerd is op het leven van Jeannine Deckers. Hoewel het moeilijk in te schatten is in welke mate Coninx en zijn co-scenaristen van hun artistieke vrijheid gebruik hebben gemaakt, kan de conclusie enkel zijn dat Soeur Sourire weinig echt en realistisch overkomt. Niet enkel op thematisch vlak faalt het script overigens. Het scenario bulkt ook van de tenenkrullende dialogen en overbodige scènes. De wijze waarop het lesbische traject van Deckers al in de eerste scène een voorafschaduwing krijgt, neigt zelfs naar amateurisme. Hetzelfde moet helaas gezegd worden van de regie die op zijn best veilig te noemen is, maar waarin de goede verstaander gerust het woord banaal mag horen. Wat zo goed werkte voor Daens , is twintig jaar later immers hopeloos passé. Coninx is in twee decennia niet geëvolueerd als filmmaker (integendeel) en mag daarvoor misschien zijn baronschap wel eens vrijwillig inleveren. Bovendien oogt de prent goedkoop;  vooral de 'buitenland'-scènes stijgen niet uit boven het niveau van een studentenfilm.

In biopics is er echter één gulden regel: de perceptie van de film is maar zo goed als de interpretatie van de hoofdrolspeler. Daar leek Soeur Sourire een gouden zet te doen, want Cécile De France is immers een Belgische, maar ook al jaren een grote ster in Frankrijk. Ze won er zelfs twee Césars. Als Jeannine Deckers slaat ze echter de bal gigantisch mis. Ze legt zoveel sérieux in de rol dat de parodie niet ver weg is. En ook al was de protagoniste in het echte leven misschien redelijk gesloten, dat is geen excuus om haar emoties zelfs niet subtiel met de kijker te delen. De nevencast bestaat grotendeels uit Vlaamse en Franse karakteracteurs. Geen van hen maakt echter een grootse indruk. De enige die eventjes de schijn van interesse kan opwekken is Filip Peeters, tot hij in zijn laatste scènes door het scenario als een onnozel en onsympathiek cliché wordt neergezet.

De verwachtingen waren hooggespannen toen Soeur Sourire in het voorjaar in de zalen kwam, maar zowel critici als publiek moesten niets van de prent weten. Ook in Frankrijk flopte de film, ondanks de aanwezigheid van De France, grandioos. Voor een keer had het publiek overschot van gelijk. Als er één gulden randje is aan de regenwolk van Soeur Sourire, dan is het dat financiers en makers in de toekomst misschien tweemaal nadenken alvorens geld te pompen in een oubollig project als dit. Het zou niet alleen hen heel wat hartzeer besparen, het zou deze recensent alvast geen twee verloren uren van zijn leven hebben opgeleverd.

BEELD EN GELUID
Misschien was het wel de bedoeling van Stijn Coninx, maar de prent oogt op dvd voortdurend grijs en saai. Het kleurenpalet is kortom niet het meest memorabele, om het nog zacht uit te drukken. Scherpte en contrast halen een degelijk niveau, maar stellen teleur voor een film die amper een half jaar oud is. Printbeschadigingen en grain zijn afwezig. De soundtrack lijdt vooral onder een slechte audiomix, waarbij met name de muziek een te weinig prominente rol heeft. Dialogen blijven wel steeds helder en verstaanbaar.

EXTRA'S
Naast een stel Trailers bevat de disk louter een uitgebreide, maar nogal droge en ongeïnspireerde making-of. In Les Coulisses d'un Tournage (59 min.) volgen we de cast en crew tijdens de opnames, maar krijgen we al bij al weinig inzicht in de visie achter de prent.

CONCLUSIE
Soeur Sourire bevat voldoende ingrediënten om een goede film te brouwen, maar een ontieglijk zwak scenario, een ongeïnspireerde regie en een misplaatste centrale performance voorkomen dat. Het lachen zal je bij het zien van deze film dan ook al snel vergaan. Beeld en geluid halen niet meer dan een degelijk niveau. De bonussectie bevat een lange, maar te voorspelbare making-of.