FILM
Drie jaar na de eerste film in de reeks, komt Final Destination 2 aanzetten met een half dozijn nieuwe en inventieve manieren waarmee Magere Hein een aantal overlevenden van een ramp alsnog het hoekje om wil helpen. De ramp in kwestie is ditmaal geen vliegtuigongeluk, maar een gigantische kettingbotsing op de autosnelweg waarbij een hoofdrol is weggelegd voor een oplegger met boomstammen. Regisseur David Ellis geeft met deze scène meteen zijn visitekaartje af. Hij jongleert perfect met de verschillende personages die in de loop van de prent tot protagonist zullen uitgroeien, heeft een oog voor het in beeld brengen van actie en injecteert net genoeg camp in de sequentie om te entertainen zonder in nodeloze gruwel te vervallen. De eerste twintig minuten zijn dan ook zonder discussie het hoogtepunt van Final Destination 2. Wat daarna volgt is op zijn best geslaagde macabere humor, maar op zijn slechts een discutabele oefening in ongeloofwaardige moord en doodslag.

Deels heeft dat te maken met de hoofdrolspelers, waarvan enkel Ali Larter ook al in het eerste deel opdook. Waar zij in die eerste episode nog de stem van de rede vertolkte, daalt ze hier echter af naar het niveau van een mentaal gestoorde - met occasionele goede bedoelingen, dat moet gezegd. Bij de nieuwe cast ditmaal geen leuke spielereien met namen van iconische horrorfiguren: de kijker moet het stellen met personages die niet enkel qua naam maar ook qua karakter extreem middelmatig, cliché of oninterressant zijn en - in enkele gevallen - een combinatie van de drie. Het vrouwelijke hoofdpersonage (een rol voor A.J. Cook) krijgt steevast op de juiste momenten visioenen van een nakende dood, maar wanneer ze het ongelukkige volgende slachtoffer van Magere Hein wil waarschuwen, blijkt net haar tussenkomst tot de dood te leiden. Dat opent een intrigerend denkspoor (kan Magere Hein maar toeslaan omdát Cook visioenen heeft) maar die wordt door het scenario straal genegeerd.

Waarmee we bij een tweede reden voor de wisselvalligheid van Final Destination 2 zijn beland. De eerste film teerde nog op een sterke premisse om de suspense op te drijven, maar in het script van deel twee ligt de nadruk ondubbelzinnig op de inventiviteit van Magere Hein. De prent is kortom niet meer dan één lange reeks setpieces die als climax telkens de dood van een van de protagonisten hebben, door een op hol geslagen lift, door de lucht zoevende schrikdraad of een airbag die op een wel erg ongelukkig moment afgaat. Ik zou liegen als ik zeg dat elk van die momenten niet bijzonder entertainend is, maar de stuwkracht van het verhaal komen ze niet ten goede. Voeg daar nog een lachwekkende 'oplossing' in de laatste tien minuten en een véél te campy cameo van de doodgraver uit deel 1 aan toe en je hebt geen glazen bol nodig om te zien dat Final Destination 2 allesbehalve een meesterwerk is.

Dus waarom heeft deze reviewer zich toch zo geamuseerd met de film? Misschien ligt het aan het gemakkelijk te verteren tempo dat zelfs een bijwijlen onkundige montage doet vergeten. Of is het de vaste hand van regisseur Ellis, die alle trucjes van het vak met zo'n vette knipoog brengt, dat je een glimlach onmogelijk kan onderdrukken? De incidenten die tot de dood van de protagonisten leiden, spelen zonder twijfel ook een rol, omdat ze de kijker meenemen op een achtbaan van actie en reactie. Maar wellicht is het gewoon zo dat Final Destination 2 zichzelf niet serieus neemt en daarover heel frank is tegenover zijn publiek. Of hoe eerlijkheid zelfs in een door marketeers perfect op maat gesneden tienerthriller een doorslaggevend argument kan zijn.

BEELD EN GELUID
In vergelijking met het vorige deel is de beeldkwaliteit er opvallend op vooruitgegaan. De beelden ogen extreem helder en scherp, de duistere sequenties bevatten genoeg contrast om kleine nuances waar te nemen vanuit de ooghoeken en de kleurenweergave meandert vlotjes tussen natuurlijke en artificieel bijgewerkte tinten. Een groot deel van het plezier van Final Destination 2 is echter de soundtrack, die het geluid van in brand vliegende pannen, zingende tandartsboren en verzuipende ambulances dynamisch uit alle boxen laat schallen.

EXTRA'S
De enige extra's zijn de Cross-promotionele Trailers waarmee de disk opstart.

CONCLUSIE
Final Destination 2 bevat heel wat minder cohesie dan zijn voorganger, maar compenseert dat grotendeels met zoveel campy plezier dat het moeilijk wordt om de fouten van de prent al te serieus te nemen. Beeld en geluid halen bovendien een uitstekend niveau. De bonussectie werd echter door de Man met de Zeis voortijdig van de disk gerukt.