FILM
De Argentijnse Elsa droomt er al jaren van om naar Rome te reizen en daar badend in de Trevi-fontein haar eigen persoonlijke remake van Fellini’s La Dolce Vita te beleven. Ze heeft die droom al sinds ze nog als twee druppels water op de aantrekkelijke Anita Ekberg leek, maar haar ex-man gunde haar het plezier niet. Nu, zoveel jaren later lijkt het er op dat Elsa haar levensdroom nooit meer zal kunnen waarmaken, maar de kranige oude dame laat het niet aan haar hart komen en houdt er de moed in. Ze is niet van plan om achter een venstertje weg te kwijnen en trekt er nog regelmatig op uit in haar autootje met een hip mobieltje in de aanslag. Op een dag krijgt ze er een nieuwe buurman bij, Fred. Hun eerste kennismaking loopt op zijn zachtst gezegd moeizaam, maar Elsa is er het type niet naar om wrok te koesteren en het duurt dan ook niet lang voor ze opnieuw bij Fred aan de deur staat om het goed te maken. Fred is niet zo gesteld op al die aandacht, want hij is immers het absolute tegenbeeld van Elsa. Daar waar Elsa barst van levenslust en niet vies is van een ondeugend avontuurtje, is Fred een verlegen man en een enorme hypochonder die zich constant zorgen maakt over zijn bloeddruk en aanverwanten. Maar zoals we wel vaker zien in de liefde: opposites attract. Ondanks hun verschillende karakter en hun moeizame kennismakingsprocedure kunnen de twee het eigenlijk best goed met elkaar vinden en dat brengt een aantal mooie en ontroerende momenten voort.

Bijster origineel klinkt dat allemaal niet, maar Elsa Y Fred onderscheidt zich toch op een bepaalde manier van de hedendaagse romantische komedies. Het meest opmerkelijke feit op dat vlak is dat we hier niet te maken hebben met een stel jonge veulens in de prime of life, maar met een stel hoofdrolspelers op leeftijd. Het tempo ligt bijgevolg wat lager en dat maakt het wellicht moeilijker voor een jonger publiek om de film te appreciëren. Toegegeven, yours truly had het gedurende het eerste half uur moeilijk om vol te houden, maar naarmate de film vordert, krijg je waar voor je geduld en geeft de film geleidelijk zijn schoonheid prijs. Tijdens het eerste deel ligt de nadruk eerder op het komische aspect, terwijl het tweede deel overhelt naar de romantische en zelfs dramatische kant. Regisseur Marcos Carnevale heeft duidelijk een boon voor La Dolce Vita, want de film zit al van bij de openingsscène volledig verweven in het thema van Elsa Y Fred. Hoofdrolspeelster China Zorrillo is duidelijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en hoewel haar personage aanvankelijk wat irritant overkomt, slaagt ze er toch in om het tij te keren. Manuel Alexandre zorgt in de rol van Fred voor een goed tegengewicht voor de bazige en drukke Elsa.

BEELD EN GELUID