FILM
Op 31 januari 1953 werd Nederland getroffen door een van de grootste rampen uit z'n geschiedenis. Een desastreuze Noordzee-storm herleidde de dijken van Zeeland tot los zand en zette grote delen van de provincie onder water. Bijna 2000 mensen lieten het leven in de watersnood, een veelvoud daarvan verloor echtgenoot, kind, vriend of buurman. Ganse dorpen werden van de kaart geveegd. Veel epischer kan je het niet bedenken voor een rampenfilm, dus het is een raadsel waarom het tot vorig jaar duurde eer filmmakers het drama van de watersnood op pellicule vastlegden. Of De Storm er ook daadwerkelijk in slaagt om de dramatiek van de ramp op de kijker over te dragen, is echter voor discussie vatbaar.

Zodra de sobere opening credits achter de rug zijn, wordt de dreiging van de winterse storm meteen duidelijk. Woeste golven beuken in op de dijk en een gure wind blaast protagoniste Julia bijna van haar fiets. Al snel blijkt de jonge vrouw de paria van het dorp te zijn. Ze baarde immers een kind zonder getrouwd te zijn en wordt daarvoor zelfs door haar vader met de nek aangekeken. Een kwartier later is die vader het enige familielid dat ze nog heeft nadat het water moeder en zus heeft meegesleurd. Julia zelf wordt gered door luchtvaartofficier Aldo, ironisch genoeg de broer van de vader van haar kind. Hij ontpopt zich echter tot een ware vriend wanneer hij met Julia de ondergelopen polders doorkruist op zoek naar haar vermiste baby.

Hoe de relatie tussen de twee zich ontpopt, is niet moeilijk te raden, maar door het incompetente scenario kan zelfs een cliché dat rechtstreeks uit het tekstboek komt de kijker niet overtuigen. Julia gedraagt zich namelijk als een onnozel wicht dat meer begaan lijkt met het verzinnen van irrationele emotionele uitbarstingen om Aldo op afstand te houden dan met het vinden van haar baby. Wat een eenvoudige homerun had moeten zijn, blijkt dus symptomatisch voor de algemene kwaliteit van het script. De keuze om de storm in het begin twintig minuten te laten woeden en vervolgens een uur lang te focussen op de nasleep ervan, is bijv. onbegrijpelijk. Niet alleen geven de makers de kijkers niet de tijd om gehecht te raken aan de protagoniste alvorens het noodlot haar treft, ook visueel gezien vormt het begin van De Storm een climax die de prent nooit kan evenaren, laat staan overtreffen. Daar komt nog bij dat het vermoeden rijst dat de film in de montagekamer volledig stuk geknipt is. Belangrijke overgangsscènes blijven immers volledig afwezig, zodat er ampel conflict overblijft omdat het drama wellicht op de montagevloer is blijven liggen.

Het mag bijgevolg niet verwonderen dat ook de acteurs - met zo'n flutkarakters ter beschikking - er weinig van bakken. Sylvia Hoeks is niet in staat de rollercoaster van emoties waar Julia in een korte tijdsspanne mee te maken krijgt geloofwaardig met de kijker te delen, laat staan dat ze in haar performance hints geeft over de hoon die ze negen maanden lang van de goegemeente te verduren heeft gekregen. Barry Atsma moet dan weer niet veel meer doen dan continu achter Hoeks aanrennen en haar met een ernstige blik verzekeren dat haar baby vast nog in leven is. Ongewoon voor een rampenfilm is dat de focus grotendeels op deze twee personages ligt en er voor belangrijke nevenspelers nauwelijks plaats is. Enkel een zwijgzame Dirk Roofthooft trekt af en toe het laken naar zich toe als Julia's vader. Of het tot een verzoening tussen de twee komt, is helaas een veel te retorische vraag.

En dus kabbelt De Storm zachtjes voort van de ene levenloze scène naar de andere, niet geholpen door de pompeuze regie van Ben Sombogaart, die vooral qua gebruik van kleurenfilters te veel heeft gekeken naar de films van Jerry Bruckheimer en Michael Bay. Het enige wat wel redelijk impressionant is, zijn de speciale effecten die enerzijds de storm en anderzijds de verdonken polders en dorpen tot leven moeten wekken. Hadden de makers even veel tijd en geld in het scenario gestopt als in het door de computer gegenereerd water, dan was De Storm wellicht tot een topper uitgegroeid. Nu rest echter alleen een film die - zeker bij de ridicule ontknoping - onontkomelijk in het water valt.

BEELD EN GELUID
Het eerste half uur is de beeldkwaliteit behoorlijk wisselvallig. Dat is deels te wijten aan de soms wazige en onscherpe speciale effecten die, gekoppeld aan de nachtelijke setting, een nefast effect hebben op het contrast en de zwartniveaus. Maar eenmaal de bulk van de scènes zich overdag afspeelt, gaat de beeldkwaliteit er op vooruit. De soundtrack klinkt echter gedurende de volle 90 minuten prima. Tijdens de storm drukken de woeste wind, de klotsende golven en de aanzwellende muziek de dialogen wat weg, maar dat is het enige wat je het warme DTS-spoor kan aanwrijven.

EXTRA'S
Voor een lokale productie bevat deze Blu-ray een verrassende ruime en inzichtelijke selectie extra's. Naast een stel Trailers (samen 2 min.) en een Videoclip (4 min.) van de Nederlandse band Blof, staat er een aantrekkelijke blik Achter de Schermen (26 min.) op de schijf. Maar het meest indrukwekkende blijkt The Making of De Storm, dat gedurende ruim anderhalf uur elk aspect van de productie laat passeren in een aaneenschakeling van een twintigtal korte featurettes..

CONCLUSIE
De Storm tracht de dramatiek van de watersnoodramp van 1953 aan een modern publiek te verkopen, maar doet dat zo zielloos dat sympathie voor de personages ver te zoeken is. Het knullige scenario en de wisselvallige acteerprestaties zijn op hun beurt nagels aan de doodskist van deze prent. Gelukkig zijn beeld, geluid en bonussectie wel van een degelijk niveau.