Dr. Catherine Stewart (Julianne Moore) is getrouwd met universiteitsprofessor David Stewart (Liam Neeson) en heeft een 18-jarige zoon Michael (Max Thieriot). Voor Davids verjaardag organiseert ze in stilte een groots feest, ze belt al z’n vrienden, geeft duizenden dollars uit voor bloemen en catering, maar David vertelt haar aan de telefoon dat hij z’n vliegtuig heeft gemist en dat de volgende vlucht pas twee uur later gaat. Catherine is ontgoocheld en raakt overstuur als ze de volgende ochtend op Davids mobieltje een sms’je ziet van een bakvis die zich Amanda noemt. Dank je voor een heerlijke avond!, schrijft ze en voegt een foto van hun beiden toe.  

 

In hun favoriete restaurant stoot Catherine een paar dagen later in het toilet op de veel jongere Chloe (Amanda Seyfried). De jonge vrouw, blond, bloedmooi en prostituee, probeert via het trucje met de gevallen haarspeld een gesprek aan te knopen, maar voorlopig houdt de dokter haar af; de nonchalante houding en de blik in de ogen van Chloe, ze brengen Catherine in de war. Toch spreekt ze de dag nadien met Chloe af in een bar in de buurt van haar praktijk en vraagt of ze wil proberen om contact te krijgen met David om na te gaan hoe hij reageert. Chloe is zich van geen kwaad bewust en brengt de dag nadien verslag uit: hij heeft naar haar gekeken, maar er is niks gebeurd. Catherine wordt verscheurd door angst en een gebrekkig zelfvertrouwen en ze betaalt de prostituee voor nog één ontmoeting met haar man. Bij hun volgende ontmoeting heeft Chloe al wat interessanter nieuws: David heeft geprobeerd om haar te kussen en in de Allen Gardens is het tot handtastelijkheden gekomen. Catherine’s vermoeden wordt werkelijkheid: haar man bedriegt haar. Ze weet nu genoeg en besluit een punt te zetten achter de samenwerking met Chloe, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want nog geen 24 uur later krijgt ze een sms’je van de prostituee waarin die haar mededeelt dat ze met David het bed gedeeld heeft. Een ontmoeting in het hotel waar het gevecht met de engel heeft plaatsgehad leidt tot een bizarre confrontatie tussen Catherine en Chloe.

 

Atom Egoyan verfilmt voor het eerst in 10 jaar een scenario dat hij niet zelf heeft geschreven en het resultaat, Chloe, een remake van de Franse film Nathalie (2003) van de Luxemburgse schrijfster, actrice en regisseur Anne Fontaine (Coco Before Chanel, 2009), is wellicht z’n meest toegankelijke productie tot nu toe. De Amerikaanse Erin Cressida Wilson, die eerder het niet zo bijster interessante scenario voor Fur: An Imaginary Portrait Of Diane Arbus (2006) bijéén pende, kreeg de opdracht om het materiaal te bewerken voor een aangepaste (Amerikaanse) versie. Chloe sluit perfect aan bij Egoyans vorige film Adorations (2008), waarin de personages gevangen zitten in hun eigen realistische of verzonnen mythologie en waaruit ze zonder externe hulp niet kunnen ontsnappen. Hetzelfde geldt voor dokter Catherine Stewart, een vrouw die moeite heeft om haar volwassen zoon los te laten, die in een midlifecrisis terechtkomt omdat ze haar lichaam ziet verouderen en die tegelijk meent dat haar echtgenoot elke dag aantrekkelijker wordt en dus beslist een overspelige relatie heeft met een jongere vrouw. Uitgerekend op het moment dat ze in contact komt met Chloe (die zich seksueel tot haar aangetrokken voelt – wat overigens nooit benoemd wordt in deze film) steekt Catherine het vuur aan de lont: het jonge meisje beseft meteen dat ze de oudere vrouw aan zich kan binden via de pikante verhaaltjes over haar seksuele escapades met David (die Catherine overigens niet onverschillig laten), waardoor de echtelieden uitéén gedreven worden, wat haar persoonlijk goed uitkomt. Catherine raakt helemaal van de wijs en ziet maar één manier om weer dichter bij David te komen: via Chloe. Het is een foute beslissing, maar haar geest is te veel vertroebeld om goed van kwaad te onderscheiden en er is niemand die haar een reddingsboei toegooit. Maar dan maakt Chloe in haar overmoed een essentiële fout: ze papt aanmet Michael en als Catherine dat ontdekt, ontnuchtert ze ter plaatse…

 

Juliane Moore heeft ervaring met onconventionele rollen. Ook in het fel onderschatte The Hours (2002) zet ze een vrouw neer die schijnbaar niet gelukkig is in haar huwelijk omdat ze zich aangetrokken voelt tot seksegenoten, maar ook in die film wordt het L-woord nooit uitgesproken, zelfs niet in haar lange bekentenis aan Clarissa Vaughan (Meryl Streep), de muze van haar aan aids overleden zoon Richard (Ed Harris) die ze als kind in de steek liet. Het is zonder meer moedig om opnieuw in een dergelijke rol te stappen, vooral in de V.S., waar het allemaal nog heel gevoelig ligt. Moore brengt het er uitstekend vanaf en de scènes met Liam Neeson behoren tot de beste fragmenten uit Chloe. Want ook de van oorsprong Noord-Ierse Neeson speelt op hoog niveau en volgens insiders was hij erg opgetogen met z’n rol in deze film. Het is dan ook een beetje jammer dat hij niet meer toegeschoven krijgt dan een veredelde bijrol.

 

De tweede hoofdrol in deze bizarre driehoeksverhouding is weggelegd voor Amanda Seyfried en volgens de producer van de film (zie Extra’s) kwam zij als enige bruikbare kandidaat uit een reeks castingsessies met meer dan 400 kandidaten in New York en Londen. Seyfried (met al even dikke lippen als Scarlett Johansson, maar voor de rest een stuk minder aantrekkelijk) maakte haar internationaal debuut in de muzikale komedie Mamma Mia! (2008), waar ze een acceptabele indruk achterliet als de adolescente dochter van Donna (Meryl Streep), maar voor de psychologisch veel zwaardere rol van Chloe is ze (nog) een maatje te klein. Dat heeft beslist te maken met de keuze van scenarist en regisseur om het personage minimaal te definiëren en Chloe op te voeren als een jonge vrouw zonder duidelijke sociale en/of maatschappelijke achtergrond en dus zonder verleden. Dat heeft als voordeel dat Atom Egoyan met het personage alle richtingen uit kan en het – zoals in dit geval – kan gebruiken voor een ingenieuze plotwending met de kracht van een verrassingseffect. Maar Seyfried heeft te weinig ervaring met dit soort rollen om de verwachtingen in te lossen en ze geeft de indruk op veilig te spelen i.p.v. de geboden kans in haar voordeel uit te buiten. Haar prestatie is eerder mat en haar gelaatsexpressies zijn ongenuanceerd en weinig subtiel, wat vooral opvalt in de confrontaties met Julianne Moore die – heel opvallend – vaak in close-up gefilmd wordt.

 

Dat betekent niet dat Chloe een slechte film is, want het verhaal zit erg goed in elkaar en het beklijft dankzij de indringende manier waarop Julianne Moore de twijfels en de angsten van haar personage aan de oppervlakte laat treden. Van Atom Egoyan is bekend dat hij met dit soort materiaal prachtige cinema kan maken en hij ontgoochelt niet, maar Amanda Seyfried is een handicap die hij niet helemaal kan verdoezelen.

 

Atom Egoyan kiest in deze film voor een iets donkerder  kleurenpalet met veel bruin voor de interieurs en grauw voor de buitenopnamen (Toronto in de winter) en strakke eenkleurige muuroppervlakken in het cubistische huis van de Stewarts. Het contrast tussen beide is een visuele asset in Chloe, waarbij de lege kamers met grote ramen en weinig meubilair als het ware de innerlijke gesteldheid van Catherine veruitwendigen en Egoyan laat het personage ook regelmatig doelloos en een beetje verloren door het zielloze huis zwerven. Het beeldmateriaal is scherp, met een perfect zwartniveau en voldoende detaillering. Er zijn geen zichtbare of opvallende ongerechtigheden of technische mankementen.Het geluid staat in een 5.1-versie, maar heel veel spektakel moet u in deze film niet verwachten. De soundtrack ondersteunt heel mooi de sfeer van de film, maar valt voor de rest nauwelijks op.

 

Er is een Making of Chloe waarin de regisseur, scenariste en producer over het verhaal, de bewerking van het Franse origineel en de keuze van de hoofdrolspelers vertellen. Uiteraard komen ook de acteurs aan het woord, waarbij Julianne Moore en Amanda Seyfried over de expliciete lesbische bedscène praten. In Een Dag in Toronto leidt Atom Egoyan ons rond langs de locaties die hij in deze en in vorige films gebruikte in Toronto. Voorts zijn er een aantal Verwijderde Scènes, is er een Alternatief Einde in twee versies, de Trailer van de film en een korte Fotogalerij.

 

Chloe van regisseur Atom Egoyan is misschien net iets te anekdotisch om een klassieker te worden, maar Julianne Moore en Liam Neeson laten het niet aan hun hart komen en acteren de sterren van de hemel. De technische kwaliteit van de film is uitstekend, in de bonussectie is vooral de Making-of interessant.