Zeven jaar later, Chanel is ondertussen in Parijs uitgeroepen tot Koningin van de Mode, wordt ze door Sergey Diaghilev voorgesteld aan Stravinsky op een feestje voor de weldoeners van zijn Ballets Russes. De componist leeft met z’n echtgenote en vier kinderen in ballingschap in Parijs sinds de Russische Revolutie. Z’n precaire financiële situatie is een publiek geheim en tijdens een afspraakje in het Museum van Natuurkunde biedt Coco Chanel hem hulp aan. We verhongeren nog niet, is Stravinsky’s laconieke doch geforceerde antwoord, maar een verblijf in haar riante villa in de buurt van Parijs kan hij niet afslaan: z’n gezin woont al een eeuwigheid in de veel te kleine kamers van een verwaarloosd hotel. De wederzijdse aantrekking is meteen voelbaar en die zal gauw resulteren in een passionele, intense en verschroeiende liefdesrelatie tussen de beroemde componist en de niet minder beroemde modeontwerpster.
 

 

De in Utrecht geboren Frans-Nederlandse regisseur Jan Kounen (Jan Coenen) maakt van Coco & Igor een prachtig kostuumdrama dat zich afspeelt in strakke decors die worden gedomineerd door de kleuren en tinten van Chanels chique mantelpakjes, van haar extravagante jurken en van de tot vandaag bewaarde en onaangeroerde interieurs in haar villa in een Parijse voorstad. Wit en zwart zijn altijd en overal aanwezig, want die golden als haar wapenschild, in combinatie met stijlelementen uit de Nieuwe Zakelijkheid die na de Tweede Wereldoorlog als reactie op het expressionisme aan belang won (strak, functioneel zonder overbodige franje) en die grote opgang maakte in de sierkunst en de binnenhuisinrichting. Chanels ontwerpen passen perfect in een dergelijk omgeving en Kounen neemt elke gelegenheid te baat om daarmee uit te pakken. Z’n hoofdactrice Anna Mouglalis lijkt overigens helemaal niet op Coco Chanel, maar de actrice die in Gainsbourg (2010) de rol van Juliette Gréco voor haar rekening nam, straalt wel de zakelijkheid, de intelligentie en de strengheid uit van een jonge vrouw die in een heel andere tijd de kwaliteiten bleek te bezitten van zakenvrouwen van tegenwoordig. Z’n Deense hoofdrolspeler Mads Mikkelsen is eveneens van een ander kaliber dan de eerder saaie en doodgewone Igor Stravinsky, maar hij weet diens innerlijke tweestrijd en z’n passie voor muziek én voor Coco Chanel op een treffende wijze zichtbaar te maken. De Rus Igor Stravinsky was overigens een man uit de 19^de eeuw wiens belevingswereld mijlen ver verwijderd was van die van de voor die tijd zelfzekere en zelfstandige Française. Vandaag zouden we haar een feministe noemen en als vrouwelijk icoon heeft ze beslist haar steentje bijgedragen aan de emancipatiestrijd van de jaren zestig, terwijl ze zich eigenlijk veel meer gedroeg als een man. Volgens insiders was ze overigens een bikkelharde lady en mededogenloos voor haar medewerksters en naaisters, wat Kounen in een korte scène treffend neerzet. Wellicht versterkte het verschil in karakter en levensdoel de aantrekkingskracht tussen Chanel en Stravinsky, maar ze resulteerde uiteindelijk in een relatie die op geen enkele manier functioneerde. Ze gingen na een tijdje uit elkaar, doch een zekere band bleef naar verluidt levenslang bestaan, want uit de briefwisseling van de componist blijkt dat Chanel hem tot diep in de jaren vijftig regelmatig cheques stuurde en dat hij er soms gewoon om vroeg.

 

 

Stravinsky en Chanel zijn koele minnaars. Hun dialogen zijn kort en soms helemaal onbestaande en hun liefdesspel is routineus en mechanisch zonder veel passie: twee artiesten die vooral met zichzelf bezig zijn, want anno 1921 worden ze op handen gedragen en cultiveren heel bewust een imago dat door hun omgeving zonder meer wordt geaccepteerd, Stravinsky via zijn muzikale composities, Chanel uiteraard veel meer via het mondaine bourgeoismilieu waartoe ze in Parijs behoort. Op z’n verzoek om hem te vergezellen op een tournee naar Spanje met de Ballets Russes van Sergey Diaghilev reageert zij met ik ben uw minnares niet en later, als hij haar onomwonden zegt dat zijn werk kunst is en het hare een bezigheid, geeft ze hem lik op stuk: ze is succesvoller dan die van u, zegt ze rustig en afgemeten, en ze brengt ook veel meer geld op. Veel nadrukkelijker kon ze het niet formuleren, want zowel het huishoudgeld, de opleiding van z’n vier kinderen, hun garderobe, z’n piano en het dak boven zijn en hun hoofd, worden door Chanel betaald.
 

 

Voor het meer intimistische en menselijke aspect van de film introduceert Jan Kounen een derde personage, nl. Stravinsky’s echtgenote Katarina, een wat boerse, maar warme en lieve vrouw die moet toezien hoe Coco Chanel bezit neemt van haar man. Ze lijdt, ze is verdrietig en ze wordt opstandig, maar met Igor valt niet te praten en haar waarschuwing dat het allemaal niet zal blijven duren, slaat hij in de wind. Dus richt ze zich rechtstreeks tot Chanel, maar die reageert afwijzend en arrogant. Op Katarina’s vraag of ze zich soms wel eens schaamt, is ze kort en bondig: nee. Uiteraard niet, want hoe had ze anders ooit die pittige, cleane, gewaagde, arrogante en uitdagende ontwerpen kunnen bedenken?

 

De combinatie Anna Mouglalis/Mads Mikkelsen is perfect, want ook al staan ze beiden fysiek heel ver af van de echte Chanel en Stravinsky, ze slagen erin om de aparte romance tussen de componist en de modeontwerpster op een intrigerende en meeslepende manier te reconstrueren. De chemie is er gewoon; sterk acteertalent, een perfecte cameravoering en een uitgekiende montage doen de rest en maken van Coco Chanel & Igor Stravinsky een krachtige en oogstrelende film.

 

 

Het kleurenpalet van deze film is eerder rustig, met uiteraard veel wit en zwart, maar ook met prachtige pasteltinten tussen beige en bruin tegen een achtergrond van geel en groen. De regisseur maakt heel veel close-ups van zijn hoofdpersonages en dan is het beeld scherp en zijn de tinten nauwelijks minder dan realistisch.

De geluidstrack is helemaal in de stijl van de jaren twintig met uiteraard heel veel uittreksels uit het werk van Igor Stravinsky, waarbij de originele partituur is gerespecteerd, want de Stravinsky-erven staan erop dat het materiaal van Igor Stravinsky letterlijk en zonder aanpassingen wordt geregistreerd.

In het Interview met Jan Kounen vertelt de regisseur over de samenwerking met schrijver en scenarist Chris Greenhalgh en over de vrijheden die hij zich tijdens het draaien gepermitteerd heeft inzake de karakters van de hoofdpersonages. Voorts vertelt hij over de casting van Mouglalis en Mikkelsen en de aandacht die aan de decors is besteed om de jaren twintig in Parijs zo realistisch mogelijk te reconstrueren. In Interview met Anna Mouglalis komt vooral het personage Coco Chanel aan bod en de manier waarop de actrice zich heeft voorbereid op de rol. Ter afsluiting is er de Originele Bioscooptrailer.

 

Coco Chanel & Igor Stravinsky is een boeiend kostuumdrama over een grote liefde die geen schijn van kans maakte. Hoofdacteurs Anna Mouglalis en Mads Mikkelsen spelen de sterren van de hemel en regisseur Jan Kounen giet het geheel in een bloedmooie, overtuigende en bijna twee uur durende film.