FILM
Deze film doet het relaas van een geadopteerde boerenjongen van Marokkaanse afkomst, Dennis Van de Molen (Achmed Akkabi), die op zijn tractor naar Amsterdam rijdt en zich in het studentenleven stort. Hij probeert indruk te maken op een scharrel Sanne (Sallie Harmsen) en bluft zich een weg in de feestscène. Samen met een paar onfrisse vrienden, een dealer (Geza Weisz) en een loverboy (Manuel Broekman), die enkel schijnen geïnteresseerd te zijn in wat er met de onderste kant van elkaars lichaam gebeurt en die industriële hoeveelheden drugs tot zich nemen, proberen ze in de zomervakantie een feestje te geven waar alle andere feestjes bij verbleken. De ticketverkoop wil echter niet zo vlotten, en alle trucjes om volk te lokken zijn goed, zelfs als dat inhoudt dat ze daarvoor een pinguïn moeten kidnappen uit Artis.

Met de beste wil van de wereld kan ik geen enkele bestaansreden verzinnen voor deze film. Duidelijk geïnspireerd op stoner comedies als Superbad is deze oer-Hollandse film een aaneenschakeling van ondragelijke lichtheid waarin artistieke shots van drugs tot zich nemende losers, vloekende en beledigingende dronkelappen, en creatieve maar inhoudsloze seksspelletjes elkaar in hoog tempo opvolgen. Deze ongein wordt anderhalf uur gerokken; als je je zo door een film moet worstelen, dan is er iets mis. De makers wilden duidelijk een graantje meepikken van het succes van soortgelijke films als Shouf, Shouf Habibi en Het Schnitzelparadijs, ook niet dadelijk referentiewerken. Knipogen naar films als Delirio Dei Sensi moeten vooral de kenners van het genre aanspreken, maar de film is even subtiel als de stontspade naast Dennis' bed. De filmmakers zijn waarschijnlijk zeer gedreven, maar hebben geen goede plot in handen en hebben al het acteerwerk uitbesteed aan mensen uit hun vriendenkring, die niet dadelijk Oscarwaardig materiaal afleveren én waarschijnlijk gebuisd waren op articulatie. De muziek is bij momenten leuk, maar da's uiteraard niet voldoende om de meubelen te redden. Allicht willen jonge filmmakers, zeker als ze niet over externe financiering beschikken zoals in het geval van het duo Van Nieuwkerk/Cherim, eigenzinnig hun eigen ding doen en niet de platgetreden paden van hun voorgangers bewandelen, maar het schromeloze gebrek aan inhoudelijke ideeën nekt uiteindelijk pogingen als deze.

BEELD EN GELUID
Het Amsterdamse taaltje staat op 5.1 op de schijf. Blijkbaar is het studentenjargon weggeëvolueerd tot een aparte taal, want zonder ondertitelingsspoor is hier amper een touw aan vast te knopen. De beeldkwaliteit is aanvaardbaar, maar helemaal origineel is alles met een losse camera opnemen niet meer; ook hier wijst het op een gebrek aan originaliteit.

EXTRA'S
Er staat op de cover een videoclip en een trailer aangekondigd, maar ik slaag er niet in om ze te activeren.

CONCLUSIE
Sterke Verhalen is géén goede film met veel flauwekulmomenten en een stuitend gebrek aan goede vondsten. Veel enthousiasme maakt niet noodzakelijk een film goed, en of de film ook maar iemand buiten Nederland die niet tussen 20 en 30 is zal aanspreken, is maar de vraag.