FILM
Sarah Tobias (Jodie Foster) wordt op een avond in een groezelige bar verkracht. Ondanks het feit dat ze uiteraard er niet om gevraagd heeft om verkracht te worden, spreken verschillende feiten in haar nadeel: ze was dronken, had marihuana gerookt, en stond in een nogal uitdagende pose te dansen voor de verkrachting plaatshad. Diezelfde avond nog worden de drie daders gearresteerd en door Sarah geïdentificeerd: Danny (Woody Brown), Kurt (Kim Kondrashoff) en Bob (Steve Antin). Die laatste is een rijkeluiszoontje, die al dadelijk een batterij geslepen advocaten heeft klaarstaan om te pleiten dat Sarah de feiten zou hebben uitgelokt. Openbare Aanklager Katheryn Murphy is maar wat blij dat ze een openbaar proces met de labiele Sarah, die aan de zelfkant van de maatschappij leeft, kan vermijden. Wanneer de tegenpartij een minnelijke schikking voorstelt - twee tot vijf jaar, mogelijk na negen maanden al vrij wegens goed gedrag, en geen referentie naar seksuele misdrijven in de aanklacht - denkt Katherine dat ze het onderste uit de kan heeft gehaald. Maar Sarah is razend omwille van het feit dat niemand wil erkennen dat ze verkracht is geweest. Dit gevoel van minderwaardigheid neemt nog toe wanneer ze op straat herkend wordt door één van de omstaanders van de verkrachting (Leo Rossi), die haar prompt uitlacht. In razenij ramt Sarah haar auto tegen zijn truck. Wanneer Katheryn haar in het ziekenhuis bezoekt, beseft ze dat ze een vergissing heeft begaan om het met de verdediging op een akkoordje te gooien, en ze stelt voor dat Sarah tijdens een proces haar versie van het verhaal zou kunnen doen. Alleen staan nu niet de verkrachters terecht, maar de omstaanders die de daders op vrija actieve wijze hebben aangespoord tot hun misdaad, zonder evenwel zelf deel te nemen. Het proces zou wel eens kunnen staan of vallen met de getuigenis van Kenneth Joyce (Bernie Coulson), een studiegenoot van Bob, die als enige tegen de verkrachting heeft gereageerd door de politie te bellen. Kenneth staat onder druk van Bob, want als hij getuigt dat het werkelijk een verkrachting is, kan Bob naar zijn vervroegde vrijlating fluiten.




Laatst was er een controverse over een verkrachtingsscène in de film Intimacy, omdat die maar liefst vijftien (!) minuten duurde. Oud nieuws! Jodie Foster deed dit hen in 1988 al voor; misschien was het wel een poging om te verdoezelen dat de kwaliteit van de film zélf eerder ter discussie had moeten staan. Soit. In 1988 - en toen waren we minder gewoon dan nu - heeft The Accused toch nog redelijk wat stof doen opwaaien; de feitelijke verkrachting wordt nogal grafisch rijkelijk uitgebeeld, vreemd genoeg pas tegen het einde van de film, tijdens het proces vanuit de verschillende standpunten van de getuigen, de daders en van Sarah zelf. Dit type doorgaans saaie rechtbankfilms - nog maar eens extra in de verf gezet door de oer-klassieke camerastandpunten en het weinig geïnspireerde maar degelijke regiewerk - waarbij grosso modo de helft van de film in beslag genomen wordt door de nogal statische pleidooien, wordt door die flash-backs echter net uit de mediocriteit getrokken. De andere, voornaamste troef van de film is Jodie Foster: om op overtuigend realistische wijze je te laten groepsverkrachten, zelfs al is het maar voor de film, maar wel voor het oog van duizenden bioscoopbezoekers, zonder taboes, vergt durf. Bovendien kan ze op zeer geloofwaardige wijze een personage neerzetten dat zowel een ruw afstotelijk als een kwetsbaar deel van haar karakter toont, zonder dat deze in tweespraak zijn met elkaar. Deze rol heeft haar overigens terecht haar eerste Oscar (de tweede was enkele jaren later voor haar rol van Clarice Starling in The Silence Of The Lambs) én een Golden Globe opgeleverd. Kelly McGillis, spijtig genoeg één van de meest ondergewaardeerde actrices, contrasteert prachtig met de rol van Sarah: zij is een beter opgeleide, minder avontuurlijk type, die, eens ze Sarah in het ziekbed ziet liggen, haar ogen opent voor een wereldje waar ze totnogtoe altijd niet had in willen roeren. Centraal in de film staat ook hoe deze twee totaal verschillende hoofdrolspelers toch van elkaar iets leren, bijvoorbeeld moet Katheryn Sarah de elementaire omgangsregels in de rechtbank bijbrengen. Mooi is in die context de eindscène waarin, in afwachting van de uitspraak, ze eindelijk haar horoscoop door Sarah laat trekken, alhoewel ze er niet in gelooft. Uiteraard pleit de doorgaans hoge graad van voorspelbaarheid van dergelijke films tegen, maar, zeker wanneer je als kijker de nogal droge eindboodschap in je gezicht gesmeten krijgt, besef je dat regisseur Jonathan Kaplan van deze film een stevig statement heeft gemaakt. Het spreekt overigens boekdelen dat in het puriteinse Groot-Brittanië de film prompt met de leeftijdscategorie +18 bedacht werdt. Niet alleen zijn wij Europese vastelanders daar een stuk nuchterder in, wie deze film beschouwt als een verheerlijking van porno en promiscuïteit, of wie de film zou kopen voor de blote borsten van Jodie Foster te kunnen aanschouwen, heeft van de film niets, maar dan ook niets begrepen. En zal nog eens bedrogen uitkomen bovendien, want Kaplans grootste verdienste is de scène in kwestie te ontdoen van nog maar de minste hint naar erotiek.




BEELD EN GELUID
Met een beeldverhouding van 1.85:1 wordt het beeld anamorf én in de juiste verhouding gepresenteerd. De beeldband is al enkele jaren oud, en intussen onderworpen aan een natuurlijke graad van slijtage, maar toch is het beeld, zeker in verhouding met sommige tijdgenoten, erg goed bewaard en goed naar disch getransfereerd. De kleuren zien er een beetje grauw uit, maar dat is vooral eigen aan de film. Er zitten nauwelijks ruis of artefacts op, het zwartniveau contrasteert goed; in de scènes in de bar is er af en toe wat colour bleeding te zien. De 5.1-geluidstrack is meer dan voldoende voor een film waarin de helft van de dialoog bestaat uit getater tussen advocaten en aanklagers. De ogenblikken waarin er gebruik moet gemaakt worden van de ruimtelijke effecten, bijvoorbeeld wanneer Sarah de auto van de Schorpioen gaat rammen, wordt het geluid voldoende opengesplitst. Een tweede eervolle vermeldind voor de geluidstrack is de perfect uitgekiende score van Brad Fiedel, die vooral tijdens de openingsscène je je weer laat herinneren waarom je een subwoofer hebt, en in de scènes bij de feitelijke verkrachting. Voor een dialoogfilm een best aardige geluidstrack.

EXTRA'S
Deze disc bevat enkel een bioscooptrailer.




CONCLUSIE
The Accused is een neo-klassieker, en vooral voer voor Jodie Foster-fans, waarbij op de technische kwaliteit van de release nauwelijks wat aan te merken is. De nagenoeg afwezigheid van extra's en het feit dat het om een oudere titel gaat botst een beetje tegen de hoge aanschafprijs van de disc.