FILM
Toen twee jaar geleden Death Race uitkwam, was ik meteen een fan. Nee, de film was ver van een meesterwerk, maar hij bevatte wel een pulpachtige kinetische energie waaraan moeilijk te weerstaan was. Ik vergeleek de prent zelfs met de leukere films uit het oeuvre van de koning van de B-film, Roger Corman. De onvermijdelijke sequel op Death Race roept eens te meer vergelijkingen op met Corman, zij het dat het ditmaal vooral diens opportunistische drang is om in iedere productie een potentiële melkkoe te zien, ongeacht de kwaliteit van het verhaal of het talent van de regisseur. Je raadt het waarschijnlijk al: Death Race 2 is niets meer dan een doorzichtige poging om actiejunkies nog snel wat lichter te maken vooraleer ze doorhebben dat de makers ze eigenlijk vierkant in het gezicht uitlachen met een prent die het IQ van een demente bonobo heeft.

De eerste misleiding zit al in de titel. Dit is immers niet Death Race 2 (als in sequel) maar Death Race 0 (als in prequel). Uit de informatie op de cover van de Blu-ray zou je dat nooit vernemen en ook in de film zelf duurt het bijzonder lang eer je doorhebt dat je zit te kijken naar het verhaal dat voorafging aan de prent van Paul W.S. Anderson. Dat creëert een verwarring bij de kijker die al snel de doodsteek betekent voor alle goodwill tegenover de film. Het helpt evenmin dat de eerste helft van de prent nauwlijks harde autoactie bevat (toch de essentie van de franchise). De plot legt eerst uitvoerig uit hoe Carl Lukas, de rechterhand van een misdaadkoning, bij de lurven gevat wordt. Hij belandt in een gevangenis waar naar aloude gladiatorentraditie gevechten tussen de criminelen georganiseerd worden. Als de kijkcijfers voor deze gevechten dalen, stelt een weinig scrupuleuze 'corporate bitch' vol ambitie voor om de 'Death Match' te vervangen door een 'Death Race'. Carl Lukas hoopt op die manier zijn vrijheid te verdienen en zo te ontsnappen aan de klauwen van de misdaadkoning die een contract op zijn hoofd heeft uitgeschreven uit angst dat Lukas alsnog tegen hem zou getuigen.

De goede verstaander heeft het al door: Death Race 2 is het origineverhaal van de meest fascinerende figuur uit Death Race: Frankenstein. Helaas is die origine zo voorspelbaar dat je blik in de tweede helft van de film onwillekeurig afdwaalt naar je horloge om te zien wanneer de transformatie eindelijk gebeurt. De autoraces kunnen de aandacht immers nauwelijks vasthouden. Regisseur Roel Reiné, een Nederlander, heeft duidelijk geen verstand van actie, want het dodental loopt dan wel gestaag op (en de kogels vliegen je om de oren), maar als elke dood er op neerkomt dat een wagen tegen een betonnen pijler knalt en vervolgens in slowmotion ontploft, creëer je natuurlijk geen spanning. Bovendien filmt Reiné nogal vaak close-ups waardoor je zelden kan inschatten welke auto zich waar bevindt op het parcours, iets wat in een race (zelfs een fictieve) toch essentieel is.

Met acteurs kan Reiné ogenschijnlijk ook al niet goed overweg te oordelen naar de kwaliteit van de vertolkingen in Death Race 2. Nu ja, je moet uiteraard werken met wat je ter beschikking hebt en hoofdrolspeler Luke Goss (ooit nog lid van de boysband Bros) is niet bepaald de nieuwe Marlon Brando. Hij bezit bovendien evenmin de bedreigende présence van Jason Statham in het origineel, wat de prent meteen van een broodnodige hoeveelheid testosteron ontdoet. De vrouwelijke antagoniste Lauren Cohen oogt niet onaardig, maar is zo'n wandelend tevencliché dat je zelfs haar sex appeal moeilijk serieus kan nemen. In de bijrollen zitten een aantal oerdegelijke acteurs (Sean Bean, Ving Rhames en laten we er voor de gein ook maar Danny Trejo bij rekenen) die performances neerzetten die het nadir van hun carrière benaderen.

Maar het grootste probeem van Death Race 2 is dat de prent zichzelf veel te serieus neemt. De vorige Death Race was plrettig om naar te kijken als je je hersenen eventjes koel hield in een bokaal op de salontafel, maar de prequel probeert zowaar een betekenisvolle boodschap te suggereren en schiet zichzelf daarmee fataal in de voet. Prenten als deze moeten focussen op wat het publiek wil: auto's die op spectaculaire wijze crashen, sexy babes in strakke outfits en een soundtrack die het volume op 11 zet en vooram geen lange aanloop waarbij karaktermotieven uitgelegd worden. Geen zoethoudertjes met kooigevechten. Geen 'subtiele' kritiek op het gevangenissysteem of grote corporaties. Hopelijk leren de makers van het echec van Death Race 2 om in hun volgende productie die goede raad ter harte te nemen. Als daar überhaupt nog iemand op zit te wachten natuurlijk na de belediging van de kijker die Death Race 2 toch is.

BEELD EN GELUID
Het beeld op deze release oogt helder en scherp, de kleuren worden natuurlijk weergegeven en op het contrast is evenmin veel aan te merken. De transfer haalt kortom een goede kwaliteit, zonder dat we evenwel kunnen spreken van referentiekwaliteit. Het verschil met de soundtrack is groot, want die komt helemaal niet uit de verf als gevolg van een slechte mix, waarin het evenwicht tussen de geluidseffecten, de dialogen en de muziek bijwijlen volledig zoek is.

EXTRA'S
In het Audiocommentaar legt Roel Reiné onder meer uit hoe een onbekende Nederlander in de regiestoel belandde, maar hij blijkt niet de meest geëngageerde spreker. De Verwijderde Scènes (6 min.) zijn op zich niet slecht (relatief gezien t.o.v. de kwaliteit van de prent), maar je kan begrijpen waarom ze niet in de defnitieve cut zitten. Er is ook een extra met een montage van Deleted Shots (6 min.) met commentaar van de regisseur. Daarnaast bevat de schijf drie featurettes die elk een ander aspect van de film belichten. The Evolution of Death Race (7 min.) behandelt de genese van het project, terwijl The Stunts of Death Race 2 (10 min.) en The Cars of Death Race 2 (7 min.) geen nadere uitleg behoeven.

CONCLUSIE
Death Race 2 is een actiefilm waaraan zelfs op een 'zo slecht dat het goed wordt'-niveau geen plezier te beleven valt. Ook de grootste actiejunkies zullen zich bovendien bedrogen voelen omdat het onkundige script de kijker onverantwoord lang laat wachten eer het spektakel echt begint. Beeld en geluid halen een goed niveau op deze Blu-ray en ook de bonussectie is niet onaardig gevuld voor een film die nooit in de bioscopen draaide.