David Byrne was tussen 1974 en 1991 het brein achter de New Yorkse postpunk- en newwaveband Talking Heads. De drie overige bandleden zullen het niet graag horen, maar zonder Byrne had de groep beslist nooit de status gekregen die ze geniet. Bovendien is ook Brian Eno niet onbelangrijk voor het succes van Talking Heads, want hij trad jarenlang op als producer en songschrijver. Uiteindelijk ging David Byrne z’n eigen weg en bleef onder z’n eigen naam – en vaak in samenwerking met Eno – soloalbums maken. Ook de drie andere Heads-leden zijn actief gebleven, Jerry Harrison voornamelijk als producer (Foo Fighters, Crash Test Dummies) en het echtpaar Chris Franz & Tina Weymouth met hun band Tom Tom Club en het Gorillaz-project.
 

 

Talking Heads is altijd een beetje een buitenbeentje geweest in de rock- en popmuziek van de voorbije veertig jaar, wars van trends en modes en op zoek naar een eigen geluid dat al heel vroeg gedomineerd werd door Afrikaanse invloeden. Een hoogtepunt in hun vroege carrière is de door regisseur Jonathan Demme op film vastgelegde wereldtournee Stop Making Sense (1984), een productie die geldt als een mijlpaal in het genre en die dienstdoet als referentie voor alle gelijksoortige films die naderhand zijn gemaakt. Wegens onvrede in de groep over de grote invloed van Brian Eno, kwam er een einde aan de samenwerking na het album Remain in Light (1980), maar Byrne en Eno verloren elkaar nooit uit het oog. Ze maakten samen een aantal albums (My Life in the Bush of Ghosts uit 1981 en Everyting that Happens will Happen Today uit 2008) en David Byrne werkte samen met o.a. Philip Glass, Fatboy Slim en Stephen Frears.
 

 

In 2009 besloot David Byrne dat het tijd was voor een tournee. Hij deed een beroep op Brian Eno voor nieuw muziekmateriaal, verzon er teksten bij en ging op zoek naar een regisseur om het project op film vast te leggen. Dat het geen klassieke concertregistratie zou worden was vanaf het begin duidelijk. Met het toevoegen van moderne danschoreografieën wil ik mijn publiek graag confronteren met kunstvormen waarmee het misschien nooit eerder in aanraking kwam, zegt hij over z’n besluit om een aantal Amerikaanse choreografen de kans te bieden om met z’n muziek aan de slag te gaan en het resultaat tijdens de concerttour uitgebreid aan de fans te tonen. Het resultaat is een multidisciplinair evenement dat niet alleen auditief, maar ook visueel tot de verbeelding spreekt en waarbij David Byrne er niet voor terugschrikt om zich in een tutu te hijsen als de choreografe van dienst dat zo voorzien heeft.

 

Uiteraard wordt elke David Byrne-film vergeleken met het meesterwerk van Jonathan Demme uit 1984 en de kans dat dié tour de force overklast wordt is uiterst klein. Maar regisseur David Hillman Curtis had ook duidelijk niet de bedoeling om een sequel op Stop Making Sense te maken, terwijl David Byrne meer geïnteresseerd was in hoe een concertproject tot stand komt. Dát is Ride, Rise, Road evenwel niet geworden, wél een mengeling van fragmenten uit de concerttour en interviews met Byrne, de bandleden, de choreografen en Brian Eno, waardoor deze film eerder op een documentaire lijkt dan op een concertfilm. Dat effect wordt mede versterkt door Curtis’ keuze om tussen de verschillende nummers en interviews een strookje zwart te stoppen. Op die manier wordt Ride, Rise Road nooit echt een concertregistratie, want door de versnippering is er nog nauwelijks sprake van enige sfeer. Anderzijds bevat de film een pak informatie over het project als gevolg van de vele reacties en indrukken van de medewerkers.
 

 

In de Amerikaanse pers werd warm en koud geblazen naar aanleiding van de release van deze film. Sommige recensenten vonden het vooral jammer dat er sprake was van versnippering van het livemateriaal, anderen vonden de choreografisch bijdragen te weinig origineel of gewoon te slap. Maar David Byrne – Ride, Rise, Road past perfect binnen het kader van de eerder eigenzinnige strategieën van David Byrne en de productie verlaat ten minste de platgetreden paden van het genre. Bovendien is het een zeer bekijkbaar en interessant werkstuk, niet voor doetjes, maar dat zijn de fans van Talking Heads sowieso meestal niet. U zal zelden uittreksels uit deze film op MTV en konsoorten te zien krijgen en dat is wellicht ook niet de eerste optie van Byrne.

 

Life Is Long
I Zimbra
Road to Nowhere
One Fine Day
The Great Curve
My Big Nurse
Burning Down the House
Houses in Motion
Air
Life During Wartime
Heaven
I Feel my Stuff
Everything that Happens will Happen Today
 

BEELD EN GELUID

De beeldkwaliteit is helemaal in orde. De kleuren zijn die van een concertfilm, wat betekent dat de extra belichting een grote invloed heeft op het eindproduct, maar de interviews, gemaakt in New York, Londen en Los Angeles, zijn van acceptabele kwaliteit. Het zal u verbazen dat is geopteerd voor een stereotrack, doch dat is precies wat de fans in de concertzaal te horen kregen en met de knop naar rechts is er sprake van meer dan voldoende effect. Denk aan de buren!

Geen

 

 

Eigenzinnig, origineel, verfrissend, informatief en onderhoudend, dat zijn de kwaliteiten die we David Byrne – Ride, Rise, Roar toekennen. Het is geen spek voor ieders bek, maar wie geboeid wordt door het fenomeen Talking Heads en David Byrne in het bijzonder, die krijgt met deze dvd een prachtig portret van een unieke persoonlijkheid die rock- en popmuziek altijd heel ernstig heeft genomen zonder dat er sprake was van minder pret. Jammer dat de onverknipte interviews niet over zijn gehouden voor de bonussectie, want o.a. Brian Eno is wel heel erg kort gehouden.