FILM
Coming-of-agefilms worden zo vaak gemaakt dat het moeilijk is om nog origineel uit de hoek te komen. En toch slaagt het genre er iedere keer weer in om op de proppen te komen met jeugdverhalen die je raken. De reden hoef je niet ver te zoeken: ieder filmmaker brengt zijn persoonlijke baggage mee, waardoor je vaak een unieke kijk op de jonge jaren van de protagonist krijgt. Dat Garth Jennings inspiratie zocht in zijn eigen jeugd voor Son of Rambow is meteen duidelijk. Niet alleen speelt de prent zich af in de jaren tachtig, de jonge protagonisten proberen ook nog om zelf een film te draaien. Een eigen versie van Rambo om precies te zijn. Het rare is dat dit twee jongens samenbrengt die niet meer konden verschillen.

De naïeve Will Proudfoot kreeg een extreem religieuze opvoeding die het kijken naar tv en films verbiedt. Lee Carter is daarentegen het bullebakje van de school die altijd in de problemen zit en zich buiten de school vrij als een vogel gedraagt. De wisselwerking tussen beide personages is wat Son of Rambow boven andere prenten in het genre verheft. Het klinkt cliché, maar twee tegenpolen die aan hetzelfde zeel trekken, dat werkt gewoon. Zeker wanneer de karakterschets zonder meer uitmuntend is. Ik weet niet in welke mate Jennings uit het ware leven putte, maar de tics die hij Will en Lee meegeeft, zijn niet alleen filmisch goud, ze komen bijzonder authentiek over. Zo heeft Will de gewoonte om de bokaal van de schoolgoudvis wel erg origineel van water te voorzien en om Lee Carter steeds bij zijn volledige naam te noemen. Ook de vertolkingen van de jonge acteurs dragen bij tot de superlatieve vriendschapsband die op pellicule wordt vastgelegd.

Waarin Son of Rambow zich nog meer onderscheidt van soortgelijke films is in de beeldtaal. Jennings, een voormalig reclame- en videoclipmaker, toonde eerder al bijzonder inventief uit de hoek te kunnen komen in The HItchhiker's Guide to the Galaxy, maar legt de lat hier nog een beetje hoger. Niet dat er veel scènes zijn die bulken van de speciale effecten, maar wanneer ze er zijn voelen ze aan als een integraal deel van de plot. Neem nu een droomsequentie met een vogelverschrikker in een korenveld. Het angstaanjagende ding staat symbool voor de bruusk uit het leven weggerukte vader van Will en het ontwerp en de griezelige bewegingen van de verschrikker zouden niet misstaan in een goede horrorfilm. Maar in Son of Rambow heeft de angst een bitterzoete kwaliteit omdat die ontstaat uit de verbeelding van de jonge protagonist.

Daarmee snijden we meteen een punt aan dat de film eens te meer laat opvallen. Naast de goede vertolkingen en de mooie beelden is ook een prangende thematiek nagenoeg moeiteloos in het script verwerkt. Het leren omgaan met gevoelens is altijd al een onderdeel geweest van coming-of-agefilms, maar in weinig prenten zit dat zo verweven met een overkoepelend thema als in Son of Rambow. Onthechting vormt namelijk de rode draad in de prent: bij Will omdat hij in zijn religieuze sekte van de échte wereld wordt afgeschermd, bij Lee omdat hij enkel op zijn oudere broer kan rekenen tijdens z'n opvoeding, want zijn moeder zit liever in Spanje bij haar nieuwe vlam. Zelfs in de nevencast wordt het thema doorgetrokken, in een subplot met een Franse gaststudent die zich doodverveelt in Engeland maar wel een golf van identiteitsontdekking door de school doet waaien. Hoewel het personage meer enerveert dan intrigeert, is de ontknoping van deze nevenlijn bijzonder treffend.

Liefst van al zou ik Son of Rambow bewieroken als een van de beste jongerenfilms ooit gemaakt, op eenzelfde niveau als Stand by Me of Slumdog Millionaire. Helaas is de prent daarvoor te wisselvallig en zakt de vertelling wat ineen zodra de subplot met de Franse gaststudent aan belang wint. Humor is voortdurend aanwezig in de film maar ook daarvan is het niveau niet altijd even constant. Maar als puntje bij paaltje komt, geeft dat niet. Want in de laatste vijf minuten trekken Jennings en co alle registers nog eens open voor een ontknoping die emotioneel de juiste snaar raakt en die geen seconde te lang of te kort duurt. Op de Internet Movie Database staat momenteel geen volgend project van de cineast vermeld, maar als zijn volgende film ook maar half zo goed wordt als Son of Rambow, dan wordt het in ieder geval een project om naar uit te kijken.

BEELD EN GELUID
In Son of Rambow worden een aantal verschillende beeldtechnieken (waaronder vhs-beelden) gebruikt zodat het niet zo eenvoudig is om de beeldkwaliteit eenvormig te beoordelen. Niettemin ogen de 'normaal' gefilmde beelden kleurrijk, scherp en contrastrijk. De vhs-segmenten beantwoorden dan weer perfect aan de minderwaardige kwaliteit van het medium. De soundtrack is bijwijlen heerlijk chaotisch en gebruikt alle boxen optimaal.

EXTRA'S
De schijf bevat een aardige selectie extra's, waarvan het Audiocommentaar zonder meer het kruim is. De regisseur, de twee hoofdrolspelers en de producent geven elkaar voortdurend plaagstoten en Garth Jennings laat zich zelfs in met geïmproviseerde muziek. Ook in de Making-of (25 min.) voert dit viertal de boventoon. In Interviews met Will en Bill (8 min.) en Juliet Stevenson (4 min.) wordt dieper ingegaan op het castingproces en Geography Lesson (3 min.) is een B-roll van een specifieke scène. Amusant is ook de inclusie van Aron, part I (10 min.), een korte film die de tiener Garth Jennings maakte in de jaren tachtig. US Competition Winner Footage (13 min.) is dan weer een kortfilm die hetzelfde effect wil bereiken als de jongens in de film: een eigen versie van Rambo. De schijf sluit af met een Trailer voor de film.

CONCLUSIE
Son of Rambow is een fantastische coming-of-agefilm. Het is overduidelijk dat regisseur Jennings uit eigen ervaring putte, maar de persoonlijke elementen worden handig gekoppeld aan een universeel verhaal dat bijzonder goed verteld wordt, zowel in woorden als in beelden. Beeld en geluid halen een goed niveau op de schijf en ook de bonussectie is aardig gevuld.