Als de directeur van het Porterhouse College in Cambridge overlijdt zonder een opvolger aan te duiden, zit de raad van bestuur met een huizenhoog probleem: slechts twee keer in meer dan 450 jaar is een dergelijke situatie voorgekomen De raad moet zich volgens de regels onbevoegd verklaren en de minister van Onderwijs in Londen om z’n tussenkomst vragen. Die kiest niet voor één van de gedoodverfde kandidaten, maar stuurt een medewerkers van wie hij dringend af moet: Sir Godber Evans, slagerszoon en ex-leerling van Porterhouse College, een man met een zekere rancune ten opzichte van z’n oude school die onder invloed van zijn feministische echtgenote bereid is om traditie en gewoonterecht aan de kant te schuiven en van Porterhouse College een moderne en aantrekkelijke onderwijsinstelling te maken. Maar voor de meeste docenten en professoren in Porterhouse College staat raken aan hun eeuwenoude rituelen gelijk aan vloeken in de kerk en gezien ze ook dat heilige huisje willen sparen, is het duidelijk dat de komst van de nieuwe directeur alleen maar problemen kan veroorzaken.
 

  

 

De grootste tegenstand komt evenwel uit onverwachte hoek. Portier Skullion, de man die al 45 jaar voor de goede gang van zaken in Porterhouse College zorgt en naar eigen zeggen zes masters heeft overleefd, verzet zich tegen elke poging om te bezuinigen op de uitgaven voor het traditionele Porthouse-feest, tegen de idee om wetenschappers aan te trekken voor het onderwijs en nog veel meer tegen de idee om ook vrouwen toegang te verlenen tot het college, een stokpaardje van Evans vrouw Lady Mary die het mannenbastion definitief wil aanvegen. Dat Skullion het initiatief neemt lijkt een beetje vreemd, maar als oudste medewerker van het prestigieuze Porterhouse College voelt hij zich heel erg bij de affaire betrokken. Bovendien ziet hij z’n financieel interessante handeltje bedreigd waardoor minder begaafde studenten via een paper van een ghostwriter toch voldoend hoog scoren om een diploma te behalen, want eigenlijk draait het in Porterhouse College veel minder om academische resultaten dan wel om sportieve prestaties en heel veel lekker eten.
 

  

 

Porterhouse Blue is een Engelse tv-serie waarvan jammer genoeg maar 1 seizoen is gemaakt. Het soms grappige, hilarische en bij momenten cynische verhaal is gebaseerd op de gelijknamige roman van Tom Sharpe, die bij ons onder de titel Jong Geleerd (1974) is uitgegeven. Het is het verhaal over een college in Cambridge dat stil is blijven staan in de tijd en dat anno 1980 dringend aan bijsturing toe is. De dood van de headmaster is de uitgelezen gelegenheid voor de minister van Onderwijs om puin te ruimen en een progressieve directeur aan het hoofd van de instelling te plaatsen, maar daarbij krijgt hij af te rekenen met de tegenwerking van een oerconservatief docentenkorps én vooral van een huismeester-portier die er niet voor terugdeinst om hooggeplaatste politici en academici te chanteren met een lijstje waarop hun namen prijken en waaruit kan worden opgemaakt dat ze hun diploma aan Porterhouse College indertijd niet op reguliere wijze hebben behaald. Portier Skulllion heeft nl. jarenlang minder goede studenten aan een diploma geholpen via papers en eindverhandelingen die door derden zijn geschreven. Uiteraard liet hij zich goed betalen voor zijn diensten, maar bovendien garandeerde hij op die manier dat de buitenwereld de indruk kreeg alsof het niveau van de academische vorming in Porterhouse College hoog was.
 

  

 

In werkelijkheid zijn de professoren op Porterhouse College nog nauwelijks geïnteresseerd in hun opdracht en verwaarlozen ze op grote schaal de begeleiding van de studenten. Alle aandacht gaat naar het roeien op de Cam, dat ieders leven beheerst, terwijl de portier ervoor zorgt dat de studenten toch voldoende resultaten halen. De komst van de nieuwe directeur, die helemaal onder de invloed staat van zijn progressieve echtgenote Lady Mary die alleen maar minachtig kan opbrengen voor de gang van zaken in Porterhouse College, gooit roet in het eten, maar voorlopig is iedereen er gerust in en proberen de docenten tijd te winnen. Lady Mary doorziet evenwel hun strategie en zet haar man onder druk om met de uitspattingen van het upperclassgezelschap af te rekenen en van Porterhouse College een moderne school te maken waar jonge mannen en vrouwen onder de beste voorwaarden kunnen studeren. Na een aanrijding met Skullion over de traditionele handelingen tijdens de installatieplechtigheid van de nieuwe directeur, eist Lady Mary dat de portier wordt ontslagen. Plots zit de bejaarde man zonder werk. Hij heeft geen vrouw of kinderen en z’n hele leven heeft in het teken gestaan van Porterhouse College. Hij besluit om een paar hoge ooms te benaderen met de bedoeling Sir Godber Evans van z’n stoel te stoten. 
 

  

 

In Porterhouse Blue rekent Tom Sharpe af met een mentaliteit die niet meer past in het tijdskader, maar die op prestigieuze scholen in Engeland in het laatste kwart van de 20^ste eeuw nog altijd opgeld maakt in het milieu van de rijke upperclass en de lage adel. Z’n toon is grappig en humoristisch, maar ook cynisch als het op klassenverschillen en vrijheden aankomt die sommige geprivilegieerde groepen zich menen te kunnen en mogen permitteren. Portier Skullion mag dan meer dan veertig jaar lang een bevoorrechte positie bekleed hebben als de ongekroonde technische directeur van het college, z’n loyauteit geldt veel minder de collega’s en het bestuur dan de instelling zelf en in de hele affaire omtrent het vernieuwingsplan van de directeur beperkt z’n interesse zich tot één element: het behoud van z’n eigen positie. Dat hij ondertussen een fortuin in handen heeft gekregen en zich een heel ander leven kan permitteren, het interesseert Skullion niet, want Porterhouse College is zijn leven.

 

In de hoofdrol ziet u David Jason als Skullion, een acteur die er net zoals z’n personage een lange carrière opzitten heeft en u herkent hem wellicht als inspecteur Jack Frost uit de vijftien (!) seizoenen van A Touch Of Frost (1992-2010) waarmee u op Eén al jaren om de oren geslagen wordt. Jason is een rasacteur die zeer precies aanvoelt hoe hij een rol gestalte moet geven en bijgevolg maakt hij van Skullion een onvergetelijk personage dat ervoor zorgt dat alles in Porterhouse College op rolletjes loopt, maar die er ook niet voor terugdeinst om de grote middelen te gebruiken als z’n bestaan bedreigd wordt. Ian Richardson (1934-2007) neemt de rol van Sir Godber Evans voor z’n rekening en in tegenstelling tot Skullion reageert hij niet vanuit de buik, maar probeert hij elke beslissing te motiveren vanuit de noden van het moment, zij het dat hij geen al te overweldigende indruk maakt sinds hij zich door Lady Mary de les laat spellen en er in haar aanwezigheid vaak voor kiest om z’n mond te houden. U kon hem aan het werk zien in Joyeux Noël (2005) en in Becoming Jane (2007).
 

  

 

Porterhouse Blue dateert uit 1987 en dat is ook te merken aan de kwaliteit op deze dvd: het beeld is redelijk korrelig en de kleuren zijn vaak té fel en in elk geval té weinig realistisch. In de donkerste fragmenten is er weinig ruimte voor details en het beeld trilt opvallend vaak in de ruimere opnamen met een strakke horizontale achtergrond (deuren, ramen, etc.). De Engelse stereotrack is niet indrukwekkend, maar wel voldoende voor dit soort film.

 

Geen

 

Porterhouse Blue (de uitdrukking slaat op het feit dat de directeurs er meestal het slachtoffer zijn geworden van hun eigen vraatzucht) is grappig en de milieuschets is op z’n minst interessant. David Jason en Ian Richardson leveren prima prestaties in de hoofdrollen. De kwaliteit van de dvd-release is middelmatig, de bonussectie is leeg.