FILM
Danny Ocean (George Clooney) is een gewiekste oplichter die vooral dankzij een paar goeie advocaten nog maar één keer tegen de lamp is gelopen. Hij wijt dit voornamelijk aan de moeilijke periode in zijn leven, toen zijn vrouw Tess (Julia Roberts) hem verlaten heeft. Samen met een toevallige kaartersclubkennis, Rusty Ryan (Brad Pitt), beraadt hij het plan om tijdens een zeer populaire weekeindavond waarop er een bokswedstrijd plaatsvindt en de speelzalen van Las Vegas afgeladen vol zitten, er met de kas van drie van de rijkste casino's vandoor te gaan. Aangezien casino's volgens de wet altijd een zelfde bedrag aan cash in huis moeten hebben als het totaal bedrag van de chips die in omloop zijn, zal dat bedrag voor de bewuste avond 150 miljoen dollar ruim overschrijden. Ocean en Ryan trommelen een hoop oude bekenden in het milieu terug op, zoals een brandkastenkraker, een corrupte croupier, een slangenmens en een oude coot (Carl Renier) die als excentrieke ouderling de grote baas aan het lijntje moet houden. De grote baas is Terry Benedict (Andy Garcia), eigenaar van de drie casino's, is - toevallig of niet - ook het nieuwe lief van mevrouw Ocean. Maar dat speelt geen enkele rol in de plannen. Althans volgens Danny.

Steven Soderbergh wilde per se nieuw leven blazen in de formule van de originele Ocean's 11, waarbij voornamelijk acteurs uit The Rat Pack - Frank Sinatra e tutti quanti - hun ding mochten doen. De elf deelnemers die nodig zijn voor de overval waren eerder een idee, of beter gezegd, een alibi, om 11 bekende acteurs in één en dezelfde film op te laten draven. Het uitgangspunt van deze film was wel een beetje hetzelfde: Soderbergh ging ervan uit dat hij een film rond de centrale as Clooney-Pitt wel wat interessant volk kon verzamelen, en onder meer Matt Damon, Scott Caan, Bernie Mac en Casey Affleck hapten toe. Een poging om een zoveelste interessant verhaal te vertellen rond de perfecte misdaad is echter het equivalent van een dood paard trachten weer op te laten staan als men het beest maar genoeg met een stok aanport. Sommige films hebben die vonk waarmee de vlam in de pan staat en de cast zichzelf tracht in het momentum te overstijgen. Ocean Eleven heeft het niet. Zelfs een film waarin een spectaculaire hightechoverval op een casinokluis centraal staat kan door een regisseur als Soderbergh compleet vlak en zonder enige schijn van interesse worden vertaald naar het scherm. Het is de man zelfs gelukt om een film te draaien die zich afspeelt in een stad als Las Vegas, zonder er ook maar het minste opwindend gevoel in te steken. De uitwerking van de personages, of wat daarvoor moet doorgaan, is simplistisch en ondanks het feit dat er veel schoon volk op de aftiteling staat, acteert het gros van de cast alsof het hen compleet niet interesseert. Wat hebben we uit deze film geleerd? Dat het geoorloofd is om miljoenen te pikken van de man die er met je ex vandoor is? Dat is het nochtans. Vooral Clooney's charisma of het complete gebrek eraan benadert gevaarlijk dicht het rijke spectrum aan inlevingsvermogen dat we wellicht wel gewoon zijn van Steven Seagal, maar niet van Clooney; waarschijnlijk hebben de vele schnabbels voor een welbepaald koffiemerk Clooney zodanig Pavloviaans geconditioneerd dat de man tegenwoordig denkt dat voor de lens staan het signaal is om te beginnen kwijlen in ruil voor een vette cheque. Hoe de man zijn dialogen afdreunt en er af en toe nog een flauwe mop tracht in te breien, is een kastijding van de zintuigen. Clooney is echter niet de enige die een paar lappen rond zijn oren verdient om hem terug bij de zaak te betrekken: ook iemand als Julia Roberts loopt compleet verloren in deze film, en biedt totaal geen meerwaarde. Met Good Will Hunting nog warm van het in de Blu-rayspeler draaien is het ook een afknapper om Matt Damon aan het werk te zien als een stuk van het bloemetjesbehang, waar de man normaal gezien wel over talent beschikt, etaleert hij dit hier niet. Het hardnekkige gerucht doet overigens de ronde dat Don Cheadle zodanig ontevreden was over het eindproduct, dat hij zijn naam van de credits wilde. Alleen Carl Reiner die zich in de film onterecht uitgeeft voor excentrieke wapenhandelaar, kan nog een beetje overtuigen. Begrijpelijk; de acteur heeft een zekere ouderdom bereikt waarop zijn reputatie niet meer gemaakt hoeft te worden. Ocean's Eleven is vooral een prestigeproject waarin de sterren elkaar over de voeten zouden moeten vallen. Inhoudelijk is het een lege doos.

BEELD EN GELUID
De presentatie van deze film is gelukkig een stuk beter dan de inhoud. Het beeld biedt een aangename kijkervaring waarbij de glitter en glamour van het gokmilieu van Las Vegas er redelijk goed uitkomt. Het beeld ziet er scherp en afgelijnd uit, behalve dan uiteraard de filmfragmentjes die de illusie moeten opwekken van oude archiefbeelden, waarin doorheen de geschiedenis nog verschillende andere zelfverklaarde genieën probeerden om de kas te kraken. Toch verstoren een paar kleine foutjes het kijkplezier, zoals een paar kleine printbeschadigingen in de eerste scène waarin Clooney en Pitt elkaar ontmoeten. Wat echter niet in goede aarde valt is dat het beste wat deze disk op gebied van geluid te bieden heeft slechts een gecomprimeerde Dolby Digital 5.1-track is. De mix is erg op de voorste kanalen gericht en mist een gevoel van immersie. Af en toe wordt het subwooferkanaal wel eens opengetrokken voor een explosie links of rechts, maar daar worden de meubelen niet mee gered. Wel is de dialoog vrij goed verstaanbaar.

EXTRA'S
Ik ga even stout zijn en gewoon een stukje uit Serge's bespreking van de dvd pikken. Vermits Warner niet de moeite heeft gedaan ander bonusmateriaal toe te voegen, zie ik niet in waarom ik het niet zou doen. De twee audiocommentaren bevatten redelijk wat informatie en de pauzes worden min of meer tot een minimum herleid. Regisseur Steven Soderbergh en scenarist Ted Griffin hebben het voornamelijk over het filmisch aspect en het script, terwijl de tweede commentaar, ingesproken door acteurs Brad Pitt, Matt Damon en Andy Garcia, voornamelijk handelt over de personages en hoe deze op ieders lijf geschreven staan. Toegeven, iets minder boeiend dan de eerste audiocommentaar, maar toch krijg je als kijker informatie mee die in de eerste commentaar ontbreekt. Voorts krijgen we twee korte featurettes: een promotionele featurette "Behind The Scenes" (15:01) met beelden achter de schermen aangevuld met interviews, en "The Look Of The Con" (9:40) waar de costume designer de nodige toelichting geeft bij de keuze van de kledij. Tenslotte hebben we een drietal trailers (4:49).

CONCLUSIE
Ocean's Eleven is alleszins een film waarbij de regisseur het belangrijker vond om verborgen reclame te maken voor het juiste merk maatpakken dan iets goeds uit zijn acteurs te halen. Allicht viel er met een gegeven zoals in deze film een kanjer van een actiethriller te maken. Die staat alleen niet op deze disk.