In City Of The Lost Children voeren Marc Caro en Jean-Pierre Jeunet de toeschouwer mee naar een primitieve en fantastische samenleving in de toekomst met Dickensiaanse karaktertrekken en een van Jules Verne geleend toekomstperspectief: cyclopen, een Siamese tweeling, klonen en dwergen, uitgebuite kinderen, waanzinnige wetenschappers en een sprekend hart dat in een soort aquarium in leven wordt gehouden. De omgeving is donker en duister met uitgewoonde huizen, smerige stegen en enge trappen en aan de einder een soort gotic offshorekasteel op hoge peilers waar de waanzinnige professor Krank, een oude man die niet kan dromen, jonge ontvoerde kinderen gevangen houdt om ze van hun dromen te beroven. Daarvoor heeft hij een machine met Frankensteinachtige trekjes bedacht waarop de kinderen vastgebonden worden terwijl Krank zich via een vervaarlijk uitziende helm toegang tot hun geheugen en hun dromen verschaft. Als zijn assistenten fungeren een dwergvrouwtje en zes klonen die hij naar zijn eigen beeld en gelijkenis heeft gemaakt, en omdat hij niet kan dromen, is hij stokoud geworden, terwijl de klonen jong zijn gebleven.
 

Met City Of The Lost Children wordt de toeschouwer opnieuw met de bizarre sprookjeswereld van Caro en Jeunet geconfronteerd, een terrein dat beide regisseurs eerder al met succes bewandelden in de surrealistische zwarte komedie Delicatessen (1991). Maar de eerlijkheid gebiedt ons om u te vertellen dat City Of The Lost Children veel meer weg heeft van spannend Grimm-sprookje, waarbij niet zozeer het verhaal uw aandacht zal trekken, maar veel meer de fabelachtige decors, de fantastische setting en de bizarre personages die door modeontwerper Jean-Paul Gaultier in prachtige kostuums zijn gestopt. Het scenario is een lappendeken van verrassende evenementen en spannende gebeurtenissen, doch het is niet altijd duidelijk wat er precies aan de hand is en sommige personages zijn ook bij een tweede kijkbeurt moeilijk te plaatsen in de context van de hoofdverhaallijnen omtrent de zoektocht naar het zoekgeraakte jongetje Denree en Kranks jacht op kinderdromen.
 

In een futuristische stad met nogal wat middeleeuwse kenmerken sluit circusattractie One (Ron Perlman) na de plotse dood van zijn baas vriendschap met een jongetje dat hij toevallig naast het podium vindt. Maar nog voor ze elkaar een beetje hebben leren kennen, wordt Denree ontvoerd door een stel cyclopen. One gaat naar hem op zoek, maar het is het straatkind Miette, een meisje van een jaar of negen dat een jeugdige zakkenrollerbende leidt onder het toezicht van de pinnige Siamese tweeling, die hem op het goede spoor zet. Miette vertelt hem dat kinderen geroofd worden voor de krankzinnige professor in het offshorekasteel (een combinatie tussen een boorplatform en de Eiffeltoren), maar dat de site onbereikbaar is vanwege de vele mijnen die rond de constructie dobberen. Zij is ervan overtuigd dat ook Denree aan Krank is verkocht. Er is maar één manier om het kasteel zonder kleerscheuren te bereiken: in het bezit komen van de kaart op het hoofd van de eigenaar van een Chinese tattoowinkel. Miette en One sluiten vriendschap, maar de Siamese tweeling is het daar niet mee eens en wil z’n goedkope werkkracht terug: ze bedenken en plan om One in een valstrik te lokken en om te brengen.
 

Mocht u het scenario eerder kinderachtig vinden, dan bent u wellicht toch onder de indruk van het production design van deze film, want decors en aankleding zijn zonder meer indrukwekkend. Het zal meteen duidelijk zijn dat het budget grotendeels aan de special effects is besteed, want in elke scène zit wel een speeltje of een apparaat dat tot de verbeelding spreekt en de manier waarop sommige personages ouder en/of jonger worden is gewoon uit de kunst. Ron Perlman mag de hoofdrol voor z’n rekening nemen en de combinatie van naïeve en goedmenende krachtpatser lijkt hem op het lijf geschreven. In de andere rollen zien we een sterk acterende Judith Vittet als de jonge Miette en Daniel Emilfork als de monsterlijke wetenschapper Krank. Dominique Pinon kruipt in de huid van de 5 à 6 klonen en de manier waarop ze vaak allemaal tegelijk in dezelfde scène verwerkt zijn is gewoon verbluffend. Genevière Brunnet en Odile Mallet vormen samen de Siamese tweeling en het is grappig om ze bezig te zien in de keuken met twee hoofden en vier handen die in een kriskas van bewegingen het eten bereiden of terwijl ze een sigaret roken: de ene inhaleert, de andere blaast de rook uit!
 

Veel mist, bruine en goudgele tinten en donkere settings in deze film. Het geheel straalt een macabere, armoedige en eerder gevaarlijke sfeer uit, maar het is bovenal allemaal wondermooi in beeld gebracht via geloofwaardige special effects. Van ongerechtigheden is geen sprake en het zwartniveau is indrukwekkend. De muziek van Angelo Badalamenti (Twin Peaks, 1990) heeft ons nooit echt kunnen bekoren, maar in deze film zorgt z’n score wel degelijk voor meerwaarde, vooral in de heftige scènes. Het krachtige surroundeffect brengt de bizarre wereld van Caro en Jeunet bovendien tot in de huiskamer tot leven.

In Making-of City of Lost Children (23 min.) vertellen Caro en Jeunet over de keuze van de hoofdrolspeler en hun zoektocht naar een negenjarig meisje voor de rol van Miette. Dat de samenwerking met een 3-jarige geen sinecure is blijkt uit een aantal scènes waarin alles in het werk wordt gesteld om de aandacht van het jongetje te trekken of gepoogd wordt om hem een scène opnieuw te laten doen. Voors is er aandacht voor de special effects: blue key voor scènes met de klonen en het secure montageproces wanneer ze samen in beeld komen, de repetities van Siamese tweeling en het ontwerp van het mythische offshorekasteel. Tot slot is er een overbodige Slideshow en de Originele Bioscooptrailer.
 

 

City Of The Lost Children  is een grotesk sprookje waarin Marc Caro en Jean-Pierre Jeunet een stel bizarre figuren opvoeren. De kracht van de film schuilt eerder in het production design dan in het scenario, maar laat dat de pret niet bederven, want film is niet alleen inhoud, maar ook vorm en die krijgt in deze productie op een prettig gestoorde manier alle aandacht. Liefhebbers van fantasy en aanverwante genres hoeven niet te twijfelen.