FILM
Videospelletjes die tot een speelfilm worden omgetoverd leveren meestal afgrijselijke misbaksels op. Toegegeven, zowel Resident Evil als Tomb Raider waren genietbare actieprenten (ook al zal de aanwezigheid van Angelina Jolie en Milla Jovovich hierin een grote rol hebben gespeeld), maar tegelijkertijd heb je eveneens gedrochten als Super Mario Bros. of Mortal Kombat. Mensen leren nooit van hun fouten en blijkbaar vond Gordon Chan het een goed idee om ook The King Of Fighters te verfilmen, het videospel dat sinds 1994 razend populair is in het land van de rijzende zon. Voor de Japanner was het niet meer dan een doorsneeopdracht, want de regisseur heeft ondertussen meer dan 30 soortgelijke films in elkaar gebokst waarvan Fist Of Legend met Jet Li en het Jackie Chan-vehikel The Medaillon in de Benelux de bekendste zijn.

The King Of Fighters is een gevechtstoernooi dat zich in een andere dimensie afspeelt. Alles lijkt op het eerste gezicht onschuldig tot op het moment dat ene Rugal (Ray Park, de man die de Star Wars-fanaten uiteraard meteen als Darth Maul herkennen) in het spel opduikt. Deze slechterik steelt immers drie relikwieën waardoor hij heer en meester van de dimensie wordT, want de legende zegt dat hij die de krachten van de Orochi (één of andere demon) kan oproepen eveneens over de wereld kan regeren. De dimensie van het spel en Moeder Aarde worden hierdoor namelijk één geheel. Helaas voor de booswicht gaat zijn snode plan niet door omdat het gestolen zwaard nep blijkt te zijn. Het echte wapen is in handen van Kyo (Sean Faris die we ons helaas nog herinneren uit series als The Vampire Diaries, Reunion en One Three Hill). Het is niet alleen Kyo die Rugal bij de kraag wil vatten, ook Iori (Will Yun Lee) en diens vriendinnetje Mai (Maggie Q) willen dat en (jawel) zelfs de CIA wordt ingeschakeld!

Het heeft geen zin dat je probeert om het rommelige scenario te begrijpen, want op het einde van de film geraak je sowieso niet door het ingewikkelde kluwen van ongerijmdheden. Dit debiele verhaal is dan ook niet meer dan een flauw excuus om de kijker te vervelen met allerlei hypermoderne martialarts-gevechten die volledig worden
gedomineerd door oersaaie CGI-effecten en aftandse decors. Je ziet wel geregeld gespierde Aziaten de nodige rake klappen uitdelen, doch valt er verder niets te beleven. Van martialarts-acteurs verwachten we wel niet dat ze de pannen van het dak spelen, maar toch slaan de spelers uit dit gedrocht alles. Is er dan werkelijk niks goeds te vertellen over deze film? Jawel, Bernice Liu die ooit de winnares was van de Miss China-verkiezingen in Vancouver (zeg nog eens dat je niks bijleert tijdens het lezen van onze recensies!) is een lust voor het oog, maar of dit veel met filmkunst te maken heeft?

BEELD EN GELUID
Waarom hebben de slechtste films steeds het beste beeld en geluid? Het antwoord op deze vraag is al even moeilijk als het achterhalen van de reden waarom er in Vancouver Miss China-verkiezingen worden gehouden. Alles is loepzuiver en het geluid spettert uit je boxen, alleen is het jammer dat dit gebeurt op de tonen van monotone, oersaaie technoklanken.

EXTRA'S
Een promospot van twee minuten en een overbodige trailer kan je niet echt een extra noemen, niet? Het is wel hilarisch om te zien hoe hoofdrolspeelster Maggie Q (die nochtans in blockbusters als Mission Impossible III en Die Hard 4.0 speelde) er rotsvast van overtuigd is dat The King Of Fighters een eigentijdse versie van The Fight Club is. Neen, beste lezer, stel je vooral geen vragen.

CONCLUSIE
The King Of Fighters is zonder twijfel één van de slechtste martialarts-films sinds jaren. Fans van het videospel zullen zich misschien weten te amuseren met dit wanproduct, maar filmliefhebbers kunnen dit vehikel maar beter vermijden.