In Morrison’s Hotel is Albert Nobbs een onopvallende en perfecte medewerker. Jongere collega’s – meestal vrouwen – vinden hem maar een rare snuiter, maar bij de oudere medewerkers staat hij bekend als een betrouwbare butler en een perfectionist. Albert betrekt een kamertje op de bovenste verdieping en houdt zich na het werk met niemand bezig. Zij leest nog wat, bekijkt voor het slapengaan die ene foto van haar echte en onbekende moeder en knipt daarna het licht uit. ’s Ochtends is zij als eerste weer op de been om de lampen aan te steken en de haard aan te maken. Albert Nobbs is een stille kracht en haar discretie wordt door de gasten van mevrouw Baker, de eigenares van het hotel, op prijs gesteld. Die gooit Alberts leven evenwel grondig dooreen als op een keer de schilder Hubert Page (Janet McTeer) verschijnt om de eetkamer van het hotel op te knappen en Mrs. Baker besluit dat Page voor een nachtje in Nobbs kamer – en dus in zijn bed – kan overnachten. Albert probeert nog een uitvlucht, maar Mrs. Baker laat zich niet vermurwen: Hubert Page slaapt in zijn bed en desnoods slaapt hijzelf op de grond. Die nacht doet Albert geen oog dicht en als zij geplaagd wordt door felle jeuk en zich voorzichtig uitkleedt, wordt ze door Page betrapt: je bent een vrouw, zegt de schilder schijnbaar zonder veel verbazing, waarop Albert Nobbs ineenstort en meent dat haar laatste uur is geslagen.

Glenn Close kruipt in de huid van Albert Nobbs en ze doet dat zó perfect dat je als kijker geen enkel moment twijfelt aan de sekse van de onfortuinlijke butler: zij is een man en zal dat tot op het einde van de film blijven, ook al vermomt ze zich een keer op een vrij krakkemikkige wijze als vrouw om met een seksegenote over het strand te flaneren, want Albert Nobbs gaat al een halve eeuw als man gekleed en mannenkleren zijn voor haar geen vermomming, maar de spulletjes waarin zij zich het best voelt. Albert is trouwens niet de enige vrouw in mannenkleren en als zij tot die ontdekking komt, gaat er een nieuwe wereld open. Het heeft er overigens alle schijn van dat dit soort praktijken vaker voorkwam in die tijd en niet alleen in Ierland of Engeland, maar ook op het Europese vasteland en auteur George Moore (1852-1933) zou z’n toneeltekst gebaseerd hebben op iemand die hij in Dublin ook echt heeft gekend. Glenn Close speelde de hoofdrol in de toneelversie van Albert Nobbs al een keer in de jaren tachtig en zij heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ze het personage ook naar het witte doek wilde brengen. In Rodrigo García vond ze de perfecte regisseur voor die opdracht, want wat de van oorsprong Colombiaanse regisseur eerder met de vrouwelijke personages in Mother And Child (2009) deed, beviel Close heel erg.

Van een getormenteerd personage zoals Albert Nobbs verwacht je als kijker dat hij/zij in pure Dickensstijl ontmaskerd wordt en vervolgens op straat terechtkomt, maar tegenspeler Hubert Page gaat om zeer duidelijke redenen niet zo ver en dus blijft het hoofdpersonage van de gangbare clichés uit het genre gespaard. De schilder brengt Albert Nobbs evenwel op andere gedachten: een eigen winkeltje van het vele geld dat hij al die jaren gespaard heeft en waarom geen eigen vrouw om de klanten te bedienen? Het is een ongevaarlijke en zelfs een beetje een onwaarschijnlijke verhaallijn waarin uiteraard alleen plaats zou zijn voor een lesbische vrouw, maar daar schijnt Albert Nobbs niet bij stil te staan, want liefde of seksuele aantrekking blijken geen van beide in het spel te zijn. Het jonge dienstertje uit het Morrison’s Hotel dat zijn voorkeur geniet, zal z’n aanbod dan ook afdoen als te gek voor woorden, want zij is ondertussen verliefd op een jonge kerel die als klusjesman in dienst is genomen en die haar een ticket naar Amerika belooft. De film Albert Nobbs dobbert als gevolg van een aantal té voorzichtige keuzes – die beslist goed werken in een theater, maar die tekortschieten in een filmscenario – op een rustige manier naar de aftiteling om een beetje in mineur te eindigen zonder dat de verwachtingen van de kijker helemaal ingelost worden en dat is jammer, want de figuur van Albert Nobbs biedt beslist een aantal mogelijkheden die de makers nalaten in deze film te benutten.

Naast een perfecte Glenn Close (misschien zelfs té perfect waardoor de ambiguïteit van het hoofdpersonage niet aan de oppervlakte kan treden) trekken ook een aantal nevenfiguren de aandacht. Pauline Collins speelt de perfecte hoteleigenares. Margaret ‘Marge’ Baker is een vrouw die als geen ander de schijn op weet te houden en die ondertussen haar personeel zo veel mogelijk uitbuit. Met een carrière van een halve eeuw behoort Pauline Collins tot het kruim van het Engelse acteursgilde. U kon haar o.a. aan het werk zien in You Will Meet A Tall Dark Stranger (2010) en Merlin (2010). Janet McTeer kruipt in de rol van schilder Hubert Page, een goedgemutste en stevige manspersoon die voor een verrassende plottwist zorgt en die een grote invloed zal hebben op de keuzes die Albert Nobbs na hun ontmoeting maakt. U zag de actrice aan het werk in o.a. Tideland (2005) en Wuthering Heights (1992). Mia Wasikowska ten slotte is het dienstmeisje Helen dat de aandacht van Albert Nobbs trekt op het moment dat hij z’n leven een andere richting wil geven. Wasikowska (The Kids Are All Right, 2010; Jane Eyre, 2011) heeft een kleine(re) rol in deze film, maar als speelbal tussen Albert Nobbs en een jongere man die uit is op z’n spaarcenten, neemt haar personage een belangrijke positie in.