FILM
De roemtocht die zowat iedere film van Michael Haneke te beurt valt is misschien wel een beetje voorspelbaar geworden, toch is het zo dat hij wellicht de beste cineast is die je vandaag in het wereldje van de auteurscinema kan aantreffen. Een prent van de Oostenrijkse cineast is immers altijd een belevenis. Keer op keer slaagt hij erin om de kijker een stomp in de maag te verkopen waar hij de volgende dagen (of zelfs weken) niet goed van is. Eerder maakte Haneke ultieme kunst van zinloos geweld (Funny Games), toverde hij Isabelle Huppert om tot een weerzinwekkende seksverslaafde (La Pianiste) of wilde hij gewoon een "alledaags" sprookje zonder enig geluk vertellen (Das Weisse Band). Ook in Amour gaat de cineast zeer ver, want in deze film vertelt hij de lijdensweg van de geliefde die toeziet hoe zijn partner aftakelt. Het is niet de dood die in Amour centraal staat (sterven doen we sowieso), maar wel de vraag of liefde in zo'n geval sterk genoeg is om je eigen leven weg te cijferen.

Zelfs de grootste Haneke-haters applaudisseerden tijdens het Filmfestival van Cannes toen de film aldaar in première ging. Amour is weliswaar bikkelhard, maar hij is zonder meer de meest intieme film die de Oostenrijker tot nu toe heeft gemaakt. Het verhaal is gebaseerd op persoonlijke ervaringen van Haneke. Tijdens één van de eerste interviews die na de release van Amour werden afgenomen, verklaarde Haneke dat hijzelf met zijn echtgenote Suzie een geheime overeenkomst heeft afgesloten waarin ze elkaar beloven dat geen van hun in een ziekenhuis zal belanden als het einde nabij is. Noch zijn vrouw noch hijzelf weten weliswaar of ze in staat zullen zijn om deze last te dragen en het is daarover dat Amour gaat.

De eerste seconden van de film zijn meteen zowel letterlijk als figuurlijk een uppercut waar de kijker niet goed van is. De brandweer beukt de deur in van een appartement. Zij ontdekken het dode lichaam van Anne (Emmanuelle Riva). De vrouw ligt vredig tussen de bloembaadjes, maar het was een lange weg alvorens zij aan haar eeuwige slaap begon. Alhoewel Amour  een lineaire film is, gaan we enkele maanden terug in het leven van Anne en haar echtgenoot Georges (Jean-Louis Trintignant). Ondanks hun hoge leeftijd, hebben de twee nog een actief leven. Alhoewel het allemaal wel een snobistisch trekje heeft, zijn ze nog steeds graag geziene gasten op allerlei klassieke concerten. Niet alleen is dochter Eva (Isabelle Huppert) een internationale vedette, ook was Anna destijds de pianolerares van gerenommeerde musici zoals bijv. Alexandre (Alexandre Tharaud, die in het echte leven ook een ster in het klassieke genre is). Het mooie leven van het echtpaar wordt echter volop overhoop gehaald als Anne tijdens het ontbijt plotseling doelloos voor zich uitstaart. Enkele ogenblikken is het oudje afwezig, het is meteen het begin van het einde.

Over dit onderwerp zijn er al heel wat films gemaakt (inderdaad, al die gevreesde weekendfilms), maar Haneke maakte er wel iets heel speciaals van. Wie hem kent, weet ook dat hij nooit de meligheid kiest en dat is in Amour niet anders. Er is maar één uitweg en dat is de dood, de vraag is alleen hoe hard de lijdensweg zal zijn en nog meer of de partner de pijn kan dragen. Het is niet alleen het genie van Haneke dat van Amour een meesterwerk maakt, ook is er een cast die alles overtreft. Haneke had de film speciaal geschreven met in het achterhoofd Jean-Louis Trintignant in de hoofdrol, terwijl het altijd zijn droom is geweest om zijn jeugdidool Emmanuelle Riva (de ster uit de cultfilm Hiroshima, Mon Amour van Alain Resnais) opnieuw op het witte doek te krijgen. Daarnaast kon hij ook rekenen op het talent van Isabelle Huppert die als verwaande dochter over en alles nog wat een praatje klaar heeft, maar nooit met een oplossing voor de dag komt. Voor wie het nog niet zou weten, Isabelle Huppert is de beste actrice uit het arthouse-circuit (en ook daarbuiten) en ze vertolkt haar rol nog maar eens op verrukkelijke wijze. De superlatieven die je over zowel Riva als Trintignant kan lezen zijn geenszins overdrijven, dit is acteerkunst op zijn best. Amour kan je gerust een film voor iedereen noemen. Het onderwerp is weliswaar niet bepaald het leukste dat je kan bedenken. Maar toch, hoe mooi het leven ook is, worden we allemaal ooit met het einde geconfronteerd. De prijzen die Amour kreeg zijn allemaal oververdiend, want met deze film maakte Haneke (nog maar eens) een film die aan je ribben blijft plakken.

BEELD EN GELUID
Het beeld oogt uiterst mooi op deze Blu-ray. Alles is loepzuiver, ofschoon Amour niet het soort film is dat je in huis haalt voor zijn beeldkwaliteit. Hetzelfde kan worden gezegd over het geluid. Soms is de ijzige stilte het belangrijkste element in de film. Liefhebbers van klassieke muziek zullen zonder meer opgetogen zijn over de uitmuntende soundtrack, want net zoals in zijn andere films kiest Haneke alweer voor intrigerende klanken van klassieke grootmeesters.

EXTRA'S
Er zijn de obligatoire interviews met zowel Riva als Trintignant, maar gelukkig gaat het wel om twee acteurs die iets te vertellen hebben. Het was voor Emanuelle Riva loodzwaar om deze rol te spelen. Haneke is een regisseur die het onderste uit de kan wil van zijn spelers en de Franse actrice twijfelde af en toe of ze met de opnames zou kappen of niet, want vaak was ze na het spelen van een scène helemaal van de kaart. Wie de film heeft gezien, weet waar ze het over heeft. Zelden werd een actrice zo één met haar personage, je vergeet zelfs bij momenten dat je naar een vertolking kijkt. Ten slotte is er nog een half uurtje The Making Of Amour. Het lijkt wel alsof deze documentaire door de cineast zelf is gemaakt, want net als in zijn films draait ook in deze extra de camera uiterst traag (maar wel met het effect dat elk beeld op je netvliezen blijft plakken). Er zijn ook een heleboel leuke weetjes. Amour speelt zich wel grotendeels in een appartement af, maar in werkelijkheid in een studio. Het appartement is trouwens een kopie van dat van zijn ouders.

CONCLUSIE
Wellicht zal je geen enkele slechte recensie over Amour tegenkomen en dat heeft zo zijn redenen. Dit intiem drama is namelijk een film die niemand onberoerd zal laten. Er is niet alleen het genie van Haneke, maar uiteraard is er ook de briljante cast. Amour is een film die iedereen moet hebben gezien, ofschoon er momenten in het leven zijn waarop je geen nood hebt aan dit soort films, want ze blijven zwaar op de maag liggen. Het blijft evenwel filmkunst van de bovenste plank.