FILM
John Carpenter mag zich gerust één van de meest toonaangevende buitenbeentjes van Hollywood beschouwen. Net zoals zijn leermeester Roger Corman weigerde Carpenter toegevingen te doen. De cultcineast maakt naar eigen zeggen in de eerste plaats films voor zichzelf, gewoon omdat hij dat leuk vindt. De man weet wel dat er zoiets als de pers bestaat, toch wil hij geen rekening houden met haar kritiek en het is misschien net daardoor dat Carpenter één van de boeiendste mensen uit de filmgeschiedenis is geworden. Soms loopt die eigenzinnige kijk wel eens fout af, maar vaak resulteert het in films die je blijft bekijken.


Carpenter mag dan misschien wel de uitvinder van de moderne horrorfilm zijn, toch gebeurde dat niet vanzelf. Toen Halloween in 1978 in de filmzalen kwam was er geen mens die een ticket kocht. Het was door mond-tot-mondreclame dat de prent één van de grootste hits uit de jaren 70 werd. Nog voor de doorbraak werd Carpenter door Bob Rehme van Avco Embassy aangesproken. Die filmmaatschappij wilde met Carpenter voor twee films samenwerken. Eentje daarvan is Escape From New York en de andere The Fog. Omdat Halloween ondertussen heel wat dollars in het laatje bracht, kreeg Carpenter voor The Fog een budget van 1 miljoen dollar, een bedrag dat heel wat hoger is dan dat van Halloween. Never change a winning team dacht de regisseur en dus werkte hij met vertrouwde gezichten. Jamie Lee Curtis was natuurlijk de toen heersende screamqueen en dus de beste keuze , alhoewel hij de echte hoofdrol aan zijn liefje Adrienne Barbeau gaf met wie hij eerder de televisiefilm Someone's Watching Me! draaide. Debra Hill was de scriptsupervisor van zijn vorige prent (Assault On Precint 13) en vanaf The Fog werd zij Carpenters vaste producent.

John Carpenter wilde met The Fog in de eerste plaats een ouderwets spokenverhaal vertellen. De cineast heeft een grote voorliefde voor de klassieke horrorprenten uit de jaren 50 en deze passie herken je meteen. Met Halloween vond hij het slashergenre uit, maar in opvolger The Fog is geen spatje bloed te bespeuren. Het enige wat we zien is een geheimzinnige mist die het havenstadje Antonio Bay teistert. Exact honderd jaar geleden verging aan de kust van dat stadje door de dichte mist een schip met man en muis. Alle dorpsbewoners kennen de legende die zegt dat eens de mist opnieuw opkomt, ook de bemanning weer tot leven zal komen, toch trekken de mensen zich daar niet veel van aan. Alles verandert evenwel als er precies honderd jaar na de ramp een dikke mist opdaagt en er zonder redenen allerlei objecten beginnen te bewegen.

Je kan niet zeggen dat The Fog echt spannend is, want daarvoor is de plot net iets te onnozel. Wel is het een film die zijn charme aan zijn stijl dankt. Ook de cast speelt voortreffelijk. Jamie Lee Curtis onderstreepte nog maar eens haar talent. De lovende woorden van de critici waren niet louter te danken aan haar beroemde mama Janet Leigh die ook in The Fog een rolletje kreeg. De leukste noot uit de film is evenwel Hal Holbrook (onlangs nog in Lincoln van Spielberg te zien) die de rol vertolkt van een aan de drank verslaafde priester die alleen maar krankzinnige larie verkoopt. Echt origineel is het allemaal niet, maar Carpenter bewees andermaal dat cinema maken alleen maar kan met passie voor het vak. Een statement dat Rupert Wainwright niet heeft begrepen, want zijn remake uit 2005 slaat werkelijk nergens op.


BEELD EN GELUID
Ik hield eerlijkheidshalve mijn hart vast toen ik het schijfje in de lader stopte. Zeg nu zelf, een goedkope film uit 1980 waarin de mist de hoofdrolspeler is laat toch het allerergste vermoeden, niet? Toch is dit een heel puike transfer  waarin slechts weinig onzuiverheden te zien zijn. Als dat al eens het geval is dan ligt dat gewoon aan de originele kopie, want ook al is deze film door Universal uitgebracht blijft John Carpenter een doe-het-zelver. Het geluid mist wel wat dynamiek, maar gelukkig is er de fantastische score. Net zoals in zijn andere films zorgde John Carpenter ook in The Fog voor een eigen soundtrack die bestaat uit minimale synthgeluiden met een futuristisch tintje.

EXTRA'S
Vreemd genoeg staat er op het dvd-hoesje geen enkele extra vermeld, alhoewel die effectief op het schijfje aanwezig zijn. Je vindt er wel niet de royale bonussectie van de Amerikaanse uitgave op terug, toch zijn de (korte) bonussen best interessant. De scèneanalyse van Carpenter is zonder twijfel het beste onderdeel uit de extra's. In zijn woonkamer bespreekt Carpenter op een oud televisietoestel enkele scènes. De man ergert zich (terecht) aan het feit dat hij dat moet doen met een verknipt beeld (de film is in cinemascope uitgebracht). Tussen de vele cynische opmerkingen door hoor je hem heel wat opmerkelijke filminfo vertellen. The Fog was een allesbehalve gemakkelijke film om te maken. Mist kan je eenvoudig maken met een rookmachine, doch is dat in open lucht een nachtmerrie als de wind verkeerd zit. Daarom zijn heel wat scènes omgekeerd gefilmd. Carpenter hemelt het werk op van cinematograaf Dean Cundey die voor de belichting zorgde. De legendarische filmmaker geeft ook toe dat hij heel wat materiaal uit onbekende films jat. De scène waarin Jamie Lee Curtis samen met Tom Atkins wegvlucht is volledig uit X The Unknown (een Hammerfilm van Leslie Norman) overgenomen. Ook Alfred Hitchcock is een inspiratiebron. The Fog is in Iverness opgenomen, niet ver van Bodega Bay alwaar the master of suspense The Birds draaide, maar dat is volgens Carpenter louter toeval. Het enige wat de cineast wilde was een geschikte vuurtoren. Ook leuk als bonus is Gefilmde Angst, een collage van stokoude interviews (inclusief de gekke kledij) met de cast van de film. Jamie Lee Curtis mocht zich in 1979 wel de screamqueen van het moment noemen, toch houdt de actrice helemaal niet van horrorfilms. En wist je dat Janet Leigh na het draaien van Psycho niet meer in een douche durfde te stappen? Uiteraard wordt er ook aandacht geschonken aan het feit dat Janet voor het eerst met haar dochter Jamie Lee Curtis op het witte doek verschijnt. De twee kregen voor The Fog talrijke aanbiedingen om dit eerder te doen, toch hebben ze dat steeds geweigerd.

CONCLUSIE
The Fog is zoals Carpenter het zelf zegt een ouderwetse spokenfilm die het vooral van zijn sfeer moet hebben. Sommige stukken hebben het moeilijk om de tand des tijds te overleven, maar daar staat de charmante (en vooral enthousiaste) aanpak van Carpenter tegenover die je de oubolligheid doet vergeten. Beslist het zien waard, al was het maar voor het knappe snoetje van Jamie Lee Curtis.