FILM
Het onooglijk kleine stadje Parkes in Australië komt in 1969 plots op de wereldkaart te staan, wanneer de NASA hun reuze-schotelantenne selecteert als backup-verbinding voor het zuidelijk halfrond bij de eerste maanlanding. Burgemeester Bob McIntyre (Roy Billing), die nog door de bevolking collectief als gek werd verklaard toen hij eertijds de toestemming gaf om het reusachtinge ding midden in een schapenwei in te planten, is plots de lokale held, en hij telt zijn winst al uit bij de nakende verkiezingen. Alles hangt natuurlijk af van de bekwaamheid van het grondpersoneel dat de telescoop bedient, directeur Cliff Buxton (Sam Neill) en zijn twee assistenten, Mitch (Kevin Harrington) en Glenn (Tom Long). Omdat de NASA toch niet de volle honderd percent vertrouwen heeft in de Australiërs, hebben ze Al Burnett (Patrick Warburton) gestuurd om een oogje in het zeil te houden. De gemeenschap, en de rest van de wereldbevolking met hen, houdt de adem in wanneer Apollo 11 gelanceerd wordt. Dan slaat echter het noodlot toe: een stroompanne zet Parkes volledig in het duister, de telescoop inclusief. Directeur Buxton liegt de NASA voor dat alles nog perfect in orde is, terwijl in werkelijke door de vijf minuten durende panne het contact met de capsule verbroken is. Buxton beseft dat de reputatie van het anders zo bescheiden dorpje op het spel staat, en hij kan Al overtuigen om de komedie mee te spelen. Laat alleen tijdens het hoogtepunt van de paniek net de Amerikaanse ambassadeur (John McMartin) net een bezoekje willen brengen aan het grondstation, en op de koop toe nog een babbeltje willen slaan met Neil Armstrong. En dat is dan nog niks vergeleken met de misère en ellende die de crew nog op het meest cruciale moment te wachten staat.


The Dish is een redelijk kleinschalige Australische productie, op ware feiten berustend, die enkel van de vergetelheid gered werd door de rol van Sam Neill. Neill werd overigens door de makeup-ploeg vakkundig tot een oude man getransformeerd, die in flashback het verhaal van de eerste maanlanding en zijn rol als commandant van het grondstation vertelt. Door deze gebeurtenissen te verhalen vanuit het standpunt van de dorpsbewoners van Parkes, is het een erg menselijke tragikomedie geworden, waarmee je enorm kan meeleven hoe het moet geweest zijn om de eerste maanlanding op TV te volgen. De film wijkt ook enorm af van de klassieke patriottistisch gekleurde Amerikaanse heldenfilms die over dergelijke giant leaps for mankind worden gemaakt. Het is zeker geen dijenkletser van formaat, maar een vlotte aaneenschakeling van kleinmenselijke anekdotes: de dochter van de burgemeester met erg anti-Amerikaanse gevoelens, het bezoek van de ambassadeur dat het hele stadje op zijn kop zet, en de schuldgevoelens van de klungel die de noodgenerator vergat aan te zetten. Dit alles lijkt onvoldoende om een boeiende film over te maken, zeker als die nog geen 100 minuten duurt; The Dish charmeert echter bijzonder, en de meeste critici waren er lovend over, maar het grote publiek liet het afweten. Nog een pluspunt is dat de makers gretig hebben kunnen plukken uit het archief met authentieke beeld- en geluidsopnames van de echte maanlanding, die in het verhaal overigens zelf nog een grote rol spelen.


BEELD EN GELUID
Voor een film met een klein budget heeft men toch alle moeite gedaan om een kwalitatief deftige DVD af te leveren, wat onze appreciatie alleen maar doet toenemen. Alhoewel er niet echt veel bloedstollende actie te bespeuren valt, worden de beelden van bijvoorbeeld de lancering mooi ruimtelijk ondersteund. Waar de geluidstrack optimaal in tot zijn recht komt, is in een vlotte selectie muziek uit de jaren '60, onder meer van The Moody Blues, Bert Kaempfert, Herb Alpert, Steppenwolf en zelfs een fragmentje uit de musical Hair, aangevuld met een originele score van Edmund Choi. Helemaal een aangename verrassing is het mooie anamorfe beeld, met zeer weinig artefacts, ondanks het feit dat de disc slechts single sided is toch voldoende details, en geen printbeschadigingen van betekenis. Tijdens de nachtelijke scènes zijn de zwartniveau's niet echt diep, en bevatten deze veel ruis, wat ook een punt is in een paar andere scènes. Op andere momenten is het beeld dan juist weer haarscherp, met zeer mooie natuurlijke kleuren, vooral bij de schilderachtige beelden van Australië's natuurschoon, met daar middenin dan de impressionante schotelantenne. Eén zwaar punt van kritiek toch: de ondertiteling valt twee of drie keer volledig weg voor een minuut of zo, wat, zeker met al dat Australisch gekakel, stoort.


EXTRA'S
Welke extra's?

CONCLUSIE
Dit is een typisch voorbeeld van een onbekend en daardoor onbemind filmpje, wat kwalitatief zeker niet moet onderdoen, en vooral liefhebbers van films als The Full Monty en Waking Ned zal plezieren.