FILM 
In de jaren 80 was een filmfan verzot op de videotheek. Niet alleen kon hij zijn huiskamer in een thuisbioscoop omtoveren door blockbusters te bekijken die je normaal alleen maar in de cinema zag, ook kreeg hij toegang tot heel wat verboden vruchten. Zowel de porno- als de horrorwereld tierde daardoor welig. Meestal ging het om afschuwelijk slecht geregisseerde prenten die alleen maar werden gemaakt om het publiek te choqueren. Want jawel, hoe groot de nood aan liefde in de wereld is, toch blijft gruwel nog altijd verkopen. Een mooi voorbeeld daarvan is Faces Of Death.

Maker John Alan Schwartz (die als Alan Black het script schreef en als Conan LeCilaire de film regisseerde) was apetrots op het feit dat zijn creatie in 40 landen werd verbannen. Men vond dat zogenaamd wel een schande, maar hoe meer de prent werd verboden, des te populairder werd ze. 35 jaar na datum bleek het hele concept van deze hororreeks volledig te zijn gemanipuleerd, het was zelfs een leugen dat de film in zo veel landen was verbannen. Ook de inhoud van deze exploitatiefilm/mondofilm uit 1978 is bijna volledig in scène gezet. Destijds dacht menig kijker dat hij het voorrecht had om dankzij Faces Of Death getuige te zijn van heel wat gruwelijke feiten, maar achteraf bleek alles gewoon te zijn geacteerd.

In zijn carrière als lijkschouwer heeft Dr. Francis B. Gross (Michael Carr) de dood in al zijn gedaanten gezien. Vraag ons niet waarom (en vraag ons nog minder waarom we het destijds allemaal hebben geloofd), maar de dokter heeft de hele wereld afgereisd om te zien hoe verschrikkelijk de dood wel kan zijn. We zien een parkwachter die door een kaaiman wordt opgepeuzeld, een man die in een afgelegen woestijn wordt onthoofd, een misdadiger op de elektrische stoel, een man die door kannibalen wordt opgegeten.... Kortom, aan weerzinwekkende scènes is er in Faces Of Death geen gebrek. De makers leggen er vandaag wel de nadruk op dat alles nep is, dus ook het arme aapje dat door restaurantbezoekers de schedel wordt ingeslagen. Wel zijn de beelden in de slachthuizen echt. Maar goed, hoe verschrikkelijk die ook zijn, het kan geen kwaad dat de vleesetende kijker wordt geconfronteerd met de realiteit. Kwestie van te weten wat er op je bord komt, niet waar?

Is Faces Of Death nu goed of niet? Natuurlijk niet. Wel is deze nepdocumentaire een stukje cult van de bovenste plank. Een mens zou er zelfs zin in krijgen om zo'n oude vhs-band uit de kelder te halen!

BEELD EN GELUID
Men heeft wel alle krachten gebundeld om deze cultklassieker zo mooi mogelijk te restaureren, toch moet je er rekening mee houden dat Faces Of Death in de jaren 70 voor een habbekrats in elkaar werd geknutseld. De meeste beelden zijn dan ook aangetast door de tand des tijds. Meerdere streepjes of vlekjes passeren de revue, maar inderdaad: ook dat heeft zijn charme. Over het geluid kunnen we hetzelfde zeggen. Veel geruis valt er niet te horen, wel mag je de volumeknop een flinke draai naar rechts geven indien je de conversaties duidelijk wil horen.

EXTRA'S
Op wat weggelaten scènes na, is er een leuk aanbod aan interviewers van medewerkers. Jaren na datum lijkt het alsof zij zich willen verontschuldigen tegenover het publiek omdat die arme drommels ooit hebben gedacht dat de afgrijselijke beelden allemaal echt waren.

CONCLUSIE
Faces Of Death is een ideaal voorbeeld van wat voor wanproducten de videotheekbezoeker mee naar huis nam. Anno 2013 blijft deze nepdocumentaire even slecht als hij 35 jaar geleden was, maar onnodig om te zeggen dat deze dvd thuishoort in iedere cultcollectie.