De affaire heeft Ted en Marion uit elkaar gedreven en de kleine Ruth heeft het leed niet kunnen verzachten. Ruth had er nooit mogen zijn, zegt Marion als ze op een keer met Eddie langs de foto’s slentert. Ik kan geen goede moeder voor haar zijn na wat er gebeurd is, voegt ze er zachtjes maar beslist aan toe. Eddie kijkt bedrukt en weet zich geen houding te geven, maar dat heeft eerder te maken met het feit dat Marion hem in haar slaapkamer heeft betrapt waar hij stond te masturberen over haar beha en slipje die hij netjes op het bed had gedrapeerd. Een zeer pijnlijke situatie, maar Marion die ooit jongens van zijn leeftijd in huis had, zegt begrip te hebben voor de situatie en de dag nadien drapeert ze zelf het jasje (met een slipje) dat ze tijdens hun ontmoeting in de haven droeg op Eddies bed, want hij heeft haar bekend dat het hem opwindt. Uiteindelijk neemt zij het initiatief, want Eddie is onhandig: hij heeft het nog nooit met een vrouw gedaan. En Ted, die kijkt van op een afstand toe en keurt wat er gebeurt schijnbaar goed, alsof hij Eddie precies daarvoor naar het eiland heeft gehaald…

The Door In The Floor is gebaseerd op de roman A Widow For One Year (1998) van de succesvolle Amerikaans schrijver John Irving, van wie eerder ook al The World According To Garp (1984), The Hotel New Hampshire (1984), A Prayer For Owen Meady (als Simon Bent, 1998) en The Cider House Rules (1998) verfilmd zijn. Film en boek zijn evenwel moeilijk te vergelijken, want terwijl Irving een verhaal vertelt dat over een periode van 35 jaar is uitgesmeerd, beperkt regisseur Tod Williams zich tot de zomervakantie van Eddie bij de Cole’s, wat nauwelijks meer is dan de tekst van de eerste 200 van de 600 pagina’s tellende roman. Dat lijkt op een flinke amputatie, maar dat is het niet echt, want Irvings roman bevat drie grote hoofdstukken, elke met een begin, midden en einde, die makkelijk op zichzelf kunnen staan. Tod Williams’ (tweede) scenario was overigens het eerste in een lange rij voorstellen dat Irving meteen beviel. Formidabel hoe hij erin slaagt om dan nog elementen weg te laten en zelf nieuwe ideeën toe te voegen waardoor er sprake is van een zeer sterke tekst, zegt John Irving in de Extra’s over Tod Williams succesvolle poging om zijn A Widow for One Year  naar het witte doek te brengen zonder te raken aan de sfeer, de karakters of de verhaallijnen, die hij aldus Irving heel erg trouw is gebleven.

Wie het werk van John Irving een beetje kent, die weet dat het een auteur is met een zeer vlotte pen die in een mum van tijd z’n lezers van een bittere naar een hilarische of zelfs dolkomische scène kan loodsen (en retour) zonder dat de geloofwaardigheid van de verhaallijnen of de personages in het gedrang komt. Regisseurs die z’n werk verfilmen en daarmee geen rekening houden, lopen het risico dat ze eindigen met een loodzwaar scenario of met een film die wel grappig, maar nog nauwelijks interessant is. Regisseur Tod Williams – als fan van John Irvings oeuvre – vermijdt de valkuilen waarin menig Hollywoodregisseur vóór hem terecht is gekomen en legt een uitstekend evenwicht tussen ernst en kolder en het is verrassend hoe ook hij erin slaagt om de overgang tussen beide bliksemsnel te laten verlopen met behoud van de geloofwaardigheid. Daarvoor moet hij soms een lange aanloop nemen, zoals voor de scène waarin Ted Cole met een slagersmes achterna gezeten wordt door een woedende vrouw, maar ondertussen heeft Williams het personage Ted op een dusdanige manier geportretteerd, dat je de scène voor mogelijk houdt en ze dus accepteert. Ze is trouwens ongelofelijk grappig.

Kim Basinger (Oscar voor L.A. Confidential, 1997) en Jeff Bridges (Oscar voor Crazy Heart, 2009) zijn niet meteen namen die voor de geest komen in verband met een John Irving-verfilming. Maar toegegeven: ze zijn allebei perfect gecast als de weirdo Ted Cole en de in zichzelf gekeerde Marion. Omdat Bridges ook de komische scènes in de film moet torsen heeft regisseur Tod Williams hem vanaf het begin als een overspelige echtgenoot, maar ook als een zeer bezorgde vaderfiguur gekarakteriseerd waardoor het personage in de gunst van de toeschouwer staat en z’n kapriolen zonder noemenswaardige weerstand geaccepteerd worden. Ted Cole is een geperverteerde seksmaniak, maar de kijker is bereid om hem dat te vergeven omdat de tweederangs schrijver tegelijk in z’n hart laat kijken en wat blijkt? Dat hij heel erg veel van Marion en Ruth houdt. Wat Kim Basinger betreft hielden we even ons hart vast, want ze heeft een imago dat nauwelijks in de buurt komt van het karakter Marion Cole, maar zij bewees ook gevoelige rollen aan te kunnen als Lynn Bracken in L.A. Confidential (1997). Zij geeft de performance van haar leven als een zelfverzekerde vrouw die langzaam ontdooit, schreef collega Dieter naar aanleiding van Basingers optreden in die film. Diezelfde zelf erzekerdheid straalt Basinger ook uit in The Door In The Foor, maar haar Marion Cole ontdooit niet of draait niet bij. Daarvoor is de pijn te diep en te vers en Ted en Ruth herinneren haar voortdurend aan het verleden en aan de jongens die uit haar leven zijn weggerukt. Voor Marion is er maar één oplossing, nl. zich losrukken en Kim Basinger speelt de rol met een innerlijke intensiteit die respect afdwingt en die bij momenten voor koude rillingen zorgt.

Samen met cameraman Terry Stacey (Dexter, 2006, Salmon Fishing In The Yemen, 2011) kiest regisseur Tod Williams voor brede en lang aangehouden shots waardoor hij een rustige en een beetje een afstandelijke sfeer creëert. Hij voegt mooie, maar zelden felle tinten toe en kiest eerder voor een portie grauwe mist langs het strand of voor laaghangende wolken in de buurt van het Cole-huis. Voor de rest laat hij het licht van Long Island ruim aan bod komen, waardoor z’n film vaak eerder een Europese dan een Amerikaanse look krijgt. Liefhebbers van Irvings A Widow For One Year zullen overigens tot hun verrassing constateren dat Tod Williams geen halsbrekende toeren heeft uitgehaald om The Door In The Floor op een acceptabele wijze af te ronden. De toon is donkerder dan in de roman, maar dankzij een aantal sterke visuele keuzes slaagt hij erin om van Irvings cliffhanger een dramatisch hoogtepunt te maken.